Αλλάζει πρόσωπο η «αρχιτεκτονική του θανάτου»

Η αρχιτεκτονική του θανάτου, που κάποτε απέδιδε την τραγωδία του πολέμου, έχει καταντήσει φάρσα στη σύγχρονη εποχή, σύμφωνα με τους Financial Times. Το μνημείο στην πριγκίπισσα Νταϊάνα αποτελεί ιδανικό παράδειγμα, καθώς το κεντρικό του θέμα παύει να είναι ο θάνατος, επιλέγοντας να γιορτάσει τη ζωή. Δυστυχώς αυτή η «μνημειακή έκρηξη» δεν απέφερε τα αναμενόμενα αισθητικά αποτελέσματα.

Τα πρώτα χρόνια, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έφεραν το πρώτο μεγάλο κύμα μνημειακής αρχιτεκτονικής. Η κλίμακα της σφαγής ήταν τέτοια, που κάθε κωμόπολη και χωριό της Βρετανίας απέκτησε Μνημείο Πεσόντων. Ο Β΄ Παγκόσμιος αντιμετωπίσθηκε στην Αγγλία ως φυσική συνέχεια του Πρώτου, με τα ονόματα των νεκρών από τα πεδία μάχης του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να αναγράφονται στα μνημεία των πεσόντων του Μεγάλου Πολέμου.

Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα απελευθέρωσε το βρετανικό έθνος από τις αναστολές του, ανοίγοντας τους κρουνούς της ομαδικού θρήνου και δημιουργώντας πραγματικό θεσμό, που μετατρέπει κάθε τόπο προσωπικής τραγωδίας σε αυτοσχέδιο μνημείο. Ετσι έγινε στο σημείο πρόσκρουσης του αυτοκινήτου της Νταϊάνα, αλλά και στους τόπους των βομβιστικών ενεργειών του Λονδίνου, τον Ιούλιο του 2005.

Πρότυπο αισθητικής αρτιότητας θεωρεί ο συντάκτης μόνο το Μνημείο των Βετεράνων του Βιετνάμ στην Ουάσιγκτον, ένα λιτό τοίχο, από μαύρο στιλπνό γρανίτη, που φέρει τα ονόματα όλων των νεκρών Αμερικανών στον ατελέσφορο εκείνο πόλεμο.

kathimerini.gr