ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ...-ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ-

Το σκηνικό μπροστά από το οποίο πραγματοποιήθηκε η μελέτη είναι η Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης. Αυτή η περιοχή ήταν το «αντικείμενο» που όφειλα να μελετήσω, να βρω τα κλειδιά του για να τα βάλω γνώμονα στο σχεδιασμό της κατοικίας.

Σε όλες τις επισκέψεις μου σε αυτόν τον τόπο και καθώς πλήθαιναν αυτές, κατέληγα όλο και περισσότερο ότι «κλειδί»- χαρακτηριστικό αυτής της περιοχής και αιτία όλων ήταν και είναι η Ιστορία. Για να λέω πως η έννοια αυτή έχει επιβληθεί με μια φυσική συνέχεια αλλά και συνέπεια στους δρόμους, στα κτίρια, στις λεπτομέριες, στη σκέψη των κατοίκων της, παντού...

Η ιστορία, αυτή που μας έρχεται από το παρελθόν, δεν θα μπορούσε να πραγματωθεί ποτέ, αν δεν είχε ένα πολύ ισχυρό εργαλείο: τον χρόνο! Ο χρόνος είναι η συνεχής εξέληξη και διαδοχή φαινομένων, καταστάσεων ή ενεργειών.
Και άρα μέσω αυτού, πάνω εκεί ζει και δρα και ονειρεύεται και χτίζει ο άνθρωπος. Πάνω σε αυτή τη συνεχή γραμμή...
Μα, μαζί με τα καλά, έρχονται και τα κακά- είναι νόμος της φύσης, έτσι ισορροπεί η ζωή. Για να θέλω να πω πως ο χρόνος φέρεται ευεργετικά στον άνθρωπο και του δίνει πάτημα για να πραγματώσει τα σχέδια του. Και είναι όμως αυτός ο ίδιος ο ισχυρός χρόνος που σέρνει πίσω του μια καταστροφική συνέπεια: τη φθορά!

Τώρα πια όλα εκείνα που έχτισε ο άνθρωπος «με λογισμό και μ’ όνειρο» - για να θυμηθώ και τον Σολωμό, όλα όσα ονειρεύτηκε, όλα... πεθαίνουν. Αυτή είναι η σκληρή εφαρμογή της συνέπειας του χρόνου... αυτή είναι το ερείπιο!
Έτσι γοητεύτηκα από τη συνέχεια αυτή- έχω γοητευθεί από το ερείπιο! Είναι αυτό που στέκεται εκεί «βουβό» και «βαθύ», «έμπειρο» γιατί είναι μοναχικό και μόνο, έρημο και ήρεμο πια...
Αυτά τα χαρακτηριστικά του με τραβούσαν να τα μελετήσω, μου το ζητούσαν. Όσο τα επεξεργαζόμουνα αισθαντικά κατέληγα οτι πίσω από αυτή τη σιωπή, αυτή τη ταπείνωση κρύβεται μια μεγάλη Α-λήθεια, τόσο ισχυρή που ακόμα μέσα από το ίδιο το σακατεμένο σώμα του κτιρίου, αυτό το ίδιο το ερείπιο υπερνικά τη φθορά του, για να μένει - και μένει τελικά Α-θάνατο.

Για να θέλω να πω πως καθώς το παρατηρείς διαπιστώνεις έκπληκτος ότι τελικά ο χρόνος έχει ηττηθεί! Ναι, υπάρχει χρόνος και «χαρίζει» φθορά στα πάντα... και στα κτίρια. Όμως όταν το κτίριο γίνει ερείπιο, δεν μπορεί να το πειράξει άλλο... Το ερείπιο είναι για πάντα ερείπιο, δεν μεταβάλλεται πλέον η κατάστασή του. Δεν μπορείς να πεις πολύ ερείπιο ή λίγο ερείπιο. Είναι ΕΡΕΙΠΙΟ!

Βρήκα τη λύση, αυτό που με γοήτευσε: Η άρνηση της έλευσης του χρόνου! Για να είναι ιδιότητα της η αιωνιότητα. Έχει κρατήσει «μαγιά»...και εκεί «βουβό» περιμένει ένα κοίταγμα, ένα άγγιγμα, ένα ενδιαφέρον, μια «πνοή ζωής», και πατώντας πάνω σε αυτή την Α-λήθεια θα αναστηθεί, το δίχως άλλο...
Και κάπως έτσι θα κλείσει ο κύκλος, Αυτός που καταλαβαίνεις πως εκεί μέσα, κάπως, κάπου, κάποτε όλα γίνονται Ένα. Μιλάω για την Αθανασία  που γράφει την Ιστορία, είναι συστατικό της, μιλάω για την Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης.
Νάτη η κατοικία... προβάλει και αυτή μέσα από τα ερείπια, σαν ερείπιο...

archeste - Τσαπάρας Στέλιος

Σκίτσα – φωτογραφίες: Τσαπάρας Στέλιος