ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Πέτρα πάνω στην πέτρα. Έτσι ήταν το τοπίο γύρω τους, έτσι φτιάξανε και το μονοπάτι πάνω σε αυτή τη γη, έτσι και την ξερολιθιά-όριο στο βλέμμα, στο  βήμα και στον αέρα. 
 
Αυτό το μονοπάτι… ανόμοια και  άτακτα σκαλοπατάκια, σοφό και υπομονετικό και ήρεμο. Ακολουθεί και σέβεται απόλυτα στην  κλίση,  χαρακιά  πάνω στο δέρμα της γης.
Γνωρίζει την κλίμακά του σε σχέση με τον όγκο της πλαγιάς και αφήνεται να καθορίζεται η πορεία του από αυτήν. Υπάρχει ανάγκη για μεταφορά και επικοινωνία ανθρώπων, αγαθών και ζώων. Δεν υπάρχει όμως ο « οργανωμένος» σχεδιασμός του εργαστηρίου. Η σύνδεση (το μονοπάτι) πλέον θα ακολουθήσει «τυχαία» γραμμή. Και για να θυμηθώ και τον Κωνσταντινίδη, αυτό είναι «τέχνη» καθώς «παντρεύεται αρμονικά η αναγκαιότητα με την τυχαιότητα».
 
Αφήνομαι και γω στο γοητευτικό παιχνίδι του με το τοπίο. Το ακολουθώ πιστά (το μονοπάτι), προσπαθώντας να κλέψω λίγο από τη γνώση του, έχοντας την  πεποίθηση πως αν βάζω το βήμα μου στο «σώμα» του θα κερδίσω ενστικτωδώς κάποιο μυστικό. Κι όλο να βυθίζομαι σε αυτό, κι όλο να μου αποκαλύπτεται, κι όλο να αλλάζει χαρακτήρα. Άλλοτε να το συναντώ ως διαδρομή και άλλοτε πάλι ως κλίμακα.
 
Σπουδαίο μάθημα αρχιτεκτονικής από τη …γη, από την πέτρα. Ευέλικτο στη γεωμετρία του για να «χωρέσει» στον τόπο του, ευέλικτο και στον «χαρακτήρα»  του για να «χωρέσει» τον τόπο του.
 
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις, κάτω από κείνα τα αστέρια, κάπου μέσα στη νύχτα, η φιγούρα του μοναχού στην πύλη του μοναστηριού, μας καλωσόριζε… 

Του Στέλιου Τσαπάρα-archeste

Σκίτσα: Τσαπάρας Στέλιος