ΑΝ ΗΜΟΥΝ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ……

….Αν ήμουν η πλατεία Συντάγματος, θα μπορούσατε όλοι εσείς οι άνθρωποι, να ακούσετε και νοερά να δείτε το ταπεινό πνεύμα και το γονυπετές σώμα να εκφράζει τους καημούς, τα παρακάλια, τις ευχές και την οργή, για όσα και όσα υφίσταται  καθημερινά αυτό το σώμα.

Φωτογραφία: Σταύρος Μυλωνάς
 

Θα μπορούσατε να ακούσετε τις διαμαρτυρίες για την ευκολία και την αδιαφορία για αυτό τον τόπο και το πνεύμα του, από τα κάθε λογής συνεργεία εργολάβων, διαφημιστών και όλων όσων ασκούνται σε αυτό το βασανισμένο σώμα. Θεωρείται απόλυτα φυσικό, και τούτο ακόμα το τελευταίο φόρεμα που με ιδιαίτερη φροντίδα μου έραψαν, να το σκίζουν και να το τρυπούν κατά βούληση. Δεν στέκομαι μόνο στην κακοποίηση που υφίσταμαι από την απουσία μαστοριάς, όπως άτεχνα και αλόγιστα τοποθετούν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς  επάνω μου  αλλά και για το πόσο ανόητο ή αδιάφορο είναι το περιεχόμενο τους.

Όλα αυτά βεβαίως για να με κάνουν σοβαρή, σαν μεγάλη κοπέλα που έμεινε στο ράφι, άλλοτε για να με κάνουν πιο κομψή και ελκυστική παρά την "ηλικία μου".
Ότι κάνουν το κάνουν το κάνουν καθώς λέγετε  πάντα για το "καλό μου".

Ναι είμαι η πλατεία Συντάγματος, ο ορισμός της ‘’ πλατείας οδού ‘’ όπως εννοιδοτήθηκε στους ανάλογους χρόνους. Όπως και οι προγονοί μου έτσι και εγώ αποτελώ την θάλασσα  που χύνονται τα ποτάμια των ανθρώπων που αναζητούν αυτά που οι κοινωνικές σχέσεις και οργανώσεις τους προβλέπουν.

Είμαι η θάλασσα η αγκαλιά και το χωνευτήρι όλων των παθών. Στην έκταση μου ακούστηκε με άλλη έννοια η λέξη που με βάφτισε  ’’ Σύνταγμα ‘’. Δεν ήταν και λίγα ούτε και αδιάφορα τα γεγονότα από τότε πού διαδραματίστηκαν στο σώμα μου, και από ‘’πλατεία οδός’’ έγινα η σκηνή ενός θεάτρου με σκηνικό το παλάτι του ηγεμόνα. Συμφιλιώθηκα με την οργή, τις φωνές και τις διαμαρτυρίες ενάντια στο άδικο και το κακό, με το αίμα και τις χαρές που πότισαν το σώμα μου. . Έχω χαρεί αλλά έχω νοιώσει και βαθιά θλίψη με τα καμώματα και τα λόγια γενναίων αλλά και δειλών και φαύλων παροικούντων στην έδρα του ηγεμόνα.    
Δεν ντράπηκα στα κρυφά ακούσματα των ζευγαριών, μιας και τα λόγια και οι υποσχέσεις προοιωνίζονταν πράξεις ζωής.

Βρίσκομαι στην θέση από καταβολής πρωτευούσης, όταν στιβαρό χέρι με χάραξε πλάι στην έδρα της εξουσίας του ηγεμόνα. Εκεί περίπου θα βρισκόμουν έστω και αν αλλιώς με είχαν βαφτίσει, τον ίδιο εαυτόν και χαρακτήρα θα είχα, όμοιες χαρές και λύπες που θα μου είχαν προσφέρει οι ένοικοι μου.

Συγχωρήστε μου το ότι τολμώ να αυτοχρίζομαι γιαγιά και προγονή για τα άλλα δημόσια, το θεωρώ δίκαιο και σωστό. Γι αυτό θα με ακούσετε να μιλώ και να νοιάζομαι για τις θυγατέρες μου, τις άλλες πλατείες, τις άλλες δημοσιές καθώς και για τα εγγόνια μου που οι άνθρωποι τα βάφτισαν με διάφορα φανταχτερά ονόματα. Δεν είναι μόνο οι προγονοί μου συγγενέψαμε και με τα κτίρια και άλλους τόπους, τα πράγματα και εκεί δεν είναι διαφορετικά, τα ίδια και θα έλεγα ακόμη χειρότερα.
 

Φωτογραφία: Μαριάνα Μπίστη

Παράπονο μεγάλο το έχω με τους ανθρώπους και την μνήμη τους και την σύντομη λησμονιά τους.  Το έχει πει ο σπουδαίος Γάλος φιλόσοφος και ιστορικός «ο τόπος κάνει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος τον τόπο» . Απορώ λοιπόν πως  οι άνθρωποι απερίσκεπτα αλλάζουν τις συνήθειες τους. Εμείς τους γεννήσαμε, είμαστε οι προπάτορες τους, εμείς οι δημοσιές  οι τόποι και η ύπαιθρος  τους παρέχουμε τους πόρους ζωής. 

Και αν οι ηγεμόνες που φιλοξενούνται στην έκταση της πλατείας μου, αποφασίζουν διαφορετικά από τις διαθέσεις και τα όνειρα των πολλών και αδικημένων συμμερίζομαι αυτά τα όνειρα και τις ελπίδες και συμπαραστέκομαι .

Θλίβομαι όμως όταν όλες αυτές οι δίκαιες διαμαρτυρίες και τα ανθρώπινα ξεσπάσματα οργής είναι συνδεδεμένα  με την καταστροφή και την αποπνικτική ατμόσφαιρα χημικών που έχουν ποτίσει κάθε γωνιά μου, θυμίζοντάς μου αλλοτινές και βέβαια πιο σκληρές εποχές της ζωής μου.

Λιγοστές ομολογώ είναι οι περιπτώσεις για μένα αλλά πλείστες για τους  επιγόνους και τα συγγενολόια μου, η νέα ορμητική και υπεροπτική δράση των ατίθασων νιάτων, που προσπαθούν να οικειοποιηθούν , να ορίσουν και να διακριθούν στη ζωή που τρέχει ή σε ένα κομμάτι του δημόσιου χώρου.

Φωτογραφία: Μαριάνα Μπίστη

Αυτή η λογική και η μεθοδολογία με βρίσκει να διαφωνώ . Και τούτο έχω να πω και να τολμήσω να συστήσω στα άτια της νέας ζωής . Με υπογραφές γραφημάτων επικαλυπτόμενες τις περισσότερες φορές τις περισσότερες φορές από άλλες ή φτηνά διαφημιστικά μηνύματα Μετά γραφήματα υπογραφές δεν καταφέρνεις κανένα πλήγμα στην εξουσία που δυναστεύει την ζωή σου. Αποτελούσε εντελώς διαφορετικό γεγονός όταν "ο τοίχος έγραφε μονάχα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Δεν διεκδικείς ούτε αποκτάς κομμάτι ζωή μέσα από την έννοια παραβατικότητας ή από την ενσωμάτωση χαρακτηρίζοντας το ως εικαστικό γεγονός .

Ανάμεσα όμως στα τόσα και τόσα που έχω να σας ομολογήσω, άλλα  και όσα μην βοηθώντας η μνήμη μου παρέλειψα, στέκομαι στις πιο επώδυνες και δύσκολες ημέρες που βιώνω κάθε χρόνο.
Έρχονται κάθε τέλος του χρόνου οι ημέρες των γιορτών και της χαράς, για εμένα  αποτελούν ημέρες μεγάλης ταλαιπωρίας και άκρατης ανοησίας. Ατάκτως εριμμένες κατασκευές που όχι μόνο δεν προσφέρουν χαρά και διασκέδαση αλλά γίνονται αφορμή για νέα εκμετάλλευση.

Εγκαθιστούν οι μέχρι τώρα δημοτικοί άρχοντες  μεταλλικούς κώνους που τα θεωρούν χριστουγεννιάτικα δένδρα και κάθε χρόνο και ψηλότερα . Δικαίως μερικοί μιλούν για "εποχές ματαίων επιδόσεων" Το πιο ανυπόφορο σε αυτήν την δύσκολη περίοδο πέρα από την αστειότητα των ψεύτικων  Αι Βασίληδων ,είναι η ναυτία που με καταβάλει από αυτήν την ιλιγγιώδη και με αμοιβή περιστροφή, ισχυρό σύμβολο της άφρενης αδιάφορης και παραρακμηακού τύπου ζωής μας , μακριά από το μέτρο την κλίμακα και τις αρετές των προγόνων μας. 

Είμαι η πλατεία "Συντάγματος" και ως εκ του τίτλου και ορισμού μου επιθυμώ να αποτελέσω την σύνταξη ή αν το θέλετε την ανασύνταξη των κοινωνικών δομών και σχέσεων, όμοια με τον ορισμό και την έννοια που αποδίδετε στο εργαλείο επικοινωνίας σας την γλώσσα.

Είμαι η πλατεία "Συντάγματος" είμαι το σύμβολο της σύγχρονης ύπαρξης σας οποιαδήποτε μορφή κι αν τυχαίνει να έχω σήμερα , έχω κάθε διάθεση και ελπίζω ως "πλατεία οδός" να αξιωθώ να δω να οργανώνονται σχέσεις ιδέες όπως παράχθηκαν και αναπτύχθηκαν  στο απώτερο άλλα και στο πρόσφατο παρελθόν από όλους εσάς τους "ένοικους μου" ΜΠΟΡΕΙΤΕ  !!!!!!

Ηλίας Ζαπουνίδης

Δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση  «ΕΠΙΛΟΓΟΣ 2009 »