ΜΙΑ ΦΥΣΗ ΑΦΥΣΙΚΗ*

Αυτό το  διάφανο  «skywalk»,  πραγματική  «βόλτα στον ουρανό» σε ύψος 1220 μέτρων και «άκρον άωτο» της πρόκλησης για τους «ακροφοβικούς»,   επιτρέπει στον παρατηρητή  να επιθεωρεί τους  εντυπωσιακούς  γεωσχηματισμούς  της Αριζόνα, σε μια έκταση πολύ μεγαλύτερη  από την εμβέλεια  του βλέμματος. Ο χώρος παραπέμπει τον «συμβατικό» τουρίστα σε κάτι από τις άγριες στιγμές του West, σε  φαντασιώσεις  για  άγριους Ινδιάνους  και τραχιές  καουμπόϊκες φυσιογνωμίες - όπως αυτές που αποδόθηκαν με τις  μορφές του Μπαρτ Λάνκαστερ ή  του Λη Βαν Κλιφ. Όμως απέναντι στους ανθρώπους κάποιας παιδείας και ευαισθησίας,  το Γκραντ Κάνυον είναι  πρωτίστως μνημείο  της κοσμογένεσης. Είναι   περίληψη ενός γεωλογικού αφηγήματος  που εκλύει την μεγαλωσύνη του κόσμου, που δηλώνει τη μικρότητα της ανθρώπινης ιστορίας μπροστά στη γεωϊστορία . Είναι μια έμμεση αλλά σαφής υπαρξιακή ώθηση προς τον καθένα για την απόλαυση της  ενεστώσας ζωής – δια μέσου της «υπόμνησης» της μεταβατικότητας  κάθε ιστορίας....
         Το φαράγγι είναι παρατηρήσιμο από διάφορες οπτικές γωνίες, μεταξύ των οποίων  και από αυτήν της αεροπορίας . Για τους  ενδιαφερόμενους  οργανώνονται   πτήσεις ελικοπτέρων και αεροπλάνων , που αποδίδουν μαγευτικές κατόψεις και μια περιεκτική θέα  της περιοχής.Υπάρχουν σάϊτ με πληροφορίες «να φαν κι οι κότες» - που αναφέρονται σε οδοιπορικές και άλλες οδεύσεις , προς και υπέρ  αλλά και υπό την οροφή του φαραγγιού, σε ποταμίσια νερά κατάλληλα για ράφτινγκ. Και ενώ έχουν έτσι τα πράγματα,  πολλοί αναρωτιώνται για τη χρησιμότητα μιας σταθερής εγκατάστασης στο φαράγγι. Για το νόημα μιας κατασκευής  που εμβάλλει στο σώμα της φύσης μια δομή παράταιρη, απαράδεκτα νεωτεριστική,  υπονομευτική  του   καλλιτεχνικού   και υπαρξιακού    στοχασμού που αναδεύει ο χώρος.   Ανάμεσα σε αυτούς τους πολλούς περιλαμβάνονται οικολόγοι αλλά και κάποιοι   εγχώριοι Ινδιάνοι,  της φυλής των Χουαλαπάϊ , που διαβλέπουν μιαν ανεπιθύμητη εξέλιξη στην μορφή και στη λειτουργία του χώρου.Όσον αφορά τους υπόλοιπους Ινδιάνους, αυτοί μάλλον ενδίδουν στην υπόσχεση της τοπικής  ανάπτυξης  μέσα από την «ατραξιόν» του skywalk…..

 ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕΙΝ  ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ    ΠΑΝΤΟΙΟΤΡΟΠΩΣ
 
       Στην Αμερική και  όχι μόνο, η τουριστική βιομηχανία  αποβλέπει  σε  μια αυξημένη ζήτηση των «πακέτων»  της μέσα από την προώθηση   διαφόρων «αξιοθέατων» και «αξιοπερίεργων», χωρίς να προβληματίζεται για την  καλλιτεχνική  ποιότητα των «σκηνικών»  που διαμορφώνει :  Θεωρώντας τη φύση σαν παθητικό ντεκόρ,  επιδεκτικό οιωνδήποτε  τροποποιήσεων και αλλαγών.  Κι ακόμη ανοίγοντας οδεύσεις άνευ νοήματος, επίγειες και υπέργειες ή  οποιεσδήποτε άλλες,    ενθαρρύνοντας το «πηγαίνειν οπουδήποτε παντοιοτρόπως».Αγνοώντας ότι το «πηγαίνειν» με σκοπό την παρατήρηση επιδρά  συχνότατα  στο παρατηρούμενο αντικείμενο, όπως  στην  πυρηνική φυσική,  η παρατήρηση  τροποποιεί την κατάσταση των παρατηρούμενων  μικροσωματιδίων*** Ο τουρίστας που καλείται να φθάσει μέχρι τη φωλιά της αρκούδας, παραγνωρίζει το  ότι η προσέγγιση αυτή είναι καταστρεπτική για τη διαβίωση και αναπαραγωγή του ζώου.Ο ΙΧης  που μεταβαίνει  αυτοκινητιστικώς ως τη καρδιά του δάσους, παραγνωρίζει την υποβάθμιση του δάσους ή ακόμη και την έκπτωση της δασικής ποιότητας, δια μέσου της οδικής  χάραξης και  της «απαρτίωσης»  του τοπίου.       
     Τελευταίος καρπός  της παραπάνω  λογικής είναι η πρόταση για το πέρασμα της Ολυμπιακής Φλόγας από το Έβερεστ (Ελευθεροτυπία 10.3.2007) , που διαφημίζεται από τους Κινέζους ηγέτες σαν  μεγάλη υπόσχεση προς την  οικονομία του Θιβέτ. Η «περαντζάδα» αυτή  από το ύψος των 8848 μέτρων της «στέγης του κόσμου»,   που αποκτά  εδώ νόημα μόνο ως θεαματικό γεγονός  και ως «γήπεδο» του  αθλητικού και πολιτικο-δημοσιογραφικού   παραγοντισμού,   συνεπάγεται μια μεγάλη παρέμβαση  στην υπάρχουσα ορειβατική  διαδρομή. Κι ακόμη συνεπάγεται  μια εξωφρενική χρήση εξοπλισμών, αχθοφόρων Σέρπας,  «προσωπικού» με ευρύτερα καθήκοντα. Πρόκειται για μια κανονική βολή στη μαγεία του χώρου, σημαντική μόνο για «τουρίστες της συμφοράς» και πολιτιστικά εξαθλιωμένους «χρήστες» του περιβάλλοντος .

ΜΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ  «ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ» ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ  ΒΙΑΣΜΟΣ.....

       Τι κοινό έχουν τα τζιπ που διαφημίζονται για τις off road  επιδόσεις των και  την ικανότητά τους να φτάνουν ακόμη και κοντά στις φωλιές άγριων ζώων, με τα ερπυστριοφόρα γνωστής  ιαπωνικής φίρμας που ξεσαλώνουν σε χιονισμένα τοπία θρυματίζοντας τη στοχαστική  σιωπή, με τα μότο κρος  που αναίσχυντα δυναστεύουν τα μονοπάτια της Πάρνηθας, με τους τουριστικούς παράγοντες που ήθελαν προ καιρού  να θεσπίσουν  την  χαμηλή υπέρπτηση  του εθνικού δρυμού  Αώου με ελικόπτερα από την Κέρκυρα; Τι κοινό έχουν  όλοι αυτοί  μεταξύ τους κι ακόμη με τους  επιχειρηματικούς  κύκλους που την τελευταία τριακονταετία   επιχείρησαν  δις να προωθήσουν  μιαν αρχαία πόλη στον Όλυμπο; Απλούστατα,  αυτοί και όχι μόνο αυτοί,   αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η προστασία των μνημείων  είναι άρρηκτα δεμένη με την προστασία του  περίγυρου των μνημείων, κατά πως ήθελε και η «Σύμβαση της Βενετίας»  του 1965 . Αδυνατούν να κατανοήσουν την καταστροφή που συνεπάγεται η  «διείσδυση»  αλλά  και η «εγγύτητα»  ορισμένων δραστηριοτήτων με το «σώμα» των μνημείων.  Να κατανοήσουν τη  σημασία της ίδιας της μνημειακότητας πάνω στην ενεστώσα ζωή.
    Δηλαδή αδυνατούν , γιατί υπάρχει η δύναμη της βλακείας. Ή   η «αδυναμία» στο   βραχυπρόθεσμο, πολλάκις αυτο-υπονομευόμενο κέρδος......

Γιάννης Σχίζας

*Το κείμενο είναι μετεξέλιξη άρθρου που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Γαλέρα», Απρίλιος 2007
**Δντής του περιοδικού «Οικοτοπία», schizas1@otenet.gr
***Γ.Σχίζα, «Ο άλλος τουρισμός», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1998