Οδοιπορικό στο Ξενοδοχείο Αμφιτρίτη

Η δεκαετία του ’60 και ’70 χαρακτηρίστηκε από την τουριστική ανάπτυξη σε συνδυασμό με την μεταπολεμική μοντέρνα αρχιτεκτονική σε δημόσια κτήρια.  Ήδη από τη δεκαετία του ’50 έχουν αρχίσει και κάνουν την εμφάνιση τους τα περίφημα ‘’ΞΕΝΙΑ’’ του ΕΟΤ. Έργα εμπνευσμένων αρχιτεκτόνων που δημιούργησαν κτίσματα ενταγμένα στο εκάστοτε περιβάλλον, ταυτίζοντας έτσι το ελληνικό καλοκαίρι με την μοντέρνα αρχιτεκτονική. Παράλληλα με τα ευρέως γνωστά έργα της τουριστικής μας ανάπτυξης (Ξενία, Hilton, Λυκαβηττός κλπ) έχουμε και τη δημιουργία μικρών, εξίσου αξιόλογων μονάδων. Με άξονα ανάπτυξης την Εθνική οδό Αθηνών – Σουνίου, εμφανίζονται μικρές μονάδες στη δαντέλα της Λαυρεωτικής όπως το ξενοδοχείο Τρίτων, το Belvedere park hotel αλλά και το ξενοδοχείο Αμφιτρίτη όπου θα αναφερθούμε σε αυτό το οδοιπορικό.

 

Στο 64km προς Σούνιο, στην περιοχή των Λεγραινών συναντάμε το κουφάρι της  μικρής τουριστικής μονάδας Αμφιτρίτη. Βρίσκεται στα δεξιά του δρόμου, ανάμεσα στη θάλασσα και τον κεντρικό δρόμο με νότιο προσανατολισμό. Πιθανολογείται ότι κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ‘60, πληροφορίες για  τον αρχιτέκτονα δυστυχώς δεν υπάρχουν.

 

 Το συγκρότημα είναι xτισμένο σε παραθαλάσσιο οικόπεδο  7.000μ² με τραπεζοειδές σχήμα. Αποτελείται από δύο κύριες μονάδες και δύο βοηθητικά κτίσματα. Η διάταξη των κτισμάτων ακολουθεί την νότια όψη που είναι και η μεγαλύτερη. Ανάμεσα στη μονάδα Α στα ανατολικά που είναι η μεγαλύτερη και τη μικρότερη  μονάδα Β που βρίσκεται στα δυτικά υπάρχει διάδρομος  κίνησης φάρδους 5 μέτρων.

 

 

Η κλιμακωτή διάταξή τους  δίνει την εντύπωση ότι το συγκρότημα ‘’σπάει’’ σε μικρότερες ξεχωριστές μονάδες. Η τοποθέτησή τους στο οικόπεδο είναι τέτοια ώστε να αφήνεται ελεύθερος χώρος στη βόρεια πλευρά του. Δεντροστοιχία με μεγάλα πεύκα οριοθετεί το οικόπεδο στην ανατολική και νότια πλευρά. Στη βόρεια πλευρά υπάρχουν διάσπαρτοι φοίνικες.

 

 

 

Από το δρόμο (βορειοανατολική πλευρά) είναι εμφανή τα γράμματα με το όνομα του ξενοδοχείου. Η είσοδος στο συγκρότημα είναι από την ανατολική πλευρά. Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο  απλώνεται μπροστά μας ο μεγάλος κήπος με τους φοίνικες. Ένα μονοπάτι, μάς οδηγεί στο χώρο υποδοχής  - έναν τετράγωνο χώρο με εμφανή υποστυλώματα - εδώ φιλοξενούνταν η reception.

 

 

Ο χώρος αυτός έχει άμεση επαφή με την κουζίνα και πρόσβαση στον μπροστά και πίσω κήπο. Μια εσωτερική σκάλα μας οδηγεί στον όροφο με την πανοραμική θέα στο θαλάσσιο ορίζοντα. Χαρακτηριστικό και των δύο αυτών χώρων είναι η μεγάλη περιμετρική τζαμαρία. Υπολείμματα πέτρινων τοίχων καθώς και ξύλινων επενδύσεων στην οροφή μας δίνουν πληροφορίες για την αρχιτεκτονική ματιά του δημιουργού. Το ξενοδοχείο διέθετε 33 δωμάτια που αναπτύσσονταν σε δυο ορόφους, όλα με θέα τη θάλασσα. Το κάθε δωμάτιο διέθετε δικό του λουτρό, χώρο υποδοχής και μεγάλο χώρο διαμονής.

 

 

 
Στη Βόρεια όψη τοποθετήθηκαν οι είσοδοι των δωματίων. Τα δωμάτια του ισογείου βρίσκονται σε εσοχή και έχουν άμεση πρόσβαση στον κήπο, ενώ τα δωμάτια του ορόφου επικοινωνούν μέσω πέντε μπετονένιων εξωτερικών σκαλών που οδηγούν σε ανοιχτούς διαδρόμους.

 

 

Οι πόρτες είναι ξύλινες με οριζόντιες σκοτίες και μεταλλικά στοιχεία που είχαν τα νούμερα των δωματίων , - λίγα έχουν μείνει στη θέση τους.

 

Μπαίνοντας στο δωμάτιο βρισκόμαστε στο Χωλ από το οποίο μπορούμε να περάσουμε στο λουτρό, το οποίο αερίζεται φυσικά μέσω παραθύρου στη βόρεια όψη. Στη συνέχεια περνάμε στο κύριο δωμάτιο όπου υπάρχει ντουλάπα και η μεγάλη συρόμενη ξύλινη μπαλκονόπορτα που μας βγάζει στο μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Τα δωμάτια στο ισόγειο βγάζουν σε  υπερυψωμένους χώρους – εξώστες που οριοθετούνται από χτιστές ζαρντινιέρες.

 

 

Η διαρρύθμιση των δωματίων επαναλαμβάνεται με μικρές διαφοροποιήσεις. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει ξεχωριστός όγκος που εκτελούσε χρέη εστιατορίου – bar καθώς και διαμορφωμένη πίστα από μωσαϊκό.

 

 

Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στο συγκρότημα είναι το εμφανές μπετόν, το ξύλο, το μέταλλο και το γυαλί. Οι κουπαστές είναι μεταλλικές με λεπτομέρειες από ξύλο, στοιχεία που μας παραπέμπουν στην αρχιτεκτονική της δεκαετίας του ’60. Τα κουφώματα είναι ξύλινα γερμανικού τύπου, εκτός από της υποδοχής και του εστιατορίου στον όροφο, που είναι μεταλλικά. Πλακάκια έχουν χρησιμοποιηθεί στα δωμάτια. Στους χώρους κίνησης συναντάμε μωσαϊκό και μάρμαρο.

Στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του συγκροτήματος μπορούμε να εντοπίσουμε στοιχεία του Φονξιοναλιστικού ρασιοναλισμού, κίνημα που προσπαθούσε να δημιουργήσει εικόνες που εξέφραζαν την φιλοδοξία της Ελλάδας να ξεπεράσει τον επαρχιωτισμό που επικρατούσε στην μεταπολεμική Ελλάδα.  Ακόμα πιστεύουμε ότι το συγκρότημα έχει αναφορές και στο ‘’μεσογειακό κίνημα’’. Το όραμα του αρχιτέκτονα για μια απλή ανεπιτήδευτη ζωή, όπου η ξεκούραση,η εργασία και η ικανοποίηση των αισθήσεων και η πνευματικότητα δεν διαχωρίζονται. Τα παραπάνο σε συνδυασμό με τα απλά υλικά που χρησιμοποίησε καθώς και η ανθρώπινη κλίμακα του συγκροτήματος μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Φοιτητές της Σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών των ΑΤΕΙ Πάτρας έκαναν διπλωματική με θέμα το ξενοδοχείο Αμφιτρίτη. Μελέτησαν την επανάχρησή του ως χώρο φιλοξενίας και εκμάθησης ιστιοσανίδας.

Αίσθηση ξαφνικής ερήμωσης υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Στη reception η κλειδοθήκη περιμένει τους πελάτες να αναζητήσουν τα κλειδιά τους. 

 

 

Το επαγγελματικό ψυγείο στην κουζίνα φιλοξενεί ακόμα πιάτα και ποτήρια. Οι αστικοί μύθοι της περιοχής μιλάνε για ασυμφωνία των τριών ιδιοκτητών αδελφών και την κατάσχεση του συγκροτήματος από τράπεζα. Πληροφορίες από το ξενοδοχειακό επιμελητήριο λένε ότι το ξενοδοχείο έκλεισε στης 31/12/1992. Το τοπίο της περιοχής των Λεγραινών προδιαθέτει για αφήγηση μύθων. Στην άλλη μεριά του κόλπου τον Λεγραινών υπάρχουν πολυβολεία και παρατηρητήρια, με όλο τον εξοπλισμό τους, από την εποχή της  δικτατορίας. Αρκετοί αυτοδύτες προσελκύονται στην περιοχή από το θαλάσσιο νεκροταφείο αυτοκινήτων καθώς και το ναυάγιο ενός φορτηγού, τού ‘’Κυρά Ελένη’’ μήκους 100 μέτρων, που βυθίστηκε το 1978 κοντά στη νήσο Πάτροκλος . Τους καλοκαιρινούς μήνες οι χώροι του ξενοδοχείου γίνονται χώρος στάθμευσης καθώς και αφοδευτήρια των λουομένων. Φήμες  μιλάνε για επαναλειτουργία του ξενοδοχείου υπό άλλη διεύθυνση, ο χρόνος θα δείξει τι επιφυλάσσει το μέλλον.

 

 

 

Οικονόμου Μανώλης     

Βιβλιογραφία.
Μεταπολεμική Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα. (Ορέστης Δουμάνης, Αθήνα 1984).

*Η αεροφωτογραφία προέρχεται από το google erth.
*Φωτογραφίες Οικονόμου Μανώλης.
*Ευχαριστώ θερμά το φίλο μου και φωτογράφο Λουδοβίκο Μαυρίκιο για τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.