Οδοιπορικό στο Mont Parnes (Α' Μέρος)

Το βουνό της Πάρνηθας κυριαρχεί στο αττικό τοπίο ρίχνοντας τη σκιά του στο λεκανοπέδιο. Είναι ένας προορισμός κοντά στην Αθήνα που δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους της  να κάνουν κάτι διαφορετικό στον ελεύθερο χρόνο τους. Ανεβαίνοντας κανείς στο βουνό θα συναντήσει διαφορετικούς ανθρώπους που βρίσκονται εκεί για διαφορετικού είδους δραστηριότητες. Λυκόπουλα και πρόσκοπους, ορειβάτες, πεζοπόρους με σπορ ρούχα την ίδια στιγμή που θα δεις καλοντυμένα ζευγάρια ή και μεμονωμένους ανθρώπους που μόλις τελείωσαν το παιχνίδι τους ή μόλις επισκέπτονται το καζίνο.

Το Mont Parnes διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο στην εικόνα της Πάρνηθας όταν κάποιος την προσεγγίζει από την λεωφόρο Πάρνηθας. Το ξενοδοχείο αυτό συνδύασε το όνομά του με την καλή κοινωνία και την τουριστική ποιοτική ανάπτυξη. Η έκφραση «πάμε βουνό» είχε γίνει συνθηματικό για την επίσκεψη στο καζίνο. Με το πέρασμα των ετών άλλαξε η κοινωνία, αναπόφευκτα άλλαξε μαζί και το ξενοδοχείο, έχοντας την ίδια τύχη με τόσα άλλα δημόσια κτίρια αξιόλογης αρχιτεκτονικής.

Φτάνοντας στους πρόποδες της Πάρνηθας η εικόνα του βουνού είναι επιβλητική με την υψηλότερη κορυφή του, τη Καραβόλα, να έχει υψόμετρο 1.413μ. Σε υψόμετρο 1.078μ κάνει την εμφάνιση του ο κτιριακός όγκος του Mont Parnes με τα γαιώδη και σκούρα χρώματά του, δίνοντας την αίσθηση σαν να προσγειώθηκε μόλις στο βουνό.

Για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο έχουμε δύο τρόπους, είτε μέσω του οδικού δικτύου είτε μέσω του τελεφερίκ το οποίο κατασκευάστηκε το 1973. Σήμερα το Mont Parnes μετράει 50 χρόνια ζωής, 50 χρόνια με συνεχείς αλλαγές και συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας του.

Εγκαινιάστηκε το 1961 και είναι έργο του αρχιτέκτονα Παύλου Μυλωνά που αφιέρωσε πολύ από το χρόνο του για το σχεδιασμό αυτού του ξενοδοχείου. Ας πιάσουμε όμως το μίτο της Αριάδνης από την αρχή.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με σημαντικά έσοδα από τον τουρισμό, φιγουράροντας στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Το 1927 διαπιστώθηκε η ανάγκη να δημιουργηθεί ένας δημόσιος φορέας που θα είχε ως αντικείμενο του τον τουρισμό έτσι το 1929 ιδρύθηκε ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (Ε.Ο.Τ). Ο νέος φορέας με ευρωπαϊκές επιρροές, μπήκε δυναμικά με τη δημιουργία νόμων που οργάνωναν τις ξενοδοχειακές υποδομές, την τουριστική ανάπτυξη των ιαματικών πηγών καθώς και τη δημιουργία της σχολής τουριστικών επαγγελμάτων. Ο πόλεμος δημιούργησε σημαντικά προβλήματα και ουσιαστικά διέλυσε ότι είχε στηθεί σε σχέση με τον τουρισμό.

Στην μεταπολεμική περίοδο και συγκεκριμένα το 1951 έχουμε την επανίδρυση του Ε.Ο.Τ με αμερικανικές επιρροές αυτή τη φορά. Σε αυτή τη φάση ο Ε.Ο.Τ συνέταξε σχέδια με ορίζοντα δεκαετιών, κατασκευάστηκαν σημαντικά ξενοδοχεία και τουριστικά περίπτερα σε σχέδια σημαντικών αρχιτεκτόνων όπως ο Σφαέλλος, Πικιώνης, Βασιλειάδης, Κραντονέλλης, Κωνσταντινίδης κλπ. Η φιλοσοφία των αρχιτεκτόνων ήταν οι πελάτες των έργων τους να χαίρονται τον ήλιο, τη θάλασσα, τη φύση και την ελληνική παράδοση σε περιβάλλον ουσιαστικής πολυτέλειας.

 

Γενικό τοπογραφικό της περιοχής με το Mont Parnes και τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις του αρχικού σχεδίου.

 

Το 1958 αποφασίζεται η αξιοποίηση της Πάρνηθας με τη δημιουργία ενός μεγάλου ξενοδοχείου πολυτελείας και άλλων εγκαταστάσεων. Το Mont Parnes ήταν κομμάτι του σχεδίου αυτού. Την αξιοποίηση αυτή την ανέλαβε προσωπικά ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Κωνσταντίνος Καραμανλής που ονειρευόταν το Mont Parnes να γίνει το πρότυπο του ελληνικού τουρισμού. Το ξενοδοχείο καταλαμβάνει έκταση οκτώ στρεμμάτων και περιβάλλεται από έκταση οκτακοσίων στρεμμάτων όπου υπολογιζόταν να ανεγερθούν οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις (μπανγκαλόου, εστιατόρια, ένα μικρό υπαίθριο θέατρο καθώς και αθλητικές εγκαταστάσεις). Τελικά η εξέλιξη της ιστορίας άφησε το συνολικό σχεδιασμό στα χαρτιά αλλά τη δημιουργία ενός πανέμορφου κτιρίου.  

Το μεγαλεπήβολο αυτό έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Π. Μυλωνά, ο οποίος το 1936 ήταν από αυτούς που κατασκεύασαν το καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα όταν ακόμα δεν υπήρχε το οδικό δίκτυο. Ο Μυλωνάς με το που του έγινε η ανάθεση του έργου το 1958 προχώρησε στη δημιουργία μιας ομάδας καλλιτεχνών που στη συνέχεια θα μελετούσαν το σύνολο του έργου, ακόμα και της πιο μικρής λεπτομέρειας [1]. Την εποχή εκείνη ο Μυλωνάς ήταν καθηγητής της Α.Σ.Κ.Τ  και κινούταν σε ένα κύκλο πνευματικών ανθρώπων οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα τον επηρέασαν και στη δουλειά του. Ο Μυλωνάς επιθυμούσε να σχεδιάσει ένα ξενοδοχείο που θα διαδραμάτιζε το ρόλο της προέκτασης της ιδιωτικής κατοικίας και θα προσέφερε ψυχική ανάταση σε ένα πλαίσιο υψηλής αρχιτεκτονικής και διακοσμητικής ποιότητας. Ο αρχιτέκτονας είχε επιρροές από το international style και τον υστερομοντερνισμό . Προσπάθησε και το κατάφερε να συνδυάσει τη μοντέρνα διεθνή τάση με την ελληνικότητα και τη λαϊκή έκφραση δημιουργώντας ένα κτίριο πρότυπο που τράβηξε τα βλέμματα της διεθνούς αρχιτεκτονικής κοινότητας.

Στους κοινόχρηστους χώρους του ισογείου χωροθέτησε σαλόνια και χώρους ξεκούρασης με διαφορετική θεματολόγια το καθένα. Έτσι έχουν μείνει στη ιστορία, αφού σήμερα δεν υπάρχουν πλέων, το «Μπλε σαλόνι», το «Υδραίικο σαλόνι», η «λίμνη με τα νούφαρα», το εστιατόριο με το επιβλητικό έργο του Μόραλη που σήμερα βρίσκεται στον ανακαινισμένο σταθμό του τελεφερίκ και το περίφημο νυχτερινό κέντρο που από μόνο του αποτελούσε επιτομή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Ο Μυλωνάς σαν ορειβάτης και ο ίδιος μερίμνησε για ιδικό χώρο των εκδρομέων με ανάλογη διακόσμηση στην ανατολική πλευρά του συγκροτήματος.

Ξεκίνησε το σχεδιασμό έχοντας κάποιες αρχές στο μυαλό του ως βάση, οι χώροι του νέου πολυτελούς ξενοδοχείου έπρεπε να είναι άνετοι και φιλόξενοι, να μπορούν να εξυπηρετούν 3.000 άτομα το καλοκαίρι και 1.500 το χειμώνα. Η τοποθεσία στη κορυφή Μαυροβούνι επιλέχτηκε από τον αρχιτέκτονα σε συνεργασία με τον Ε.Ο.Τ  λόγω της εκπληκτικής θέας που έχει.

Σε αυτό το σημείο θα επιχειρήσουμε μια ανάλυση στον αρχικό σχεδιασμό του ξενοδοχείου έτσι όπως το εμπνεύστηκε και το σχεδίασε ο αρχιτέκτονάς του. Στη συνέχεια θα δούμε τη σταδιακή του αλλαγή μέχρι και τη σημερινή εποχή.

 

Φωτογραφίες του ξενοδοχείου από φυλλάδιο της δεκαετίας του '60.


Κεντρικός χώρος υποδοχής. Φωτογραφία από διαφημιστική μπροσούρα της εποχής.

 

Το ξενοδοχειακό συγκρότημα αποτελούταν από το κεντρικό κτίριο που εκτεινόταν σε τρείς ορόφους, τη δυτική πτέρυγα υπνοδωματίων, την πτέρυγα των εκδρομέων και το νάϊτ - κλάμπ στα ανατολικά καθώς και το χώρο της πισίνας στα νότια.

Η είσοδος στο συγκρότημα γινόταν από το βορρά μέσω ενός λεπτοκαμωμένου στεγάστρου με διάφανα κρύσταλλα, εμφανές beton και μεταλλικά υποστυλώματα. Μέσω αρκετών σκαλοπατιών βρισκόταν ο επισκέπτης στο κεντρικό χώλλ που ήταν και ο κεντρικός κόμβος του ξενοδοχείου, τα φωτιστικά του χώρου ήταν χωνευτά στην οροφή και κυριαρχούσαν τα χρώματα του βυσσινί, του καφέ καθώς και γκρι στοιχεία από δρυ. Το δάπεδο ήταν καλυμμένο από πράσινο μάρμαρο Τήνου με τετράγωνες λεπτομέρειες από ιβουάρ μάρμαρο. Μπαίνοντας στο χώλλ στα αριστερά ήταν η  reception σε μορφή γάμα, λιτή με δερμάτινες λεπτομέρειες και κρεμαστά φωτιστικά σε σειρά και στα δεξιά το γραφείο γενικού τουρισμού και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι. Απέναντι από τη reception υπήρχε ο διάδρομος που οδηγούσε δυτικά στα καταστήματα, στην αίθουσα χαρτιών καθώς και στον κινηματογράφο, μια εσωτερική σκάλα οδηγούσε στο α υπόγειο.  Κυρίαρχο στοιχείο του κεντρικού χώλλ ήταν το κυκλικό κλιμακοστάσιο από μέταλλο και ξύλο καθώς και οι οκτώ μεταλλικές λεπτές κολώνες. Η ανάρτησή του κλιμακοστασίου γινόταν από τέσσερις ελκυστήρες που στηριζόντουσαν από την οροφή του πύργου του. Η πλευρά της σκάλας προς τη λίμνη με τα νούφαρα καλυπτόταν από ένα γλυπτό του Γιώργου Μαυροϊδή. Δυστυχώς σήμερα δεν ήταν δυνατό να επιβεβαιώσω την ύπαρξή του, φήμες λένε ότι βρίσκεται σε σπίτι γνωστού αθηναίου.

 

 

Η «Λίμνη με νούφαρα» Ήταν μια δεξαμενή που αναπτυσσόταν στα ανατολικά με ψηφιδωτό δάπεδο που απεικόνιζαν κυματιστές γραμμές που σε συνδυασμό με τα νούφαρα που επέπλεαν δημιουργούσαν μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Δεξιά και αριστερά από τη λίμνη υπήρχαν δύο σκάλες που οδηγούσαν  στο αιωρούμενο γυάλινο αναγνωστήριο πάνω από τη λίμνη. Με αυτό τον τρόπο ο αρχιτέκτονας πέτυχε να συνδέσει τους κλειστούς χώρους με την piloti στα δυτικά. Το αναγνωστήριο είχε οπτική επαφή και με το κεντρικό χώλλ και με τους εξώστες.

Πίσω από την υποδοχή στα ανατολικά του κτιρίου είχαν χωροθετηθεί τα γραφεία διοίκησης, το ιατρείο, τα wc και οι χώροι της κουζίνας. Στη νότια όψη του ξενοδοχείου στην αρχιτεκτονική προεξοχή υπήρχε το «μπλε σαλόνι», ένας από τους χώρους ξεκούρασης στο ισόγειο του ξενοδοχείου. Αποτελούταν από ένα μακεδονικό χωριάτικο τζάκι με κτιστή φούσκα που ήταν υπενδεδυμένη από σφυρήλατο χαλκό. Οι τοίχοι ήταν επενδεδυμένοι από ξύλο και το δάπεδο από σανίδες Δρυ, και Καρυδιά. Από τα μεγάλα ανοίγματα η θέα στην Αττική γη ήταν μαγευτική. Ακριβώς δίπλα χωρίς όμως άμεση επικοινωνία ο αρχιτέκτονας είχε σχεδιάσει το «Υδραίικο σαλόνι» που ήταν εμπνευσμένο από τα αρχοντικά της Ύδρας. Μπρούτζινοι πολυέλεοι, άσπρες και κόκκινες πλάκες μαρμάρου συνδιαλέγονταν άψογα με το υδραίικο τζάκι. Στο χώρο υπήρχε ένα έργο τέχνης φιλοτεχνημένο από το γλύπτη Διδώτη.

Δυτικά ο τριώροφος όγκος των δωματίων δημιουργούσε piloti, όπου εκτεινόντουσαν μεγάλες βεράντες με θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η περίτεχνη οροφή με τα ελληνικά μοτίβα έκλεβε την παράσταση αν και δεν είναι τόσο γνωστή στο ευρύ κοινό η ύπαρξη αυτού του έργου. Ο μεγάλος χώρος του εστιατορίου με το επιβλητικό έργο του Μόραλη υπήρχε στα ανατολικά. Αποτελούνταν από ένα στενόμακρο κατά μήκος χώρο με κιονοστοιχία, το δάπεδο ήταν από δρυ, καρυδιά και λίμπο. Ο χώρος φωτιζόταν από  τετράγωνες κυψέλες στην οροφή που έκρυβαν λάμπες φθωρίου. Στο χώρο υπήρχε μεγάλο τζάκι καθώς και ένα έργο του Μόραλη διαστάσεων 1.90Χ3.55εκ. που σήμερα βρίσκεται στον ανακαινισμένο σταθμό του τελεφερίκ στους πρόποδες της Πάρνηθας. Ο όγκος του νάϊτ κλάμπ στα ανατολικά ήταν χαμηλότερος σε σχέση με το επίπεδο του ισογείου του ξενοδοχείου και είχε επικοινωνία με το πρώτο υπόγειο.

Στα βόρειο ανατολικά υπήρχε η είσοδος στο «Μακεδονικό Σαλόνι» που ήταν ο χώρος των εκδρομέων. Υπήρχε snak bar με χαμηλότερες τιμές από τα υπόλοιπα εστιατόρια καθώς και βοηθητικοί χώροι στο υπόγειο για την εξυπηρέτηση τους. Το σαλόνι αυτό ήταν ο αγαπημένος χώρος του Κωνσταντίνου Καραμανλή διότι έδινε την αίσθηση ορεινού καταφυγίου. Οι τοίχοι ήταν υπενδεδυμένοι με ξύλο και τα δάπεδα με ορθογώνιες ροδίτικες πλάκες σε σκούρο γκρι χρώμα που καλύπτονταν από άσπρες φλοκάτες. Τα τζάκι του αετού που δέσποζε στο χώρο ήταν έργο του γλύπτη Χ. Διδώτη.

 

Κεντρικός χώρος υποδοχής. Φωτογραφία από διαφημιστική μπροσούρα της εποχής.


(Αριστερά) Κεντρικός χώρος υποδοχής. (Δεξιά) Αναγνωστήριο, πάνω από τη λίμνη με τα νούφαρα. Φωτογραφίες από διαφημιστική μπροσούρα της εποχής.

 

Η πρόσβαση στο υπόγειο γινόταν κυρίως από το κεντρικό κλιμακοστάσιο του κεντρικού χώλλ άλλα και από άλλα μικρότερα βοηθητικά. Κατεβαίνοντας στο υπόγειο είχες πρόσβαση στο χώρο της πισίνας και του νότιου κήπου περνώντας κάτω από το μπλε σαλόνι. Μέσω ενός διαδρόμου στα βόρεια ο επισκέπτης οδηγούνταν στη δυτική πτέρυγα δωματίων. Τα οποία ήταν μεγαλύτερα και είχαν θέα προς το δάσος. Τις χρήσεις του υπογείου συμπλήρωνε η αίθουσα γυμναστηρίου, ένα μεγάλο μπαρ, ο χώρος του κομμωτηρίου και του κουρείου καθώς και χώροι της κουζίνας. Στα ανατολικά ένας διάδρομος συνέδεε το υπόγειο με το νάϊτ κλάμπ, έργο απίστευτης αρχιτεκτονικής αξίας που θα τον δούμε αναλυτικά παρακάτω.

 

Κλιμακοστάσιο του κεντρικού χώρου υποδοχής. Από το αρχείο του υπογράφοντα (2010).

 

Ο κήπος της πισίνας αποτελούνταν από φυσικούς βράχους που αφέθηκαν στη θέση τους που σε συνδυασμό με τη πισίνα σε σχέδια του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα και με την απίστευτη θέα ήταν ένας δημοφιλής χώρος ανάμεσα στους επισκέπτες. Το νερό της πισίνας περνούσε από ειδικά φίλτρα για τον καθαρισμό του και υπήρχε η δυνατότητα να θερμαίνεται κατά τους χειμερινούς μήνες. Στη νότια όψη και στη πλαγιά κάτω από τον κήπο της πισίνας ο αρχιτέκτονας είχε μελετήσει δίκτυο μονοπατιών που οδηγούσε σε τέσσερα belvedere με εκπληκτική θέα στο δάσος και στο ανοιχτό ορίζοντα.

 

Περιβάλλοντας χώρος της πισίνας. Κάτω από το χώρο του «Μπλε σαλονιού». Από το αρχείο του υπογράφοντα (2002).

 

Το κεντρικό κλιμακοστάσιο με τους δύο ανελκυστήρες οδηγούσαν στους τρείς ορόφους με τα τυπικά δωμάτια, το ξενοδοχείο διέθετε συνολικά 270 κρεβάτια. Τα δωμάτια είχαν όλα την ίδια κάτοψη διάστασης 3.60Χ4.75μ και αποτελούνταν από το λουτρό που ήταν υπενδεδυμένα με πράσινο μάρμαρο Τήνου, το χώρο της ντουλάπας και το κύριο χώρο ύπνου με δρύινο δάπεδο.  Όλα διαθέτουν δικιά τους βεράντα με θέα διαστάσεων 3.80Χ2.00μ. Η διακόσμηση των δωματίων ήταν λιτή αλλά ταυτόχρονα έβγαζε έναν αέρα ουσιαστικής πολυτέλειας, αποτελούταν από δύο κρεβάτια με τα αντίστοιχα κομοδίνα από δυο καρέκλες και από ένα ξύλινο έπιπλο στον τοίχο που συνδυαζόταν με πίνακα. Τα έπιπλα ήταν σχέδια του αρχιτέκτονα σε ξύλο Wenghe, ενώ οι κουρτίνες και τα χαλιά σχέδια του Τσαρούχη. Ο πρώτος όροφος είχε ακόμα μια πτέρυγα δωματίων στα βόρεια πάνω από το χώρο εισόδου. Τα τελευταία δωμάτια στις άκρες της πτέρυγας είχαν τη δυνατότητα να ενωθούν ώστε να δημιουργήσουν  μεγάλα διαμερίσματα.

 

Το εσωτερικό των υπνοδωματίων, από μπροσούρα της δεκαετίας του '60.


Το ξύλινο έπιπλο με τον μεγάλο καθρέφτη και η θέα από το μπαλκόνι. Από το αρχείο του υπογράφοντα (2002).


Το υπνοδωμάτιο 210. Από το αρχείο του υπογράφοντα (2002).


Το λουτρό του υπνοδωματίου, με πράσινο μάρμαρο Τήνου. Από το αρχείο του υπογράφοντα (2002).

 

Όλα τα δωμάτια, τα σαλόνια, τα εστιατόρια και άλλοι χώροι είχαν νότιο προσανατολισμό εκμεταλλευόμενα την υπέροχη θέα, ενώ στα βόρεια είχαν χωροθετηθεί δευτερεύοντες χώροι.

Το ναϊτ - κλάμπ ήταν ένα χώρος υψηλής αισθητικής που μπορούσε να εξυπηρετήσει μέχρι τριακόσιους θαμώνες. Διέθετε ξεχωριστή είσοδο στα βόρεια αλλά και απευθείας σύνδεση με το κεντρικό κτίριο. Ο χώρος διέθετε δικιά τους κουζίνα, καμαρίνια για τους καλλιτέχνες καθώς και ένα μπαρ, ήταν διώροφος με εσωτερικό πατάρι. Η πίστα είχε ενταχθεί σε φυσική κοιλότητα του βράχου φέρνοντας έτσι το βουνό μέσα στο χώρο. Το ναϊτ - κλαμπ ήταν κτισμένο στην άκρη της πλαγιάς με τα δύο του μπαλκόνια να αιωρούνται στο κενό. Τα φώτα ήταν χωνευτά και χαρακτηριστικό στοιχείο της καμπύλης οροφής ήταν οι μικροί στρογγυλοί φεγγίτες.

Η βόρεια όψη έχει μικρά ανοίγματα για προστασία απο τους ισχυρούς ανέμους, έχει φυσικά υλικά, χρησιμοποιεί την πέτρα, μεταλλικά κιγκλιδώματα σε χρώματα σκούρο γκρί, και μπέζ. Η πτέρυγα με τα δωμάτια πάνω από την είσοδο έχει ξύλινα συρόμενα κουφώματα. Η νότια όψη χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη των δωματίων με τις μεταλλικές κουπαστές και τα ξύλινα κουφώματα, τα μεγάλα ανοίγματα και τις μεγάλες βεράντες.

 

Φωτογραφίες της βόρειας όψης του ξενοδοχείου. Από το αρχείο του υπογράφοντα (2011).

 

Τα επίσημα εγκαίνια του ξενοδοχείου έγιναν το 1961 μετά από κάποια καθυστέρηση με κάθε επισημότητα. Παρευρέθηκαν πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες καθώς και έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι από μεγάλα περιοδικά όπως το Bazar, Elle και News week and look κ.α.  Όπως κάθε τι καινούργιο έτσι και το Mont Parnes ήταν η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, όπως κάθε μεγάλο έργο όμως έτσι και αυτό δέχτηκε μεγάλη κριτική από όλη την κοινωνία. Η αντιπολίτευση αντιδρούσε για το μεγάλο χρηματικό ποσό που διατέθηκε για την ανέγερση του ξενοδοχείου, ο τύπος μέσω του έργου αντιπολιτευόταν την τότε κυβέρνηση ότι σπαταλάει χρήματα σε έργα βιτρίνας. Την ίδια περίοδο εγκαινιάστηκαν το Ξενία του Ναυπλίου καθώς και το τουριστικό περίπτερο στην περιοχή Ακρόπολης (σημερινό Διόνυσος) . Ακόμα και η βασιλική οικογένεια αντέδρασε στη κατασκευή του ξενοδοχείου διότι ήταν ορατό από τα βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι. Πέρα όμως από αυτούς και μέρος της αρχιτεκτονικής κοινότητας είχε αρνητική στάση απέναντι στο έργο. Η βασική τους κριτική ήταν ο τρόπος τοποθέτησης του κτιρίου στο οικόπεδο καθώς και η αρχιτεκτονική σύνθεση αυτού.

 

Δείτε από την εκπομπή «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» της ΕΡΤ, πλάνα από τη βραδιά των εγκαινίων. (από το όγδοο λεπτό και μετά). Από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.

 

Ο ξένος τύπος υποδέχτηκε το κτίριο με θαυμασμό και διθυράμβους για το αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Μεγάλα ξένα περιοδικά όπως το L' Architecture d' Aujourd' hui έκαναν εκτενή αφιερώματα και ο γάλλος τεχνοκριτικός Pierre Vago το ενέταξε στον κατάλογο με τα αξιολογότερα έργα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τέλος Α μέρους. Στο Β μέρος, θα δούμε την πορεία του ξενοδοχείου από τη στιγμή που παραδόθηκε και άρχισε να λειτουργεί επίσημα μέχρι και τις μέρες μας ...

του Μανώλη Οικονόμου