Ο χορός των γκριζοπράσινων αγριοφασιανών

Μπροστά  πάει το θηλυκό κάνοντας απίστευτους ελιγμούς δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, και απο πίσω τα αρσενικά όλα μαζί ένα κουβάρι, κάνοντας ακριβώς τους ίδιους περίτεχνους ελιγμούς χωρίς να χαλάει η στοίχιση, λές και κάποιο αόρατο νήμα τα κρατάει όλα δεμένα μεταξύ τους, αρσενικά και θηλυκό. Και πετάνε ατελείωτα πάνω από βουνά και κάμπους, ανάμεσα σε δένδρα, δίπλα σε ρυάκια και ποτάμια, και όταν τους βλέπεις είναι σαν να ακούς την σιωπηλή μουσική, που ανάλαφρα συνοδεύει το χορό τους...

Το τεράστιο και γυαλιστερό μαύρο Τζίπ έστριψε από την πλατεία και μπήκε βιαστικά στο δρόμο. Ο θηριώδης κινητήρας μούγκρισε σαν αγρίμι, μην μπορώντας να κρύψει τα τετρακόσια και κάτι καθαρόαιμα άλογά του. Ο Σοβατζής, που στεκόνταν μαζί με τους άλλους μπροστά από την Οικοδομή, γούρλωσε τα μάτια.
-Κοιτάξτε, φώναξε, δεν έχει οδηγό! Πάει μόνο του! Ο Αρχιτέκτων ξαφνιάστηκε κι αυτός. –Τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο! φώναξε. Γύρισε προς τον Μηχανολόγο: -Κοίτα, έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο?

Οι τροχοί μπλόκαραν ελαφρά, καθώς το μεταλλικό τέρας των δυόμισυ τόνων φρενάριζε μπροστά τους. Η υδροπνευματική ανάρτηση ούτε που ένιωσε το πανύψηλο κράσπεδο, καθώς το Τζίπ σκαρφάλωσε με τις δύο ρόδες στο πεζοδρόμιο σκορπίζοντας ένα σύννεφο σκόνης και κάνοντας τους παρισταμένους να υποχωρήσουν βιαστικά και τρομαγμένοι.

Η βαριά ενισχυμένη πόρτα άνοιξε ελαφρά...
 –Μόνη της!! ψέλλισε ο Ηλεκτρολόγος, άνοιξε ΜΟΝΗ ΤΗΣ!! 
Η πόρτα άνοιξε κι άλλο...
–Παναγία μου, φάντασμα! ψιθύρισε έντρομος ο Υδραυλικός και σταυροκοπήθηκε.
Η πόρτα άνοιξε κι άλλο...

Η καρδιά των παρισταμένων πήγε στον τόπο της. Οι όποιες τεχνολογικές εκπλήξεις, οι όποιοι μεταφυσικοί φόβοι τους διαλύθηκαν στη στιγμή, οι όποιες απορίες τους λύθηκαν μόνες τους από το ανάστημα της εξερχομένης Επίκτητα Ξανθής Κυρίας, ανάστημα, που,  δυστυχώς, της επέτρεπε να οδηγεί το προαναφερθέν Θηρίο μόνο κοιτώντας μέσα από το –ευτυχώς μεγάλης διαμέτρου- τιμόνι.

Η Επίκτητα Ξανθή Κυρία πήδηξε βιαστικά κι απρόσεκτα είναι αλήθεια, από το αυτοκίνητο, μία κίνηση, η οποία λόγω της χαώδους υψομετρικής διαφοράς, παραλίγο να την εκτρέψει από την κατακόρυφο με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εξέλιξη των οικοδομικών εργασιών. Ομως, με προσεκτικά μελετημένες κινήσεις αλεξιπτωτιστή, που προσγειώνεται ανέκτησε την ισορροπία της, και αφού σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών για να κλείσει την βαριά πόρτα, στράφηκε απότομα στην ομήγυρη: –Τι κάθεστε και με κοιτάτε? Πάμε μέσα! Γιάννη, γιατί ο τοίχος δεν είναι ίσιος? Βαγγέλη, το χρώμα είνα απαράδεκτο! Ηρθαν οι πόρτες? Δεν ήρθαν? Πάρτε τώρα στο κινητό το μεταφορέα!...

Εχετε δεί το χορό του ζευγαρώματος των γκρίζοπράσινων αγριοφασιανών? Μπροστά, πάει το θηλυκό κάνοντας απίστευτους ελιγμούς δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, και απο πίσω τα αρσενικά όλα μαζί ένα κουβάρι, κάνοντας ακριβώς τους ίδιους περίτεχνους ελιγμούς χωρίς να χαλάει η στοίχιση, λές και κάποιο αόρατο νήμα τα κρατάει όλα δεμένα μεταξύ τους, αρσενικά και θηλυκό. Και πετάνε ατελείωτα πάνω από βουνά και κάμπους, ανάμεσα σε δένδρα, δίπλα σε ρυάκια και ποτάμια, και όταν τους βλέπεις είναι σαν να ακούς την σιωπηλή μουσική, που ανάλαφρα συνοδεύει το χορό τους...

Μέσα στην Οικοδομή ή το Γιαπί –διαλέγετε και παίρνετε- παίζεται τώρα το θλιβερό και ψυχοφθόρο Κακέκτυπο του Χορού των αγριοφασιανών, το Ρέκβιεμ της τέχνης και της επιστήμης, ένα κινητό Αποστακτήριο Ανθρώπινης Ενέργειας. Μπροστά η Επίκτητα Ξανθή Κυρία εκτελώντας κι εκείνη περίτεχνους ελιγμούς και κρώζοντας ασταμάτητα σε συχνότητες αδιανόητες για την ανθρώπινη ακοή, κι από πίσω το Κουβάρι όλο μαζί σε μία φρικτή συνοχή, σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να μην χάσει επαφή, σε έναν απελπισμένο αγώνα να προλάβει να καταγράψει τον χείμαρρο των αντικρουόμενων σχολίων και απαιτήσεων υπό μορφήν μείγματος στενογραφίας, ιερογλυφικών και Γραμμικής Β. Ο Μηχανολόγος, ο Αρχιτέκτων, ο Μπογιατζής, ο Εργολάβος, κι άλλοι πολλοί που δεν θυμάμαι τώρα, σε ένα αγχωτικό σφιχταγκάλιασμα, εκτελούν ασθμαίνοτας, μα με απόλυτη πειθαρχία την Υψιστη Χορογραφία. Είναι αλήθεια ότι  πολλοί επώνυμοι χορογράφοι θα ζήλευαν το συγχρονισμό και το νεύρο τους. Το δεξί χέρι της Επίκτητα Ξανθής Κυρίας σηκώνεται τρέμοντας και δείχνει κάπου ψηλά, κανείς δεν ξέρει που. Δεκάδες χέρια υψώνονται  μονομιάς σαν αυτόματα και δείχνουν τρέμοντας κι αυτά κάπου ψηλά, κανείς δεν ξέρει πού. Το κεφάλι της Επίκτητα Ξανθής Κυρίας στρέφεται τώρα άγρια κάπου δεξιά και χαμηλά, κανείς δεν ξέρει που. Μια ντουζίνα κεφάλια στρέφονται κι αυτά κάπου δεξιά και χαμηλά, κανείς δεν ξέρει πού. Και ο Χορός συνεχίζεται μέσα σε τρίλλιες από κομπρεσέρ, κοφτά παραγγέλματα και κραυγές στα όρια του ακουστικού φάσματος. Μόνο που εδώ Βουνά και κάμποι είναι το Επάνω και το Κάτω Καθιστικό, δένδρα είναι τα dressing rooms και τα τζάκια, ρυάκια τα playrooms και οι ταβέρνες και ποτάμια τα jacuzzi, οι πισίνες και οι hi-tech ντουσιέρες με τηλεκοντρόλ και στεγανά πληκτρολόγια αφής...

Ο ήλιος γέρνει νωχελικά προς την δύση. Οι σκιές μακραίνουν και η φύση ησυχάζει. Ενας πανέμορφος σκύλος ράτσας Suburban North περνάει περπατώντας ανάλαφρα, καμαρώνοντας για το ολοκαίνουργιο μώβ ζακετάκι, που φοράει, ενώ στο βάθος μόλις που ακούγεται ο βόμβος της Λεωφόρου.  Η Οικοδομή είναι έρημη. Τίποτε δεν προδίδει τον Δαιμονικό Χορό, που παίχθηκε εδώ πρίν λίγες ώρες. Η Οικοδομή γλείφει τις πληγές της. Τοίχοι γκρεμίσθηκαν και ξαναχτίσθηκαν δυό φορές στο ίδιο σημείο, πρίζες μετακόμισαν χωρίς να πάνε πουθενά, βρύσες καταργήθηκαν, μα πάλι εκεί είναι, τις βλέπω, καταργήθηκαν μόνον για λίγες ώρες, τι λέω, μόνο για λίγα λεπτά, πόρτες κουνήθηκαν μαγικά απο την λάθος θέση τους και πήγαν σε άλλη, ακόμα πιο λάθος...

Η Οικοδομή είναι έρημη. Η Οικοδομή γλείφει τις πληγές της. Πρέπει να είναι έτοιμη για τον αυριανό Χορό των γκρίζοπράσιων αγριοφασιανών...

Θάνος Φ. Γιάκας - agiak@tee.gr

Αθήνα, Φεβρουάριος 2007