Στο μείον ένα

Η χαλαρή ατμόσφαιρα; Η μουσική που τα πλαισιώνει; Το μικρό μέγεθος; Και γιατί να μην προτιμήσει κάποιος να καθίσει στο ισόγειο ή στο πατάρι και να απολαμβάνει τη θέα από ψηλά;

Αυτό που κανείς βιώνει από το επίπεδο μείον ένα μέτρο είναι μάλλον φιλτραρισμένη θέα: καδράρισμα από τα παράθυρα, τα πόδια από τις καρέκλες και τα τραπέζια έξω, γάμπες που νευρικά κινούνται, μηχανάκια αραδιασμένα, κολωνάκια, αυτοκίνητα παρκαρισμένα, σκιές από τα αυτοκίνητα που κινούνται άλλοτε γρήγορα, άλλοτε συσσωρεύονται, κολωνάκια, πεζοί αραιά στο πλακόστρωτο, ποδήλατα (!) και επιτέλους η θάλασσα. Περισσότερο γυαλάδα και αντανάκλαση παρά μια αναπαραστατική εικόνα της. Στο τέλος ορίζοντας (;). Τα αγκυροβολημένα πλοία ανάμεσα στο μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Όταν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα (αλήθεια όλο και πιο σπάνια) η οριογραμμή της απέναντι πλευράς, τα Πιέρια πιο πίσω, Όλυμπος.

Τι είναι λοιπόν αυτό που μας τραβάει πιο χαμηλά, μέσα στη στρωματογραφία της παραλίας; Η ανάγκη να βρεθούμε πιο κοντά στον υγρό κόσμο; Μας προκαλεί η ιδέα της βύθισης, έστω και για τόσο λίγο; Έχουμε την ανάγκη να κρυφτούμε σε μια μικρή κουφάλα της αστικής μάζας δίπλα στη θάλασσα; Στην αστική μάζα που αργοβυθίζεται στον υγρό κόσμο; Ψάρια που αρχίσαμε να αναπνέουμε, βγάλαμε χέρια, πόδια και ανακουφισμένοι (τρομαγμένοι;) καθίσαμε και  κοιτάμε με ανακούφιση (και νοσταλγία;) το τέλος της περιπέτειας στο βυθό; Κουρασμένοι από την ατελείωτη μάχη στην αστική ζούγκλα, αναπαυόμαστε, ανασύρουμε τις γαλήνιες μνήμες της υδάτινης ζωής; Και ανακουφισμένοι βυθιζόμαστε σε γεύσεις, αρχέγονες οσμές καφέ και καπνού, ανθρώπινων θορύβων, μουσική...

Του Νίκου Δίκα