Μοντερνισμός και τοπικότητες στην περιφέρεια της Ευρώπης

Φοιτητής: Νικολουδάκης Μιχάλης
Επιβλέπων καθηγητής: Σκουτέλης Νικόλαος
Πολυτεχνείο Κρήτης
Ημερομηνία παρουσίασης: 28 Σεπτεμβρίου 2016

«Κτίζω σημαίνει κατ' ουσίαν αφήνω κάτι να κατοικεί-ζει-υπάρχει. Η ουσιώδης εκτέλεση του κτίζειν είναι η ανέγερση τόπων δια της συναρμόσεως των χώρων τους». Από το παραπάνω απόσπασμα του Heidegger κατανοεί κανείς το αλληλένδετο στη σχέση του κατοικείν και του τόπου που αποτελεί μέρος της παρούσας ερευνητικής εργασίας. Παρατηρείται πως τόσο τα φυσικά όσο και τα ανθρωπογενή στοιχεία ενός τόπου συντελούν στην αρχιτεκτονική έκφραση της οικιστικής εγκατάστασης και κατά συνέπεια και της κατοικίας. Η σχέση αυτή τίθεται υπό αμφισβήτηση με τον ερχομό του Μοντέρνου Κινήματος που στον Μεσοπόλεμο, λόγω των προβλημάτων αστυφιλίας και κακών συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής στα μεγάλα αστικά κέντρα, θέτει την έννοια της κατοικίας σε νέα βάση. Η έκφραση της κατοικίας βάσει της μηχανής και η υποβάθμιση του ρόλου του τόπου, συντελεί στην κατάπτωση τόσο του ευ ζην του ατόμου όσο και στην αρχιτεκτονική γραφή της κατοικίας. Παρόλα αυτά, αισιόδοξα είναι τα μηνύματα που προέρχονται τόσο από φιλοσοφικές εποπτείες όσο και από νεωτερικές φωνές αρχιτεκτόνων της περιφέρειας της Ευρώπης, για τον επαναπροσδιορισμό της παραπάνω σχέσης. Οι αρχιτέκτονες Άλβαρ Άαλτο, Φερνάντο Τάβορα και Άρης Κωνσταντινίδης, ως εκφραστές του μοντερνισμού, με κοινές (χρονικές) περιόδους δράσης και απομακρυσμένοι στην περιφέρεια, αναζητούν μια αρχιτεκτονική που θα αφουγκραστεί το κάλεσμα του τόπου. Με κοινό άξονα τις αρχές του Μοντέρνου Κινήματος και διαφορετικές τις τοποθεσίες σύνθεσης του κάθε έργου, προκαλεί ενδιαφέρον αρχικά η αναζήτηση κοινών στοιχείων σχεδιασμού και αφετέρου ο χειρισμός σύνδεσης των παραπάνω θεματικών στην αρχιτεκτονική τους έκφραση.