Ιδιωτική κατοικία στις Πετριές, Εύβοια

Το κτήριο αναπτύσσεται πάνω σε μια γενική χάραξη σχήματος Γ, η οποία συγκροτείται κατά τη διαπλοκή - συνδυασμό τριών διαφορετικών συνθετικών χειρονομιών:

α. Το σκάμμα
Το ισόγειο αναπτύσσεται μέσα στο πρανές του γηπέδου ως σκάμμα, του οποίου η παρειά διαμορφώνεται από πέτρινο τοίχο. Ο πέτρινος τοίχος ξεκινά ως αναλημματικό στοιχείο διαμόρφωσης του υπαίθριου χώρου, για να εξελιχθεί σε εσωτερικό όριο οργάνωσης του "βαθιού" προστατευμένου χώρου διημέρευσης και να τον "ανοίξει" στην αυλή και στη θέα.

β. Η διάταξη Γ
Ο όροφος (ανώτερο ισόγειο, λόγω κλίσης) αναπτύσσεται σε διάταξη Γ, αφήνοντας μεγάλο ελεύθερο ύψος στον ισόγειο χώρο διημέρευσης. Έτσι, επαναπροσδιορίζει τα όρια του ισογείου, στρέφει την κατοικία προς την αυλή και τη θέα και την προστατεύει από τους δυσμενείς προσανατολισμούς.

γ. Το πυργοειδές πρίσμα
Στην απόληξη του δυτικού σκέλους του Γ, αναπτύσσεται -κατά την κατακόρυφο- πυργοειδής όγκος (ξενώνας, ενότητα γονέων), ο οποίος λειτουργεί αντιστικτικά ως προς τις προηγούμενες χειρονομίες, καθώς αυτές εξελίσσονται κατά την οριζόντια (πέτρινος τοίχος, διάταξη Γ).

Η γραμμή τομής του κτηρίου, τόσο στην κατώτερη στάθμη όσο και στα δώματα, παραλαμβάνει και παρακολουθεί την κλίση του γηπέδου. Έτσι, το κτήριο προσαρμόζεται στο έδαφος (με τις λιγότερες δυνατές εκσκαφές), τα δώματα επιμερίζονται, καθιστώντας διακριτές τις λειτουργικές ενότητες και αποδίδοντας τις συνθετικές χειρονομίες, οι εσωτερικοί χώροι αποκτούν άμεση πρόσβαση στο ύπαιθρο, ενώ ο συνολικός όγκος του κτηρίου αναλύεται σε μικρότερα, αλλά απλά, σαφή και "καθαρά" πρίσματα, προκειμένου να ενταχθεί καλύτερα στην κλίμακα μεγεθών του τοπίου.

Ο φορέας από εμφανές και άβαφο οπλισμένο σκυρόδεμα αποτέλεσε βασικό στοιχείο έκφρασης της κεντρικής ιδέας και της συνθετικής δομής του κτηρίου, αλλά και εξέχον υφολογικό και μορφολογικό χαρακτηριστικό του. Ακόμα, στάθηκε βασικό εργαλείο αναζήτησης του ρυθμού και του μέτρου του τοπίου, ώστε το κτήριο να ενταχθεί αρμονικά. Έτσι, δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στο σχεδιασμό του: στην ανάλυσή του στα επιμέρους στοιχεία που τον συγκροτούν, στην ιδιαίτερη μορφή αυτών των επιμέρους στοιχείων (συμπαγής πλάκα χωρίς δοκούς, ελεύθερα υποστυλώματα κυκλικής διατομής και τοιχία), στις αναλογίες και στα μεγέθη που τα χαρακτηρίζουν. Η διάκριση και η διάταξη των στοιχείων του φορέα και, στη συνέχεια, η διαπλοκή τους με τα υπόλοιπα συνθετικά μέλη του κτηρίου -τις λιθοδομές του ισογείου, τις πληρώσεις από οπτοπλινθοδομές και τα υαλοστάσια-, οργανώνουν τον εσωτερικό και τον εξωτερικό χώρο, διαπλάθοντας τη μορφή του κτηρίου. Σε αυτούς τους χειρισμούς της διάκρισης, της διάταξης και της διαπλοκής, συνίσταται το μεθοδολογικό μοντέλο και η εκφραστική γλώσσα που συμπυκνώνουν τις αρχές του σχεδιασμού του κτηρίου.

Γενικώς, οι συνθετικές επιλογές που υιοθετούνται επιχειρούν να αποδώσουν ένα κτήριο ενταγμένο στο φυσικό τοπίο, συνεκτικό και με ποικιλία χωρικών διαβαθμίσεων, με καθαρή συνθετική ιδέα και δομική συγκρότηση, με απλή, σαφή και δυναμική στερεομετρία.

Μελετητής: Γιώργος Αγγελής
Μελέτη: 2006

Επιμέλεια παρουσίασης: Μαριλένα Μάργαρη