Αρχιτεκτονικά ντοκιμαντέρ - ARCHITECTURES

Η σειρά  προβάλλεται από το Σάββατο 21 Μαρτίου και κάθε Σαββατοκύριακο, στις 19.00 στο κανάλι σινέ +  της ΕΡΤ Ψηφιακής.

Μια σειρά για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, αφιερωμένη στις δημιουργίες των σημαντικότερων αρχιτεκτόνων της εποχής μας. Κάθε φιλμ παρουσιάζει ένα συγκεκριμένο κτήριο, εξετάζοντας αναλυτικά την μορφή του, την εξωτερική του όψη, την εσωτερική του δομή, τις μορφολογικές του λεπτομέρειες και τα υλικά του, την εναλλαγή του φωτός και της σκιάς, καθώς και τη σχέση του με το ευρύτερο περιβάλλον του.  Κάθε κτίριο και ένα σενάριο. Κάθε σενάριο ακολουθεί το ίδιο αναγνωρίσιμο νήμα αφήνοντας πάντοτε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο κτίριο. Ο αρχιτέκτονας αποκαλύπτεται στην πορεία.

 Η συγκεκριμένη αναλυτική δομή, η κατασκευή ερασιτεχνικών προπλασμάτων εργασίας που προβάλλονται τρισδιάστατα, ο γρήγορος ρυθμός -26 λεπτά η κάθε μια- είναι βασικά στοιχεία των ταινιών που μας παρέχουν, στο σύνολο τους, ένα υπέροχο «μάθημα» αρχιτεκτονικής.  Παράλληλα με την διερεύνηση του τρόπου ανάθεσης της μελέτης και του έργου από τους ιδιοκτήτες του ακινήτου, των εκάστοτε συνθηκών αλλά και των νομοθετικών ρυθμίσεων και πλαισίων που καθόρισαν τις τελικές επιλογές του αρχιτέκτονα, πλέκεται βήμα – βήμα η ιστορία του κτηρίου.

Η σειρά αυτή με γενικό τίτλο “ARCHITECTURES” ξεκίνησε το 1995 από την Γαλλική εταιρεία παραγωγής ντοκιμαντέρ “Films d’Ici”, η οποία έχει στο ενεργητικό της πάνω από 500 ταινίες. Μέχρι σήμερα στην σειρά έχουν γυριστεί 43 τίτλοι. Διευθυντές παραγωγής είναι ο Richard Copans και ο Stan Neumann.

Συμπαραγωγός και υπεύθυνος προώθησης το τηλεοπτικό κανάλι ARTE. Συμπαραγωγός από το 2008 είναι και η Cité de l’ Architecture et du Patrimoine.

ARCHITECTURES documentary films tv spot

Στις επόμενες σελίδες, μπορείτε να δείτε πληροφορίες για τα επεισόδια που έχουν ήδη προβληθεί.

  Σάββατο 21.3.09 στις 19.00

THE ALHAMBRA, GRANADA  (L’ ALHAMBRA DE GRENADE)
Σκηνοθεσία : Φρεντερίκ Κομπέν (2006)

Η Γρανάδα είναι το τελευταίο μουσουλμανικό βασίλειο σε ισπανικό έδαφος. Αποτέλεσε για αιώνες το καταφύγιο για τους Άραβες που δεν επιθυμούσαν να ζήσουν σε «καθολική» γη, ένα άσυλο που επέτρεψε την απογείωση της μουσουλμανικής τέχνης στην Ισπανία.  Εκεί βρίσκεται και η μνημειώδης Αλάμπρα (που σημαίνει «Κόκκινο Κάστρο»), ένα παλάτι ή, καλύτερα, ένα σύνολο δύο παλατιών χτισμένα από δύο χαλίφηδες οι οποίοι διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα. Πρόκειται για τους Γιουσούφ τον 1ο (1333-1353) και Μοχάμετ τον 5ο (1353-1391).

Δύο παλάτια που περικλείονται σε ένα παλιότερο κάστρο (του 5ου αιώνα) τα οποία στεγάζουν μια βραχώδη κορυφή 700 μέτρων. Τα δύο παλάτια βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο που οργανώνεται γύρω από δύο μεγάλα πλακόστρωτα. Παρόλα αυτά το γενικό πλάνο είναι ασύμμετρο και οι διαδρομές μεταξύ τους δαιδαλώδεις. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε το 14ο αιώνα έναν αρχιτέκτονα τον οποίο δεν ενδιαφέρει ούτε η κανονικότητα αλλά ούτε και η συμμετρία του πλάνου! Εδώ, όλα είναι εκλεπτυσμένα: τα μωσαϊκά στο πάτωμα, τα σμιλευμένα γύψινα στους τοίχους, τα ξύλινα κομμάτια στα ταβάνια, όλα είναι αποκλίσεις γεωμετρικών ή επιγραφικών μοτίβων. Όλα συνθέτουν ένα ντεκόρ πολύπλοκο αλλά πάνω απ’ όλα αρμονικό.

Το να αντιληφθούμε αυτόν το διαμοιρασμό των χώρων, τόσο διαφορετικό από τα Παλάτια της Φλωρεντίας ή τα Κάστρα της Αναγέννησης, σημαίνει το να δεχτούμε μια άλλη λογική, σύμφωνα με την οποία, η αρχιτεκτονική αναπτύσσεται εκ των έσω και όχι απ’ την εξωτερική όψη,  η οποία χρησιμοποιεί τη γεωμετρία για να καλύψει το πλάνο και όχι να το αναδείξει. Μια αρχιτεκτονική που δεν τη φοβίζει ούτε η ασυμμετρία, ούτε η σύγκρουση των όγκων, ξέροντας να χρησιμοποιεί τα κενά με σκοπό την «στήριξη» της δομής του κτηρίου γύρω από έναν αόρατο άξονα. 

 Κυριακή 22.3.09 στις 19.00

THE AUDITORIUM BUILDING IN CHICAGO  (L’ AUDITORIUM BUILDING DE CHICAGO)
Σκηνοθεσία : Σταν Νιούμαν (2002)

Το κτήριο «Οντιτόριουμ» στο Σικάγο, κατασκευασμένο από τους αρχιτέκτονες Ντάνκμαρ Άντλερ και Λούις Σάλιβαν θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα του τέλους του 19ου αιώνα στην Αμερική. Η αρχική ιδέα ήταν να καταφέρουν να κατασκευάσουν το «μεγαλύτερο» και «ακριβότερο» θέατρο του κόσμου, ικανό να συναγωνιστεί σε κύρος την Όπερα Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, προσφέροντας παράλληλα τη δυνατότητα στη μεσαία τάξη του Σικάγο να έρθει σε επαφή με την υψηλή τέχνη της εποχής.

Οι Άντλερ και Σάλιβαν σχεδίασαν μια βαριά αυστηρή κατασκευή, εξαιρετικά μεγάλων διαστάσεων (όταν ολοκληρώθηκε ήταν το υψηλότερο κτίριο της πόλης και το πλατύτερο όλης της Αμερικής). Μια από τις μεγαλύτερες καινοτομίες του κτιρίου αυτού, θεωρείται ο σχεδιασμός και η κατασκευή των θεμελίων.
Προσπαθώντας να ξεπεράσουν το πρόβλημα της λάσπης βάθους 35 περίπου μέτρων, πάνω στην οποία θα έπρεπε να στηρίξουν όλη αυτή την κατασκευή, επινόησαν ένα είδος πλωτών θεμελίων με ατσάλινες δοκούς πλεγμένες αριστοτεχνικά μεταξύ τους.
Στο κέντρο του κτηρίου υπάρχει ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 4300 ατόμων, σχεδιασμένο έτσι ώστε όλες οι θέσεις να έχουν καλή οπτική γωνία και ακουστική. Επίσης 400 δωμάτια ξενοδοχειακών προδιαγραφών και 136 γραφεία, κάνουν το κτήριο αυτό, μία από τις πληρέστερες κατασκευές που επινοήθηκαν ποτέ.

 Σάββατο 28.3.09 στις 19.00

THE CASA MILA - ANTONIO GAUDI (LA CASA MILA D’ ANTONIO GAUDI)
Σκηνοθεσία: Φρεντερίκ Κομπέν (2003)

Η Κάζα Μιλά (Casa Milà), γνωστή και ως lα pedrera (στα καταλανικά σημαίνει «λατομείο») είναι μια πολυκατοικία σχεδιασμένη από τον Αντόνι Γκαουντί μεταξύ 1906 και 1910, ενώ επίσημα ολοκληρώθηκε το 1912. Πρωτοποριακή ως προς τις ανέσεις στη σύγχρονη δόμηση, η κατασκευή είναι ένας συνδυασμός σιδεροκατασκευής και μπετόν. Θεωρείται η μεγαλύτερη προσφορά του Γκαουντί στην αρχιτεκτονική της Βαρκελώνης και ήταν το τελευταίο κτίριό του πριν αφιερωθεί αποκλειστικά στη Σαγράδα Φαμίλια. Ο μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας σχεδίασε την οχταώροφη γωνιακή πολυκατοικία γύρω από δύο κυκλικές αυλές. Στο υπόγειο ενσωμάτωσε τον πρώτο χώρο στάθμευσης της πόλης.

Αυτό που τραβάει το μάτι του επισκέπτη - πέρα από την περίεργη αρχιτεκτονική - είναι η στέγη με τις καμινάδες και τους αεραγωγούς που θυμίζουν γλυπτά αφηρημένης τέχνης. Μέχρι σήμερα πολλά από τα διαμερίσματα κατοικούνται από απογόνους των αρχικών κατοίκων.Το κτίριο έχει χαρακτηρισθεί ως ένα από τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

 Κυριακή 29.3.09στις 19.00

LA CONVENT OF LA TOURETTE (LE COUVENT DE LA TOURETTE)
Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν (2002)

Η Μονή της Τουρέτ σχεδιάστηκε από τον μεγάλο Γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στην κοινότητα Εβέ, κοντά στη Λυών το 1958. Η κατασκευή ξεχωρίζει για την υπερβολικά σύνθετη και πολύπλοκη δομή της. Ο κορυφαίος αρχιτέκτονας κατάφερε να δώσει μια μοναδική λύση σε δύο σημαντικά προβλήματα: τις ανάγκες στέγασης των μοναχών και την εκκλησία που πρέπει να υπηρετεί την ευλάβεια και το τελετουργικό. Ο Λε Κορμπιζιέ χρησιμοποίησε τα «πέντε σημεία μοντέρνας αρχιτεκτονικής» για να πραγματοποιήσει το έργο του: πιλοτή, ταράτσα, «οικονομία» στους τοίχους και τα διαχωριστικά, παράθυρα αντί για περιζώματα και ελεύθερη πρόσοψη. Επίσης, η αρχιτεκτονική σύλληψη (σχέδιο, γραφικά, υλικά κατασκευής, υπολογισμοί κλπ.) είναι προϊόν στενής συνεργασίας με τον συνθέτη Γιάννη Ξενάκη.

Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας δήλωσε : «Πρόκειται για ένα έργο αγάπης. Ζει εκ των έσω. Στο εσωτερικό συμβαίνει το θεμελιώδες». Εξού και η μικρή πόρτα της εκκλησίας, τα κελιά των μοναχών που ξεχωρίζουν για το στοχαστικό χαρακτήρα τους, η Τράπεζα που στρέφεται προς την Θεία κοινωνία και οι εισόδοι φωτός που ενώνουν αρμονικά το μέσα με το έξω.

 Σάββατο 04.04.09στις 19.00

THE DESSAU BAUHAUS (LE BAUHAUS DE DESSAU) (1999)
Σκηνοθεσία: Φρεντρίκ Κομπέν

Χτισμένο το 1926, το Μπαουχάους στο Ντεσσάο παραμένει το μεγάλο έργο του Βάλτερ  Γκρόπιους και ένα από τα σημαντικότερα και διασημότερα αρχιτεκτονικά κτίρια του 20ου αιώνα.

Όχι μόνον αρχιτέκτονας του Μπαουχάους, ο Γκρόπιους είναι επίσης ο διευθυντής της «Ανώτατης Σχολής Δημιουργίας: το Μπαουχάους». Οι διαφορετικές ανάγκες αυτής της Σχολής καθορίζουν τη σύλληψη των κτηρίων, τα οποία χαρακτηρίζονται από το συγκερασμό διάφορων στυλ. Κάθε χώρος έχει τη δική του συνάφεια, τη δική του ύπαρξη. Ο Γκρόπιους κλίνει προς ένα σύστημα «εγκλεισμού»: ασσύμετρα κτίρια, με «κυματιστό» χαρακτήρα, παίζοντας με διαφορετικές μάζες, διαφορετικά ύψη τα οποία είναι σα να «αναπτύσσονται» μέσα στο χώρο.

Η τάση της διαφάνειας είναι περισσότερο από αντιληπτή. Οι γυάλινοι τοίχοι-κουρτίνες αποτελούν την πιο γνωστή επινόηση. Η ορθολογική οργάνωση της κατασκευής με σκοπό την παραγωγή λειτουργικών χώρων, θα παραμείνει για τον μεγάλο αυτόν αρχιτέκτονα η βασική έγνοια του έργου του. 

 Κυριακή 05.04.09στις 19.00

THE FAMILY LODGING IN GUISE (LE FAMILISTERE DE GUISE, UN CITE RADIEUSE AU 19EME SIECLE) (1997)
Σκηνοθεσία: Κατρίν Αντά

Ο Αντρέ Γκοντάν φαντάστηκε για τους εργάτες του, στην ίδια λογική των αυτόνομων κοινοτήτων του Σαρλ Φουριέ, ένα μεγάλο οικισμό ο οποίος θα έμοιαζε με παλάτι!

Απ’ το 1860 έως το 1968, η αυτόνομη κοινότητα της Γκιζ, μιας πολιτείας 1800 κατοίκων, κατασκευασμένης από τον Γκοντάν, έγινε η σκηνή μιας κοινωνικής εμπειρίας, μοναδικής για το θάρρος της, το εύρος της και τη διάρκειά της. Η επινόηση μιας αρχιτεκτονικής και μιας πολεοδομίας αρμονικά συνδυασμένων, αποτελεί μία από τις πιο καινοτόμες ιδέες των πιονέρων αυτής της κοινωνικής περιπέτειας. Αυτό το «Κοινωνικό Παλάτι», αποτέλεσε μια πραγματική ουτοπία σε δράση η οποία προκαλεί ακόμη το ενδιαφέρον αρχιτεκτόνων, οικονομολόγων, κοινωνιολόγων και ιστορικών.

Πρόγραμμα , Παρουσίαση  επεισοδίων
   

 Σάββατο 11.04.09στις 19.00 
 
GALLERIA UMBERTO 1  (LA GALLERIA UMBERTO 1ER) (2001)
Σκηνοθεσία: Σταν Νιούμαν

Η Γκαλερί Ουμπέρτο Ι είναι μία δημόσια σκεπαστή αγορά στη Νάπολι της Ιταλίας. Ολοκληρώθηκε το 1891 και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο μιας προσπάθειας δεκαετιών που είχε ως σκοπό την ανοικοδόμηση της πόλης, προσπάθεια η οποία ολοκληρώθηκε λίγο πριν το ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Σχεδιάστηκε από τον Εμανουέλ Ρόκο ο οποίος δανείστηκε μοντέρνα αρχιτεκτονικά στοιχεία από τη Γκαλερί Βιττόριο Εμανουέλε ΙΙ στο Μιλάνο. Η Γκαλερί ονομάστηκε έτσι από το όνομα του τότε βασιλιά της Ιταλίας. Η κατασκευή της συνδύασε εργασιακούς χώρους, καταστήματα, καφέ και κοινωνική ζωή με τους ιδιωτικούς χώρους των διαμερισμάτων του 3ου ορόφου.

Η υψηλή αυτή κατασκευή και οι ευρείς χώροι σκεπάζονται από μεγαλοπρεπείς θόλους, τα τζάμια των οποίων είναι εντυπωσιακά στηριγμένα μέσω ενός πανέμορφου συστήματος μεταλλικών δοκών.

 Σάββατο 18.04.09στις 19.00 

THE GUGGENHEIM MUSEUM OF BILBAO

Σκηνοθεσία: Ζιλιάν Ντοναντά (2004)

Το 1997, το ίδρυμα Γκούγκενχάιμ, εγκαινιάζει ένα νέο μουσείο το οποίο χτίστηκε από τον Φρανκ Ο’Τζέχρι. Ήδη γνωστός για τις προκλητικές του φόρμες, σχεδιάζει στο Μπιλμπάο ένα κτίριο το οποίο έχει τις διαστάσεις των φιλοδοξιών του: ένα μνημειώδες γλυπτό, με χαοτική και αφηρημένη όψη. 

Πώς ένα κτίριο μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας πόλης; Το πώς ένας αρχιτέκτονας μπόρεσε να απαντήσει σε αυτό το στοίχημα, αποτελεί την ιστορία του ίδιου του μουσείου.  Αδύνατο να καταλάβουμε το κτίριο εάν δεν το τοποθετήσουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: την παρακμή μιας βιομηχανικής πόλης δίπλα σε ένα λιμάνι του Ισπανικού Βορρά, το όνειρο του Ιδρύματος Γκούγκενχάιμ να χρησιμοποιήσει την τεράστια ποικιλία έργων του, με σκοπό το άνοιγμα καλλιτεχνικών χώρων, μουσείων, τα οποία θα προσέλκυαν χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Υπήρχε ήδη η Νέα Υόρκη και η Βενετία. Θα μπορούσε τότε να υπάρξει το Σάλτσμπουργκ, το Βερολίνο, το Λας Βέγκας και… γιατί όχι… το Μπιλμπάο!

 Κυριακή 19.04.09στις 19.00  

HOTEL ROYAL SAS

Σκηνοθέτης: Ρισάρ Κοπάν (2008)

Ένας επιβλητικός πύργος στο κέντρο της Κοπεγχάγης, την ίδια στιγμή μοντέρνο ξενοδοχείο και τερματικός σταθμός αεροδρομίου, το Radisson Sas Royal Hotel σηματοδοτεί το πέρασμα της Δανίας στο μεταπολεμικό μοντερνισμό. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά έργα της δεκαετίας του ‘50 και χαρακτηρίζεται από άψογη λειτουργικότητα την ίδια στιγμή που αναδεικνύει την απλότητα και την κομψότητά του. Αυτό το πληρέστατο έργο, όπου όλα, από τα ογκώδη τασάκια έως τη δομή ολόκληρου του κτιρίου, σχεδιάστηκε από τον ίδιο άνθρωπο τoν Άρνε Γιάκομπσεν, μεγάλο Σκανδιναβό σχεδιαστή και αρχιτέκτονα.

 (Αναβλήθηκε) 

THE JEWISH MUSEUM BERLIN (LE MUSEE JUIF DE BERLIN)

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, Σταν Νιούμαν (2002)

Το εβραϊκό μουσείο του Βερολίνου καλύπτει δύο χιλιετίες εβραϊκής ιστορίας. Ο παγκοσμίου φήμης Ντάνιελ Λίμπεσκιντ ανέλαβε το σχεδιασμό αυτού του ιδιαίτερου κτηρίου το οποίο εγκαινιάστηκε το 2001 και αποτελεί ένα από τα πρώτα κτήρια που σχεδιάστηκαν μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Αυτό που γοήτευσε την επιτροπή η οποία έδωσε στον Λίμπεσκιντ το «πράσινο φως» για την κατασκευή του, είναι ότι εκεί όπου οι υπόλοιποι πρότειναν άνετους και ουδέτερους χώρους, ο Γερμανός αρχιτέκτονας επέμεινε για ένα ανατρεπτικό σχέδιο σε μορφή ζιγκ-ζαγκ.

Ενσωματώνοντας  τη νέα φόρμα στο ήδη υπάρχον και παλαιότερο μουσείο, η νέα αυτή κατασκευή προκαλεί με τις καινοτομίες της: ένας άδειος και ευθύς απ’ άκρη σ’ άκρη διάδρομος, ύψους 20 μέτρων συνδέει αυτή την εξαιρετικά πολύπλοκη φόρμα, μια άτακτη παρουσία παραθύρων τα οποία «κόβουν» προς όλες τις κατευθύνσεις το χώρο, λεπτά στρώματα ψευδάργυρου καλύπτουν ακανόνιστα την εξωτερική όψη του κτιρίου και όσο ο καιρός τα οξειδώνει αυτά αλλάζουν χρώματα. Επίσης, υπόγεια περάσματα ενώνουν με ιδιαίτερο τρόπο τους διαφορετικούς χώρους.

Ο Λίμπεσκιντ, μουσικός ο ίδιος, λέει ότι εμπνεύστηκε από τη μουσική και πιο συγκεκριμένα από την ανολοκλήρωτη όπερα του Άρνολντ Σένμπεργκ «Μωυσής και Ααρόν». Πρόκειται για ένα κτίριο το οποίο έθεσε σημαντικά ερωτήματα στην ίδια την τέχνη της αρχιτεκτονικής, με κυριότερο ίσως το «πώς χτίζουμε εκεί που όλα είχαν γκρεμιστεί χωρίς να σβήσουμε τα ίχνη του παρελθόντος;»

 Σάββατο 25.04.09στις 19.00  

THE HOUSE OF SUGIMOTO

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν (2007)

Πρόκειται για μία όμορφη παραδοσιακή κατοικία στο κέντρο της πόλης Κιότο, κατασκευασμένη το 1743 η οποία καταστράφηκε το 1870 κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης πυρκαγιάς η οποία έπληξε την πόλη. Ευτυχώς τα σχέδια αυτού του όμορφου αρχιτεκτονικού επιτεύγματος διασώθηκαν, με αποτέλεσμα να ξαναχτιστεί όπως ακριβώς και πριν.

Σε μία έκταση 1200 τ.μ., η κατοικία κατέχει μόλις τα 435 τ.μ. ακολουθώντας την παράδοση η οποία λέει ότι μόνο τα 2/5 της συνολικής έκτασης πρέπει να χτιστούν. Είναι η οικία της οικογένειας Σουγκιμότο η οποία πλούτισε απ’ το εμπόριο υφασμάτων για κιμονό. Εκτός από κατοικία, η κατασκευή αυτή καλύπτει και τις ανάγκες μιας μπουτίκ η οποία βρίσκεται και λειτουργεί ενσωματωμένη με το υπόλοιπο κτίσμα, καθώς και δωμάτια για τους εργαζόμενους. Η κατασκευή στηρίζει την πανέμορφη στέγη με ξύλινες δοκούς, οι «τοίχοι» αποτελούνται από ξύλινα διαφανή και συρταρωτά πλαίσια τα οποία γλιστρούν στα αυλάκια του πατώματος. Είναι το έπιπλο το οποίο καθορίζει το χώρο και μέσω αυτής της λογικής των «συρταρωτών τοίχων» κάθε χώρος μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει λειτουργία.

Το μεγάλο αυτό κτίσμα μετρά πάνω από 15 δωμάτια, συνδέοντας επιτυχώς  την οικογενειακή ζωή με την επαγγελματική δραστηριότητα. Αναγνωρισμένη ως δείγμα πολιτιστικής κληρονομιάς, η οικία Σουγκιμότο είναι επίσης και ο χώρος πολυάριθμων πολιτιστικών εκδηλώσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

 Κυριακή 26.04.09στις 19.00   

THE  RECEPTION AND CONGRESS BUILDING IN ROME
(LE PALAIS DE RECEPTIONS ET DES CONGRES DE ROME)

Σκηνοθεσία: Σταν Νιούμαν (2006)

Ο Ανταμπέρτο Λιμπέρα υπήρξε μια από τις αντιφατικότερες μορφές της αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα: πρόκειται για τον πιονιέρο του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού αλλά και έναν δηλωμένο φασίστα.
Ο Μουσολίνι, σε αντίθεση με τους Ναζί, βοηθά το μοντέρνο κίνημα, το οποίο και γίνεται, για την αρχιτεκτονική, το επίσημο στιλ του Φασισμού. Το 1937, το φασιστικό καθεστώς ξεκινά ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια: το Ε 42. Πρόκειται για τη δημιουργία μιας νέας μνημειώδους πόλης η οποία και θα παρουσιάζονταν στη διεθνή Έκθεση του 1942 ενσαρκώνοντας μια Νέα Αυτοκρατορική Ρώμη. Ο Λιμπέρα κερδίζει το διαγωνισμό για ένα από τα κυριότερα κτίρια του συνόλου, αυτό του Κονγκρέσου. Ένα μνημειώδες μανιφέστο της λογικής, βασισμένο σε απλές γεωμετρικές φόρμες.

Οι εργασίες ξεκίνησαν με ταχύ ρυθμό το 1938 και τέλος του 1939 η δομή είναι ήδη τελειωμένη. Όμως η είσοδος της Ιταλίας στον πόλεμο επιβραδύνει τις εργασίες και τελικά το σχέδιο εγκαταλείπεται το 1944. Η περιοχή του Ε 42 θα παραμείνει μια νεκρή πόλη, μέχρι το 1950 όταν η Ιταλία της Χριστιανικής δημοκρατίας ξεκινά εκ νέου τις εργασίες. Το κτίριο του Κονγκρέσου ολοκληρώνεται το 1952. Αναλύοντας το κτίριο έτσι όπως είναι σήμερα, χρησιμοποιώντας όμως και αρκετά πλάνα αρχείου από την εποχή του Ιταλικού Φασισμού, το ντοκιμαντέρ αυτό εξερευνά την παράδοξη συνύπαρξη μεταξύ μιας αβανγκαρντίστικης φόρμας και μιας ιδεολογίας ολοκληρωτισμού.

Σάββατο 23.5.09:

NEMAUSUS I (NEMAUSUS, UNE HLM DE ANNEES 80)

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, Σταν Νιούμαν (1997)
Ο Ζαν Νουβέλ ανανέωσε την προσέγγιση πάνω στις κατασκευές πολυκατοικιών όταν σχεδίασε τα «Νεμάουσους Ι & ΙΙ». Χτισμένα ανάμεσα στο 1985 και το 1987 τα επταόροφα αυτά δύο κτήρια, στην καρδιά της βιομηχανικής περιοχής στα βορειοδυτικά της Γαλλικής πόλης Νιμ, έσκασαν σαν αισθητική βόμβα στο ταλαιπωρημένο περιβάλλον. Για να καταφέρει ένα εξαιρετικά χαμηλό κόστος σε σχέση με το αποτέλεσμα, ο Νουβέλ χρησιμοποίησε φτηνά βιομηχανικά και επεξεργασμένα υλικά. Επιδέξια και μοντέρνα, τα κτίρια Νεμάουσους, με τον εκκεντρικό τους σχεδιασμό, μείγμα αεροναυτικής και ναυτιλιακής λογικής, παραμένουν ακόμη και σήμερα ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα δημόσιας στέγασης.

Κυριακή 24.5.09:

THE PARIS FINE ARTS SCHOOL 
H ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Σκηνοθεσία: Κατρίν Αντά (2000)
Στο κέντρο του Παρισιού , η Σχολή Καλών Τεχνών του Ζακ Φελίξ Ντουμπάν προτείνει στους σπουδαστές της μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της αρχιτεκτονικής.
Πρόκειται για μια από τις παλαιότερες και πιο περίβλεπτες καλλιτεχνικές σχολές. Ο Φελίξ Ντουμπάν (1797-1870) γίνεται ο αγαπημένος καλλιτέχνης της επανάστασης του 1830. Θα κατασκευάσει αυτόν το σπουδαίο χώρο δημιουργίας σαν παλέττα αρχιτεκτονικής. Απ’τα προπύλαια του Οκτάβιου στη Ρώμη, στα φλωρεντιανά παλάτια, από τα δωμάτια του Βατικανού στις πολύχρωμες τοιχογραφίες της Πομπιήας, όλα εδώ είναι αναφορές, αναμνήσεις του ίδιου του αρχιτέκτονα (αρκετά ταξίδια για τις σπουδές του στην Ιταλία), αλλά την ίδια στιγμή και ωδή στο παρελθόν το οποίο πρέπει να παραμέινει παροιμιώδες για τους σπουδαστές. Τα πάντα φτιάχτηκαν για να εκπαιδεύσουν το βλέμμα των μελλοντικών καλλιτεχνών . Ο Ντουμπάν οργανώνει έτσι τη γενική σύνθεση του χώρου γύρω από αυθεντικά αποσπάσματα της Γαλλικής Αναγέννησης, παντρεύοντας αρμονικά παραδόσεις και διαφορετικά στυλ. Πρόκειται για μια ρομαντική ματιά πάνω στην αρχιτεκτονική –ενάντια στον ακαδημαϊσμό- ένας φόρος τιμής στις τέχνες, των οποίων η αθανασία ωφείλεται πάνω απ’όλα στην ευελιξία τους να αλλάζουν διαρκώς πρόσωπο. Μια γοητευτική ανακάλυψη ενός ξεχωριστού χώρου τεχνών, έξω από κάθε χρονικότητα, στο κέντρο του Παρισιού.

Σάββατο 30.5.09:

PHAENO, BUILDING AS LANDSCAPE
ΦΑΙΝO, ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΩΣ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν  (2007)

Η Ζαχά Χαντίντ είναι η μοναδική γυναίκα αρχιτέκτονας που συγκαταλέγεται στην ελίτ της διεθνούς σκηνής. Το μουσείο της αποτελεί αντικείμενο μιας κατασκευής παράξενης και προκλητικής η οποία είναι τοποθετημένη ακριβώς δίπλα σε σιδηροδρομικές γραμμές, ανάμεσα σε ένα σταθμό και μια γέφυρα. Πρόκειται για μια τεράστια αίθουσα, ένα τρίγωνο από μπετόν και γυαλί.

Στα τέλη της δεκαετίας του 90, στην πόλη Βόλφσμπουργκ η οποία βρίσκεται ανάμεσα στο Βερολίνο και το Αννόβερο, αποφασίζεται η κατασκευή ενός κέντρου επιστημών το οποίο θα ονομαστεί Φαένο (από τη λέξη Φαινόμενο). Το σχέδιο αυτό σημαδεύεται από μια διπλή φιλοδοξία: αυτή της γυναίκας αρχιτέκτονος Χαντίντ της οποίας θα είναι μία από τις πρώτες μεγάλες δημιουργίες, και αυτή της ίδιας της πόλης, η οποία θέλει να αποκτήσει τη δική της ταυτότητα.

Το αποτέλεσμα; Ένα τρίγωνο στηριγμένο πάνω σε αλλόκοτα «πόδια» και κώνους πάνω στους οποίους χτίζονται οι δευτερεύοντες χώροι: η υποδοχή, το ρεστοράν, η μπουτίκ. Ο υπόλοιπος χώρος μπορεί να υποδεχθεί 250 διαφορετικές «εμπειρίες», κυρίως παιδαγωγικού χαρακτήρα. Το κτίριο προτείνει μια διαδρομή, όπου οπτικές γωνίες εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη με απώτερο σκοπό την εμπειρία του χώρου, όπως αυτή της θέασης. Η Χαντίντ συμπληρώνοντας λέει: « Το τοπίο, είναι το σχέδιο της κατασκευής αυτής». 

Κυριακή 31.5.09:

ΤΗΕ PYRAMID OF THE PHARΑΟ DJOSER AT SAQQARA
Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΖώΖΕΡ ΣΤΗ ΣΑΚΚΑΡΑ

Σκηνοθεσία: Σταν Νιούμαν (2008)
Η πυραμίδα Ζώζερ, είναι η πρώτη πυραμίδα και κατά συνέπεια η παλαιότερη. Χτίστηκε γύρω στα 2600 π.Χ. και αποκαλύπτει τα πρώτα βήματα της τέχνης η οποία αργότερα θα ονομαστεί αρχιτεκτονική. Πρόκειται για ένα ταφικό μνημείο που η συμβολική του λειτουργία κυριαρχεί της απλής του χρήσης. Η αρχιτεκτονική, από τα πρώτα χρόνια της γέννησσής της, επιβάλλεται έτσι ως σύμβολο και όχι ως λειτουργία. Τριάντα χιλιόμετρα νότια του Καΐρου και ανατολικά της κοιλάδας του Νείλου, η Σαχάρα υπήρξε η «νεκρόπολη» της Μέμφις, πρώτη Αιγυπτιακή πρωτεύουσα απ’την οποία σήμερα δεν έχει επιβιώσει παρά μόνο αυτό το τεράστιο νεκροταφείο.

Σάββατο 6.6.09:

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΡΖ ΠΟΜΠΙΝΤΟΥ                            
THE GEORGES POMPIDOU CENTRE

(Le Centre Georges Pompidou)    
            
Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν (1997)
Ο βρετανός Ρίτσαρντ Ρότζερς και ο ιταλός Ρέντσο Πιάνο, απαντώντας στις αρχιτεκτονικές προκλήσεις της εποχής, συλλαμβάνουν την κατασκευή μιας τεράστιας μηχανής στην καρδιά του Παρισιού, για τη φιλοξενία ενός νέου και φιλόδοξου μουσείου μοντέρνας τέχνης. Θα έπρεπε να καλύπτει ένα μεγάλο αριθμό λειτουργειών και απαιτήσεων : ελεύθερη μετακίνηση, εκθέσεις διαφορετικής αντίληψης η κάθε μια, μαγαζιά, ρεστοράν. Κερδίζουν το διαγωνισμό, γιατί πρότειναν ακριβώς αυτό: μια κατασκευή στο πνέυμα μιας απελευθερωμένης αρχιτεκτονικής, χαρακτηριστικό της δεκαετίας του 60. Οι κατακόρυφοι μεταλλικοί στύλοι και οι ερπυστριωειδείς σκάλες είναι τοποθετημένα εξωτερικά του κτιρίου αφήνοντας άπλετο χώρο στο εσωτερικό. Τέλος, η διαφανής ανατολική πλευρά, αφήνει τη ζωή του εσωτερικού να γίνει αντικεμενο παρατήρησης από τη διάσημη πλατεία που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.Το κέντρο Πομπιντού, σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική της δεκαετίας του 70, προκάλεσε αντιδράσεις αλλά και επευφημίες από επιφανείς ανθρώπους διαφορετικών καλλιτεχνικών στρωμάτων.                  

Κυριακή 7.6.09:

ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΙΣΦΑΧΑΝ                                                         
THE ROYAL MOSQUE AT ISPAHAN

(La Mosquee Royale D’Ispahan)     

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, 2008
Το 1598, ο βασιλιάς της Περσίας Αμπάς αποφασίζει να κάνει την πόλη Ισφαχάν (ή ιστορικά Ισπαχάν), την πρωτεύουσα της χώρας του και σχεδιάζει ένα τεράστιο αστικό πλάνο. Το τζαμί του Ισφαχάν, κατασκευασμένο από τον σάχη Ισφαχάν στις αρχές του 17ου αιώνα είναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής, μοντέλο του περσικού πολιτισμού, με τα εξαιρετικά τοξοτά του, τους μιναρέδες και το μεγάλο μπλε τρούλο του. Την ίδια στιγμή χώρος προσευχής, κήπος στην καρδιά της ερήμου και τρόπος γραφής για κάθε θρησκευτική πίστη, ερμηνεύει τον ανήκουστο πλούτο μια τέχνης για τη ζωή, τη δύναμη ενός βασιλιά και το ταλέντο εκατοντάδων τεχνήτων και καλλιτεχνών.      

Σάββατο 13.6.09:
 
ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΑΛΑΤΟΡΥΧΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΚ-Ε-ΣΕΝΑΝ. ROYAL SALTWORKS OF ARC-ET-SENANS

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, Σταν Νιούμαν (2003)

Στα τέλη του 18ου αιώνα (ανάμεσα στο 1775 και το 1779), ο Κλοντ Νικολά Λεντού κατασκευάζει ένα μνημειώδες εργοστάσιο άλατος για το βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο XV, το οποίο θα αξιοποιούσε τις «γερασμένες» αλατούχες πηγές της ευρύτερης περιοχής. Ο Λεντού σχεδίασε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο για την εποχή σύστημα καναλιών το οποίο θα οδηγούσε το «αλατισμένο νερό» στο κεντρικό κτίριο. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι η πιο απομακρυσμένη πηγή βρίσκονταν 21 χιλιόμετρα μακριά και για να φτάσει στο εργοστάσιο έπρεπε να διασχίσει λόφους, δάση, και δρόμους, και όλα αυτά υπογείως, για να φτάσει το νερό όσο πιο καθαρό γίνονταν. Μάλιστα για τη σίγουρη ποιοτική «μεταφορά», κατασκευάστηκαν 10 «σκοπιές» καθ’όλο το μήκος της διαδρομής απ’όπου το νερό θα ελέγχονταν. Αντί για σωλήνες οι οποίοι ήθελαν ακόμη αιώνες μέχρι να εφευρεθούν, ο Λεντού χρησιμοποίησε κορμούς από έλατα από τους οποίους αφαιρούσε την «καρδιά» για να περάσει το αλατισμένο νερο. 
Όσο για το κτίριο στο οποίο θα κατέληγε το νερό, ο Λεντού κατασκεύασε έναν τεράστιο ξύλινο σκελετο μήκους 496 μέτρων και ύψους 7 μέτρων ο οποίος θα επέτρεπε στα ρεύματα αέρα να διαπεράσουν το εσωτερικό με σκοπό την εξάτμιση του νερού και τη συλλογή του αλατιού το οποίο θα κατέληγε σε ένα μια τεράστια δεξαμενή, όγκου 200.000 λίτρων!
 Πρόκειται για μια επανάσταση στην αρχιτεκτονική, δέκα χρόνια πριν ξεσπάσει η γαλλική επανάσταση…

Κυριακή 14.6.09:

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΕΝΤ-ΠΑΝΚΡΑΣ.
THE SAINT PANCRAS STATION

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν (1999)

Πρόκειται για τον τερματικό σταθμό του Λονδίνου που κατασκευάστηκε το 19ο αιώνα και ο οποίος περιλαμβάνει δύο από τις διασημότερες κατασκευές της Βικτωριαννής εποχής: το κεντρικό Χολ ή Χολ Μπάρλοου και την πρόσοψη, ίσως το εντυπωσιακότερο παράδειγμα της βικτωριαννής γοτθικής αρχιτεκτονικής.
Η αισθητική του σταθμού χαρακτηρίζεται επίσης από νέες και τολμηρές ιδέες οι οποίες ενσωματώθηκαν με καταπληκτικό τρόπο στον κλασσικισμό της εποχής. Καινοτομίες που αφορούν στη χρήση του σίδερου και του γυαλιού προσδίδουν στην αυστηρή, μεγαλειώδη και «βαρειά» κατασκευή, έναν αέρα μοντερνισμού ο οποίος εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα.

Σάββατο 20.6.09:

SATOLAS TGV

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, Σταν Νιούμαν, 1999.

Κατασκευασμένος σε μια ανοιχτή πεδιάδα, ο σταθμός TGV του αεροδρομίου Σατολάς στη Λυών είναι ένας εμφαντικός όγκος από ατσάλι μέσα απ’ τον οποίο περνάνε τα σύγχρονα τρένα αγγίζοντας τα 300 χμ/ώρα! Ένα προσωπικό στοίχημα του Ισπανού Σαντιάγκο Καλατράβα.
Το 1994, η επαρχία Ρον-Αλπ (Rhône-Alpes), προκηρύσσει ένα διεθνή διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου σταθμού TGV. Επρόκειτο για ένα περίπλοκο πρόγραμμα μιας και υπήρχαν τρεις διαφορετικοί πελάτες. Το Τοπικό Συμβούλιο που θέλει ένα μνημείο-σύμβολο για την περιοχή. Ο SNCF (αντίστοιχος ΟΣΕ), απαιτεί ένα σταθμό που θα αναδεικνύει τη νέα εποχή των τρένων και το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας, που υπενθυμίζει ότι σε καμία περίπτωση ο σταθμός δεν θα πρέπει να «κρύβει» το αεροδρόμιο.
Η ευφυΐα του Καλατράβα συνίσταται στο ότι όχι μόνο κατάφερε να ικανοποιήσει και τους τρεις, αλλά μπόρεσε να διαποτίσει την κατασκευή με το προσωπικό του ταμπεραμέντο επιβάλλοντας το δικό του στυλ. 
 

Κυριακή 21.6.09:

THE SIZA SCHOOL (L’ ECOLE DE SIZA)

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, Σταν Νιούμαν. 2000

Ο Αλβάρο Σίζα, ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους αρχιτέκτονες, προσθέτει στο Πανεπιστήμιο του Πόρτο νέα κτήρια για τη σχολή αρχιτεκτονικής της οποίας ήταν ο ίδιος μαθητής. Πρόκειται για μια κατασκευή που βασίζεται στην αρμονική συνύπαρξη του γυαλιού με το μπετόν, υψώνοντας τα τρία κτίριά της με τρόπο τέτοιο έτσι ώστε ηχητική και η οπτική «προστασία» από τις εθνικές οδούς οι οποίες «κυκλώνουν απειλητικά» το Πανεπιστήμιο, να έχει τον πρώτο λόγο. Περιστροφική διάδρομοι αντί για σκάλες, μινιμαλιστικό ντεκόρ και άφθονο φυσικό φως χαρακτηρίζουν το εσωτερικό της Σχολής.

ΣΑΒΒΑΤΟ 11.7.2009 στις 19:00

Επ 5. ΤΟ ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ ΤΗΣ ΦΟΡ-ΝΤΕ-ΦΡΑΝΣ 
LA BOITE A VENT
          

Σκηνοθεσία: Σταν Νιούμαν.

Το πρυτανείο της Φορ-ντε-Φρανς, πρωτεύουσα της Μαρτινίκας, είναι το μοναδικό μοντέρνο κτήριο του πανέμορφου αυτού νησιού της Καραϊβικής, το οποίο «αερίζεται» από τους τοπικούς ανέμους. Μιας και οι άνεμοι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του νησιού, ο Κριστιάν Οβέτ, αρχιτέκτονας του κτηρίου, θέλησε να τους εκμεταλλευτεί. Έτσι έχουμε να κάνουμε με μια άκρως ενδιαφέρουσα κατασκευή, όπου όλα είναι ανοιχτά για την ελεύθερη διέλευση του αέρα, προτείνοντας με στυλ κάτι καινοτόμο: το σβήσιμο των συνόρων τα οποία ορίζουν το «μέσα» και το «έξω» ενός κτηρίου.

ΚΥΡΙΑΚΗ 12.7.2009 στις 19:00

Επ 7. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΣΑΡΛΕΤΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ 
CHARLETY, UN STADE DANS LA VILLE.

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ορν.

Κατασκευασμένο στην καρδιά του Παρισιού, σε μια περιοχή κορεσμένη και πολυπληθή, το Στάδιο Σαρλετί, κατασκευασμένο το 1938 από τον Μπερνάρ Ζερφίς και τροποποιημένο το 1994 από τους Μπρούνο και Ανρί Γκοντέν, είναι ένα στάδιο χωρητικότητας 20.000 θέσεων, πολλαπλών χρήσεων. Αγώνες ράγκμπι, ποδοσφαίρου, τέννις, στίβου αλλά και μεγάλες συναυλίες φιλοξενούνται σε αυτή την εντυπωσιακή κατασκευή η οποία προσελκύει τα βλέμματα για δύο κυρίως λόγους: πρόκειται για ένα «ανοιχτό» στάδιο, σπάζοντας τους κλασσικούς κανόνες που θέλουν τα στάδια «κλειστά», το οποίο δημιουργεί επίσης και μια γοητευτική νοητή γέφυρα ανάμεσα στο Παρίσι και τα περίχωρα.

ΣΑΒΒΑΤΟ 18.7.2009 στις 19:00

Επ 1. The Abbey Church Of Sainte-Foy de Conques. Το Αββαείο της Σεντ-Φουά στην Κονκ.
(L’Abbatiale Sainte-Foy de Conques)

Σκηνοθεσία: Σταν Νιούμαν, 2005.

Το 1050, κατασκευάζεται στο Κοκν, στη μέση του άγριου τοπίου της Αβεϊρόν, μία από τις πρώτες μεγάλες εκκλησίες του δυτικού κόσμου. Είναι η λεγόμενη «ρωμαϊκή» αρχιτεκτονική» στα χρόνια της γέννησής της. Σε αντίθεση με τα αρχέτυπα της εποχής, πρόκειται για μια εκκλησία «τολμηρή», «φωτεινή» και «λογική».
Το Αββαείο της Κονκ είναι μια από τις σημαντικότερες κατασκευές του 11ου αιώνα, και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της γαλλικής ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής. Το ενδιαφέρον βέβαια της μελέτης αυτής της κατασκευής συνίσταται κυρίως στο ότι αυτοί οι οποίοι κατασκεύασαν την εκκλησία δεν σκέφτονταν ότι επρόκειται για ρωμαϊκή τέχνη, αλλά για μοντέρνα αρχιτεκτονική. 

ΚΥΡΙΑΚΗ 19.7.2009 στις 19:00

Επ 43.  THE YOYOGO  OLYMPIC GYMNASIUM
 Τα Ολυμπιακά Γυμναστήρια της Γιογιόγκο
(Les Gymnases Olympiques de Yoyogο)

Σκηνοθεσία: Ρισάρ Κοπάν, 2006.

Ο αρχιτέκτονας Κένζο Τάνγκε έιναι ένας από τους πιονέρους του μοντέρνου κινήματος στη μεταπολεμική Ιαπωνία: εκθέτει αντικείμενα στους εξωτερικούς χώρους των κατασκευών του, αρνείται να διακοσμήσει τις προσόψεις και χρησιμοποιεί ανόμοια υλικά.
Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στην εποχή που ακολούθησε την ήττα της Ιαπωνίας στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο: αμερικανική κατοχή (10 χρόνια), απουσία από τη διεθνή σκηνή, αργή οικονομική ανάπτυξη. Μόνον έτσι μπορούμε να καταλάβουμε την πραγματική απαρχή της κατασκευής των δύο ολυμπιακών γυμναστηρίων από τον Κένγκο Τάνγκε για την Ολυμπιάδα του 1964.
Σπάνια ένα κτίριο ενσαρκώνει τόσες φιλοδοξίες: αυτές των 25 νέων αρχιτεκτόνων, βοηθών του Τάνγκε, αυτές της πόλης  και, φυσικά, αυτές της ίδιας της χώρας η οποία αποφασίζει να ξαναγίνει η δύναμη του παρελθόντος. Ένας τρόπος εκδίκησης.