Zipper Project

Φοιτητική Ομάδα : Βασιλειάδης Κωνσταντίνος, Βόλλας Δημήτριος, Καλαθά Αντωνία
Επιβλέπων Καθηγητής : Γιώργος Παπακώστας
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Πολυτεχνική σχολή - Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
Πτυχιακό εργαστήριο : Αρχιτεκτονική καθ' υπερβολήν_Τόποι πληροφόρησης, αναψυχής και επιθυμίας
Ημερομηνία : Φεβρουάριος 2012
Συνοδευτικό κείμενο:

Στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, εκεί όπου η Φύση βρίσκεται στην πιο ασταθή μορφή της, καθώς τα όρια στεριάς και θάλασσας τείνουν να γίνουν ένα, ο σχεδιασμός φαντάζει δύσκολος αλλά και προκλητικός. Ταυτόχρονα, η τοποθεσία, άκρως ενδιαφέρουσα και μοναδική, μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ του στέρεου παρελθόντος και του αβέβαιου μέλλοντος, λες και η στεριά προσπαθεί να αποσχιστεί από την πόλη και να ενωθεί με τον ανοιχτό ορίζοντα.

Σχέση της περιοχής μελέτης με τη Νέα Παραλία.

Σ' έναν τέτοιο τόπο μεταβατικό, σε μια προβλήτα, αποφασίστηκε η χωροθέτηση ενός καινούριου δημόσιου χώρου αστικής αναψυχής, πληροφόρησης και επιθυμίας. Το εγχείρημα δύσκολο και οι απαιτήσεις υψηλές. Εξάλλου, πώς ένα τόσο εύθραυστο κομμάτι γης θα μπορούσε να αποκτήσει ιδιαίτερο χαρακτήρα και ταυτότητα ώστε να αποτελέσει αναγνωρίσιμο τοπόσημο στην ήδη υπάρχουσα εικονογραφία της παραλίας αλλά και ολόκληρης της πόλης, ξεπερνώντας σε επιρροή άλλα κτίρια-μνημεία;

Την απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα έδωσε το «Zipper_Project». Μέσα από την αναγνώριση και την αισθαντική ανάλυση της περιοχής παρατηρήσαμε ότι η γραμμικότητα και σκληρότητα που χαρακτηρίζει το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης καθιστά το διαχωρισμό νερού- χέρσου ανάγλυφου εντονότερο. Συμπεράναμε ότι, τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες της περιοχής έχουν τη δυνατότητα να περπατούν δίπλα στο νερό, ωστόσο δεν τους δίνεται πουθενά η ευκαιρία να συνδιαλεχθούν με το υδάτινο στοιχείο. Επιπλέον, τα διάφορα κτίρια που είναι χωροθετημένα σ' ολόκληρο το μήκος της παραλίας μοιάζουν να αγνοούν την κίνηση αυτή των πεζών, στρέφουν το μεγαλύτερο κομμάτι του όγκου τους προς την πόλη και τελικά δημιουργούν έναν ενδιάμεσο χώρο, ιδιαίτερα στενό και αδιάφορο, που αποθαρρύνει το διάλογο μεταξύ αυτών και του κοινού, αναγκάζοντας τον επισκέπτη να τα προσπερνάει γρήγορα και βιαστικά.

Στην μελέτη μας, λοιπόν, προτείνεται, αυτός ο ενδιάμεσος χώρος να χρησιμοποιηθεί ως βασικό σχεδιαστικό στοιχείο, να δεχτεί δηλαδή κάποια καίρια λειτουργία προκειμένου να γίνει το συγκεκριμένο κτίριο ένα νέο ερέθισμα για το χώρο της παραλίας. Και είναι αυτό το στοιχείο, που τελικά θα δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε το έργο μας να αποτελέσει ένα συνδετικό στοιχείο θάλασσας-στεριάς-περιπατητή.

Ο σχεδιασμός βασίζεται σε κάποιες απλές αρχές. Η στεριά μεταμορφώνεται σε πέντε μακρόστενες λωρίδες, που πτυχώνονται και υποχωρούν ώστε να δώσουν την αίσθηση του φυσικού ανάγλυφου, και ξεκινώντας από το χέρσο έδαφος εκτίνονται, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο, μέσα στη θάλασσα. Τα κενά μεταξύ τους, επιτρέπουν τη διάσπαση του φυσικού ορίου νερού και εδάφους και λειτουργούν ως μεταβατικοί τόποι, επιφορτιζόμενοι με το συμβολισμό της προβλήτας που ουσιαστικά αποδομήθηκε. Και τέλος, ένας γυάλινος διάδρομος κατά μήκος της παραλιακής διαδρομής, ανοιχτός προς το κοινό, επιτρέπει την αέναη και διαμπερή κίνηση ατόμων όλες της ώρες της ημέρας. Μάλιστα, είναι αυτό το στοιχείο που επιτρέπει να επιτυγχάνεται η αρχική μας επιδίωξη καθώς η περιήγησή των επισκεπτών στο παραλιακό μέτωπο δε σταματά αλλά συνεχίζεται εντός του κτιρίου προκαλώντας τους να το εξερευνήσουν και όχι απλά να το προσπεράσουν.

Φόρμες απλές και λειτουργικές, δημιουργούν ένα σύμπλεγμα χώρων που στεγάζουν και φιλοξενούν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων που απευθύνεται σε κάθε ηλικία, γούστο και στιλ. Μεγάλες γυάλινες επιφάνειες και σημειακά ανοίγματα επιτρέπουν την εισχώρηση άπλετου φυσικού φωτός σε όλους τους χώρους και δίνουν την αίσθηση της διαφάνειας, της συνέχειας και υπαγωγής σε μια ολότητα. Παντελής έλλειψη χρωμάτων αλλά και οποιασδήποτε άλλης επιτήδευσης τονίζουν τη γενικότερη φιλοσοφία του σχεδιασμού. Το σκεπτικό απλό και ειλικρινές: ένα έργο μπορεί να είναι εντυπωσιακό και θεαματικό μέσα στην λιτότητα του.