Ο Πάνος Δραγώνας σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Columbia University της Νέας Υόρκης ως υπότροφος Fulbright. Είναι Επίκουρος Καθηγητής Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών όπου διδάσκει από το 2000.

Το 1998 επιμελήθηκε την έκθεση 2η Biennale νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων ενώ το 1999 ήταν Βοηθός Επιμελητής της έκθεσης Ελλάδα: Η αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα και του ομώνυμου βιβλίου. Είναι σύμβουλος έκδοσης της ετήσιας επιθεώρησης Αρχιτεκτονικά Θέματα. Πολυάριθμα κείμενά του για την ελληνική αρχιτεκτονική, τον δημόσιο χώρο και την πόλη έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή αρχιτεκτονικά έντυπα και εφημερίδες. Έχει διακριθεί σε 9 αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Έργα και μελέτες του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ελληνικές και διεθνείς εκθέσεις, όπως Τοπία Εκμοντερνισμού (Ρότερνταμ, 1999), 3η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων (Αθήνα, 2001), Athens-scape (Λονδίνο, 2003), 4η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων (Αθήνα, 2004), Invisible Hotel (Αθήνα, 2005), Το σχήμα του τόπου – 40 χρόνια Αρχιτεκτονικά Θέματα (Αθήνα, 2008), Η κατοικία στην Ελλάδα από τον 20ο στον 21ο αιώνα (Αθήνα, 2009), Deadline Today! (Βιέννη, 2009) καθώς επίσης και στα περιοδικά L’ architecture d’ aujourd’ hui, Archi, Blueprint, Stavba, Bauwelt, Spazio e Societa, Αρχιτεκτονικά Θέματα, Δομές, Ελληνικές Κατασκευές. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του δικτύου αρχιτεκτόνων athens9. Το 2001 ίδρυσε το γραφείο deltArCHI στην Αθήνα μαζί με τη Βαρβάρα Χριστοπούλου.

Παραλλαγές του αθηναϊκού δημόσιου χώρου.

Η στήλη διαπραγματεύεται ζητήματα που αφορούν στη σύγχρονη προβληματική του δημόσιου χώρου, αντλώντας αφορμές από τo ιδιαίτερο παράδειγμα της Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια, η τρέχουσα αρχιτεκτονική πρακτική αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης στον αστικό χώρο. Οι παραδοσιακές λειτουργίες του δημόσιου χώρου βρίσκονται αντιμέτωπες με ετερογενή υποκατάστατα, όπως τα μεγάλα εμπορικά κέντρα ή τα ηλεκτρονικά δίκτυα επικοινωνίας. Η πολιτική διάσταση του δημόσιου χώρου επαναπροσδιορίζεται από τα προβλήματα της μετανάστευσης, της ασφάλειας και της επιτήρησης. Η δυνατότητα της πόλης να λειτουργήσει ως χώρος έκφρασης της δημοκρατίας αμφισβητείται, καθώς όλο και πιο συχνά οι δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε εστίες υποβάθμισης και πεδία διαμάχης ή συγκρούσεων.

Τα παραπάνω προβλήματα εκδηλώνονται και στην Αθήνα, μια ιδιόρρυθμη βαλκανική μητρόπολη με φτωχή αστική παράδοση και περιορισμένη αστική συνείδηση. Σε πείσμα, όμως, των δυσμενών οικονομικών συνθηκών, της δυσλειτουργίας των θεσμών, της αδιαφορίας των κατοίκων και της αδυναμίας των πολεοδόμων, η Αθήνα εξακολουθεί να αποτελεί μια ιδιαίτερα ζωντανή πόλη, όπου σε μεγάλο βαθμό η ζωή είναι ακόμη υπαίθρια. Παρ’ ότι δεν υπάρχει καμία ανοιχτή συζήτηση για την τοπική -ελληνική ή πόσο μάλλον αθηναϊκή- κουλτούρα, η Αθήνα διατηρεί μια ιδιαίτερη, σπασμωδική, ταυτότητα, την οποία οφείλει περισσότερο στα πολεοδομικά χαρακτηριστικά της παρά στον αργά αναπτυσσόμενο πολιτισμό της.

Η στήλη διερευνά τις ιδιαιτερότητες του αθηναϊκού δημόσιου χώρου. Καταγράφει τις παραλλαγές και τις αντιφάσεις των αστικών χώρων ανιχνεύοντας την ιδιαίτερη αθηναϊκή ταυτότητα. Μέσα από την κριτική θεώρηση των αθηναϊκών πλατειών, δρόμων, παραλιακών μετώπων, πάρκων, αλλά και πολλών άλλων, αναζητείται η συμβολή των αρχιτεκτόνων στη δυναμική της πόλης και διερευνώνται οι δυνατότητες εξέλιξης του ελληνικού δημόσιου χώρου στο μέλλον.