«Μουρλή ζουρλοκοπάνα πολιτεία Κοιμάσαι κι’ ονειρεύεσαι τον Περικλή Μα ο Χασεκής σου πρέπει...» Κωστής Παλαμάς

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, πως θα ήταν η ζωή μου στην Αθήνα αν δεν είχε βίαια επέλθει η λαίλαπα της αστυφιλίας και η μετατροπή του αττικού τοπίου σε μια άμορφη μάζα από κάθε είδους κακόγουστες κατασκευές, που θαρρείς το μόνο σκοπό που υπηρετούν είναι η καταστροφή της ανυπέρβλητης αυτής αρμονίας της φύσης.

Πάντα περιφρονούσα τις κατά καιρούς κραυγές αγωνίας των λογής-λογής αγράμματων και εγγράμματων, για την Αθήνα που χάλασε, την τσιμεντούπολη που συνθλίβει τους πολίτες της… με τις διάφορες κοινωνιολογικές ερμηνείες σε έντυπα ποικίλης ύλης και υποσχέσεις σε πολιτικά μπαλκόνια και τηλεοπτικά παράθυρα.

Εκείνο που πάντοτε με απασχολούσε και αλώνιζε τον νου μου ήταν ποιες δυνάμεις «ακαλαισθησίας» έχουν επιτεθεί στην πόλη μου και την οδηγούν σε δρόμο – δυστυχώς- χωρίς επιστροφή.

Η εντύπωση που αρχικά μου δημιουργήθηκε και μεταβλήθηκε σιγά-σιγά σε πεποίθηση είναι ότι οι διάφορες κατασκευές που μας περιβάλλουν γίνονται μέρα με την μέρα χειρότερες. Απειλούν να γίνουν ακόμα πιο κακόγουστες δείχνοντας τις προθέσεις των εμπνευστών τους και εκμηδενίζουν τον ελάχιστο πια ελεύθερο χώρο. Η συνειδητοποίηση δε του φαινομένου αυτού από τους διάφορους αρμόδιους πριν από μερικά χρόνια , κινητοποίησε και νέες δυνάμεις που με λύσσα πλέον έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στο Αστυ.

Η απάντηση σε όλες αυτές τις «μεταφυσικές» μου ανησυχίες, ήρθε τυχαία, μέσα από μια πολύ απλή παρατήρηση. Αλλωστε πίσω από κάθε πολύπλοκο φαινόμενο κρύβεται πάντα μια πολύ απλή και χαριτωμένη αλήθεια.

Προσπαθώντας μάταια να διεκπεραιώσω μία υπόθεση σε μία από τις πολυάριθμες Δημόσιες Υπηρεσίες της πόλης μας μου αποκαλύφθηκαν όλα…

Κοιτάζοντας το άθλιο γραφείο της υπαλλήλου με την αυθάδη συμπεριφορά και το χαρακτηριστικό τοπικό ιδίωμα που με ταλαιπωρούσε, έπεσε το μάτι μου στο απίθανο μωσαικό που κοσμούσε τον τοίχο από πίσω. Το ημερολόγιο του χωριού, μια πολυκερισμένη αφίσα του Ε.Ο.Τ. απαθανατίζοντας τις ομορφιές της ιδιαίτερης πατρίδας της, στη μέση οικογενειακές φωτογραφίες και σε περίοπτη θέση «υψηλή ζωγραφική» του μπέμπη ή της μπέμπας αφιερωμένη στη μαμά…..

Γυρίζοντας το κεφάλι με εικαστική αμηχανία παρατήρησα το ίδιο σκηνικό σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα γραφεία.

Οι πολίτες λοιπόν, αλλά κυρίως οι άρχοντες αυτής της πόλης, με το επαρχιώτικο ταπεραμέντο, δεν την σέβονται και δεν την αγαπούν, διότι απλούστατα ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥΣ. Ζούνε προσωρινά –πιστεύουν- σ’ αυτήν, όπως λέμε στην αεροπορική γλώσσα transitο.

Σπέρνουν τον τρόμο κάθε σαββατοκύριακο στην εθνική οδό επισκεπτόμενοι τα χωριά τους, τα οποία -να σημειώσουμε- λατρεύουν και, προς τιμή τους, τα διατηρούν όμορφα και καθαρά, περιμένοντας πότε θα γυρίσουν εκεί ως συνταξιούχοι. Και σαν να μη έφτανε αυτό, πιστεύουν με πάθος ότι οι απόγονοί τους είναι οπωσδήποτε γεννημένοι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, αρχιτέκτονες, ηθοποιοί, ζωγράφοι (βλέπε την μικρή ζωγραφιά στον τοίχο), οι οποίοι θα αναλάβουν με την σειρά τους να μας τιμωρήσουν κάποτε σκληρά με τα δημιουργήματά τους…

Δεν αναρωτήθηκα ξανά για τέτοια πράγματα. Αποφάσισα να αποκτήσω κι’ εγώ χωριό και ξένοιασα.


Ηλίας Μαζαράκης - Πολ.μηχανικός