O ΔΙΑΟΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ...

       Όταν ο διάβολος δεν έχει δουλειά να κάνει...ασχολείται με τη  σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών του(!),  λέει το γνωστό, αντικαθωσπρεπεικό γνωμικό...Όταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει να κάνει κάποιο ωφέλιμο και μακράς πνοής έργο, τότε ασχολείται με έργα αμφισβητούμενης χρησιμότητας, που δημιουργούν χωροταξικούς τραγέλαφους και βραχυκυκλώνουν   παρά βελτιώνουν υπάρχουσες υποδομές. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για «πράσινες υποδομές», για περιαστικά ή αστικά άλση, η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει μια ακατάσχετη  ευρηματικότητα  στον τομέα της παραγωγής ή αποδοχής  «άτοπων» έργων ....Πρόκειται για μια πικρή ιστορία  που  δείχνει  την γενικότερη  απουσία στρατηγικών κατευθύνσεων  – όπως επίσης την έλλειψη  κοινωνικοπολιτικών κυρώσεων στην οικολογίζουσα προεκλογική ρητορική ...

           Δεν έχει κανείς από που να  ξεκινήσει και που να τελειώσει.Η πιο πρόσφατη  περίπτωση  είναι αυτή του Άλσους του Παγκρατίου, που είναι μάλλον λιλιπούτειο   σε σχέση με τις ανάγκες των κατοίκων, που όμως προορίζεται  ως χώρος εγκατάστασης  θεάτρου , κινηματογράφου , αναψυκτηρίου και  άλλων έργων συνολικής έκτασης 1300τμ (700+600), ύστερα από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Οργανώσεις πολιτών και η Ελληνική Εταιρεία  ζητούν από τον δήμαρχο Αθηναίων  να ακυρώσει το συγκεκριμένο έργο, που τέμνει  το χώρο σε υπολειτουργικά μεγέθη και δημιουργεί  ένα χωροταξικό αχταρμά ,  με  τη συνεύρεση   ασύμβατων μεταξύ τους χρήσεων..Η συμπεριφορά  του κ.Κακλαμάνη επί του ζητήματος αναμένεται με ιδιαίτερη περιέργεια, από όσους τουλάχιστον θυμούνται ότι  στη προεκλογική περίοδο του 2006 έθετε υπό συζήτηση  την  κατεδάφιση κάποιων οικοδομικών τετραγώνων στο αθηναϊκό κέντρο...   

            Πέρυσι η νομαρχιακή σύμβουλος  Εύη Καρακώστα είχε τη καλωσύνη να με ενημερώσει για κάποιες  «ζυμώσεις» όσον αφορά τη διαχείριση του Αττικού Άλσους – στην περιοχή τη λεγόμενη «Τουρκοβούνια».Όντας χρήστης του συγκεκριμένου χώρου και άμεσος γνώστης  των μικροπροβλημάτων του αλλά και της εύρωστης  βλάστησης που τον χαρακτηρίζει, βρήκα  εξωφρενικούς τους  σχεδιασμούς για την περικοπή και τον «ευπρεπεισμό» αυτής της βλάστησης . Ο συγκεκριμένος  χώρος, που  είχε προσφέρει  ένα εξαίσιο σκηνικό για τη φιλοξενία καλλιτεχνικών εκθεμάτων  το καλοκαίρι του 2004 -  χωρίς  τη παραμικρή υπονόμευση των λειτουργιών του -   φυσικά δε χρειάζεται  «ταρρίχευση» και καθήλωση στην ενεστώσα κατάσταση . Ακριβώς αντίθετα : Η  δημιουργική διαχείρισή του θα μπορούσε να συντελείται  χωρίς απαξίωση των «οικολογικών κεκτημένων» του,  να εμπνέεται   από  πρακτικές  όπως αυτή του 2004 και από άλλες ιδέες   για  χρήσιμες, περιβαλλοντικά φιλικές  και χαμηλού κόστους δραστηριότητες...

          Στην Ηλιούπολη και επί τρεις τουλάχιστον τετραετίες,  ο δημοτικός  συνδυασμός του Κ.Δελαπόρτα  προωθούσε  σχέδιο   ανάπλασης   600 στρεμμάτων στις υπώρειες του Υμηττού. Το σχέδιο είχε στοιχεία γκλαμουριάς και «εξημέρωσης» του χώρου, υπενθυμίζοντας κατά κάποιο τρόπο τους ανά την εξοχική επικράτεια οπαδούς του γκαζόν, όμως στη  περίπτωση του δημόσιου  τοπίου του Υμηττού ήταν εξόφθαλμα παράταιρο – σαν Λουδοβίκειος  πολυέλαιος  σε αυθαίρετο  τροχόσπιτο ...Ευτυχώς,  και αυτή η Ηροστράτεια  πρόθεση  έμεινε στο βασίλειο των προθέσεων, όμως όλοι οι νοήμονες άνθρωποι της περιοχής είπαν από μέσα τους «Φοβού την τοπική αυτοδιοίκηση και δώρα φέρουσα»....

   Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ  ΑΜΥΝΑ ...    

   Η κοπτόμενη για το πράσινο τοπική αυτοδιοίκηση των  περιοχών δυτικά του Υμηττού, ουδέποτε καταπιάστηκε στα σοβαρά με τα έργα ή τους σχεδιασμούς εγκατάστασης οδικών ή ηλεκτρικών ή και στρατιωτικών (!) υποδομών σε αυτό τον πολύτιμο χώρο  της περιαστικής φύσης. Ουδέποτε έκανε μια  «ολιστική» αποτίμηση της  Υμήττειας φύσης, ουδέποτε  αντέδρασε σε «εμβόλιμες» χρήσεις όπως οι πυλώνες της ΔΕΗ, οι κεραίες των τηλεοπτικών σταθμών  ή οι σχεδιαζόμενοι  δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας . Ουδέποτε εξήγησε στους ενοχλούμενους από τη σημερινή κυκλοφορία πολίτες, ότι ΚΑΙ οι προβλεπόμενοι δρόμοι θα ρεταλοποιήσουν το βουνό ΚΑΙ οι υπαρκτοί δρόμοι θα παραμείνουν στη θέση τους , με τις  υπαρκτές οχλήσεις να  υπάρχουν επ’ αόριστο... Πέρασαν χρόνια για να αντιληφθεί -  ο υποφαινόμενος τουλάχιστον -   ότι αυτή η βάναυση προσβολή του δημόσιου  IQ συνδεόταν με την αναμονή κάποιων χαρτζηλικωμάτων σε τοπικό επίπεδο..

       Η  «ρεματιά του Χαλανδρίου» ήταν και εξακολουθεί να παραμένει μια κιβωτός της φύσης μέσα στη πλημμυρίδα της αστικοποίησης. Ο χώρος παράγει «φυγή» και χαλάρωση  από την ψυχολογική καταπόνηση που απεργάζονται οι ευθείες, τα τετράγωνα και  γενικώς  τα πλειοψηφικά μορφώματα του βάναυσου νεοελληνικού  ουρμπανισμού. Και όμως : Σε  δύο διαφορετικές περιόδους,  που απείχαν μεταξύ τους 15 τουλάχιστον χρόνια, πολλοί  βρεθήκαμε  σε εκδηλώσεις και διεργασίες που γίνονταν όχι για κάποιο σχέδιο υποστήριξης της φυσικότητας του χώρου, για την απομάκρυνση των σκουπιδιών ή ο,τιδήποτε παρεμφερές,  αλλά «ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ»κλπ. Δηλαδή τα σχέδια που πρόβλεπαν έναν ακόμη εξωραϊσμό και ευπρεπεισμό, με την απαραίτητη δοσολογία κατασκευών...

        Όλα αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν ένα συμπέρασμα : Το ότι οι αγώνες του ευρύτερου οικολογικού κινήματος  σε διάφορα χωροταξικά ζητήματα, είχαν πρωτίστως αμυντικό χαρακτήρα. Ότι  το κίνημα αυτό καθηλώθηκε σε προσπάθειες  αποτροπής περιβαλλοντοκτόνων σχεδίων  χωρίς να διαθέτει την ενέργεια ή την επινοητικότητα στο να περάσει σε μια αντεπίθεση,  αξιώνοντας   ρυθμίσεις για την «αναβάθμιση»  του χώρου  και της  ποιότητας ζωής.

Με τον αλησμόνητο Γιώργο Ντούρο(1948-2008), δασολόγο  και οικολόγο ευρέως φάσματος,  συνηθίζαμε να ψάχνουμε για  χωρικά στοιχεία  με ψυχαγωγικό  δυναμικό, σαν αντισώματα  στην αστική πλήξη και μιζέρια. Έχοντας ανακαλύψει δύο τουλάχιστον τέτοια στοιχεία μόνο στη περιοχή του Αττικού Άλσους,  αναρωτιόμουν για το κατά πόσο η ανάπλασή τους θα μπορούσε να γίνει «σημαία»  τοπικών και υπερτοπικών κινήσεων. Κατά πόσο θα μπορούσαν να ακούγονται λιγότερο τα τετριμένα : «Μη κάνετε αυτό» «Κάτω τα χέρια από εκείνο» «Η αξιοποίηση του τάδε χώρου δεν θα περάσει» κλπ.

       Να  λοιπόν το ερώτημα : Μήπως θα πρέπει να περάσουμε σε μια φάση θετικών αιτημάτων, προτρέχοντας και προλαμβάνοντας την εξουσία, εκεί όπου αυτό είναι εφικτό;  Μήπως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση;

Του Γιάννη Σχίζα