κοπεγχάγισέ τα

Οι μαζικές συγκεντρώσεις, ιδίως οι πολιτικές, στις πλατείες των πόλεων είχαν φτάσει να θεωρούνται "βαλκανικός" αναχρονισμός για μια χώρα που 'χε κατοχυρώσει το -- εξίσου αμφίστομο -- "ευρωπαϊκό κεκτημένο". Και να που, τελευταία, "ενθαρρυνθήκαμε" παντοιοτρόπως ν' αφήσουμε την αγανάκτησή μας να διοχετευτεί στις πλατείες και τα "social media", σαν να 'ναι αυτές κι αυτά κάποια προληπτικά δοχεία ...υπερχείλισης, για τη μαζική εκτόνωση μιας (συναισθηματικής μόνο) αντίδρασης. Πώς μπορούμε ν' αποκλείσουμε, ωστόσο, καμιά φορά, ακόμα και προληπτικά μέτρα ασφαλείας επιπέδου ...Φουκουσίμα να μην επαρκέσουν για την αναχαίτιση του "φαινομένου"; Όμως, εδώ δεν είναι παίξε-γέλασε, εδώ είναι... Δανία!

Β: Πώς το 'πατε;
Α: Καλά... θα γίνουμε Δανία. Κανένας δεν μπορεί ν' απαγορεύσει τη δυνητικότητα...
Β: Τη δανικότητα!
Α: Μπορούμε, θέλουμε, θα γίνουμε...
Β: Κοπεγχάγη του Νότου;! -- βαθιά μιλάς. Ο Άμλετ στο ...Σόλουν;
Α: Ποιος Άμλετ! Ήρθε ο Sim, απεσταλμένος του Gehl, στην πόλη και την καρδιά μας.
Β: Κι ο Μπουτ...
Α: Δήμαρχος της καρδιάς μας!
Β: Κι αυτό απαλλοτριωμένο. Παραλλαγμένο.
Α: Βγάζεις αρνητικότητα.
Β: Τότ' εμείς να τους στείλουμε τον αυθεντικό Ψωμ...
Α: Πού;!
Β: Στην Ελσινόρη.
Α: Άι σιχτίρ!
Β: Επίσης.
Α: Ω! Επίσης.
(φανταστικός διάλογος στα ρείθρα του Μεγάρου Μουσικής. Καθώς νυχτώνει και το μέγαρο ερημώνει, διάφοροι "φιλόμουσοι" παρκάρουν τριγύρω τ' αυτοκίνητά τους με θέα το λιμάνι, χωρίς να βγαίνουν απ' αυτά. Το αδιαχώρητο)

μια πλατεία δυο λεπτά αγανάκτησης 

www.youtube.com 

Η πλατεία Αριστοτέλους (στη Θεσσαλονίκη), όπως έγινε ευρέως γνωστό δια στόματος του νέου της δημάρχου, υπέστη «αλλαγή χρήσης» κατόπιν απόφασης του νυν δημοτικού συμβουλίου της πόλης. Αυτό το μάθαμε μετά την προσπάθεια απαγόρευσης από τον "δήμο" μιας συγκέντρωσης πολιτικής διαμαρτυρίας στην Πλατεία της συμπρωτεύουσας. Η οποία, ωστόσο, απαγόρευση-που-δεν-τηρήθηκε έδωσε την ευκαιρία στον δήμαρχο ν' αφήσει ν' αναφανεί η (τακτική) ανεκτικότητά του και, ταυτόχρονα, να προ-ειδοποιήσει για τη μελλοντική του στάση στ' όνομα της υπεράσπισης των "θεσμών" [μια απόφαση, στην ουσία, του δημοτικού συμβουλίου που, απλώς, προ-έλαβε ένα τέτοιο ενδεχόμενο χρήσης της Πλατείας στο εξής] κι εν ονόματι της "νομιμότητας". Ας εξετάσουμε, από λίγο πιο κοντά, το περιστατικό.

Λογικά, για να γίνει "αλλαγή χρήσης" θα πρέπει να προϋπάρχει κάποια χρήση. Κι απ' όσο ξέρω, η Πλατεία δεν είχε από τα πριν κάποια καθορισμένη χρήση, αποτελώντας τον συμβολικό δημόσιο χώρο της πόλης, μ' όσα μπορούσε να σημαίνει αυτό. Υπήρξαν δε αυτές οι πλατείες στην ευρύτερη καθ' ημάς ...Δύση, που δεν κατάφεραν για μισόν αιώνα τουλάχιστον να συνταχθούν μ' εκείνη την "αρχή του διαχωρισμού των λειτουργιών" της μοντέρνας πολεοδομίας. Κάποια στιγμή, θέλοντας και μη, τους αναγνωρίστηκε επίσημα η συμβολή τους στη (μπουρζου)"αστικότητα" με την ποικιλία, τη σύμμειξη και, σπανιότερα, την αδιαχωριστότητα των χρήσεών τους. Μέχρι πρόσφατα...

Δηλαδή, στο προκείμενο, δεν έγινε καμιά αλλαγή χρήσης, αλλά συνέβη ο περιορισμός της εν γένει χρήσης του "δημόσιου" χώρου. Κι αυτό που γκριζάρει η (μπουταρική) διατύπωση "αλλαγή χρήσης" είναι ο καθορισμός ειδικής χρήσης της Πλατείας και, μαζί, ο καθαρισμός της από την υπόνοια οποιασδήποτε μελλοντικής "κακόβουλης" χρήσης της. Το κερασάκι είναι, ότι η πλατεία θα χρησιμοποιείται εφεξής ειδικά για φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι εκδηλώσεις για παιδιά μόνο. [Φυσικότατα, βέβαια, αδιόρατα κι αθέλητα(;) εκλεπτύνεται ο εκμαυλισμός της φιλανθρωπίας, της παιδικότητας, του συναισθηματισμού εν γένει, στ' όνομα των "ορθών και καλών πρακτικών" -- μέχρι την τελική υπαγωγή των τελευταίων στην (ενάρετη) δράση για το "δικαίωμα στην πόλη", όπως θα δούμε παρακάτω.]

Δεν προξενεί εντύπωση, λοιπόν, γιατί -- και πώς -- οι ("εναλλακτικές") συγκεντρώσεις των Αγανακτίστας διοχετεύτηκαν, αντί για την Πλατεία, στον χώρο του Λευκού Πύργου που 'ναι συνδεδεμένος κυρίως με τις (κάπως δυναμικές) εκδηλώσεις οπαδών των αθλητικών ομάδων της πόλης. Έν' ακόμα βήμα προς το άριστο τέλος της Πλατείας και του "δημόσιου" χώρου γενικότερα. Κι αντί της γενικής κι (ενδεχομένως) χαοτικής "πολιτικής" συγκέντρωσης, οι συναθροίσεις διαμαρτυρίας, αγανάκτησης, γιατί όχι κι απελπισίας ή απόγνωσης, θα μπορέσουν να τύχουν ειδικής ψυχολογικής θεώρησης (κι αντιμετώπισης). Γιατί να μην οριστεί -- συνοδευόμενη από την απαραίτητη "αλλαγή χρήσης" -- και μια πλατεία για το "Δίλεπτο Μίσους" που προφήτευσε ο Orwell για τη δημοκρατική (όπως κολακεύονταν ν' αυτο-χαρακτηρίζεται) κοινωνία στο Λονδίνο του 1984.

90+1 πόλεις

www.youtube.com 

«κοπεγχάγεσθαι και φέρεσθαι»
(παρά Ιωάννου Κρατσιώτη)

Λίγες μέρες πριν, στο μεταξύ, η Parallaxi ξαναχτύπησε. "Κάλεσε", μαζί με την ομάδα "Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς", τον σκοτσέζο David Sim [sic] της δανέζικης Gehl Architects στη Θεσσαλονίκη. Αυτός παρουσίασε τη «φιλοσοφία του γραφείου των Gehl Architects που έχει βρει εφαρμογή σε περισσότερες από 90 πόλεις ανά τον κόσμο» κατά τα «άκρως επιτυχημένα πρότυπα της Κοπεγχάγης». Κατ' αρχήν, το (επικοινωνιακό) "πακέτο" είναι πια "δομημένο": «Τρεις ημέρες στην πόλη, 750 ακροατές στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, 20 εκπρόσωποι φορέων στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, 34 φοιτητές του Πολυτεχνείου, 6 καθηγητές, 13 προτάσεις ανάπλασης, 1 workshop 100 ώρες δουλειάς, 40 εθελοντές, 3 κτίρια, 2 ομιλίες, συνθέτουν το παζλ μιας εκδήλωσης που θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας.» [01] [Τι ν' αποδεικνύουν άραγε τόσα νούμερα;]

Στην παρουσίασή του ο απόστολος του γκουρού Gehl είχε βάλει [ο αθεόφοβος] τον τίτλο: "Copenhagenize"! [Τότε, τ' όνομά του άσχετα θυμίζει SimCity;] Ο κ. ...Simulation, λοιπόν, είναι αυτός που «έχει τεθεί υπεύθυνος για επεμβάσεις σε περισσότερες από 90 πόλεις ανά τον κόσμο». [Θα υπάρξει, άραγε ποτέ, κάποιο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης γι' αυτού του είδους τις επεμβάσεις; Ή, αντίθετα, έχει κιόλας στηθεί το Πλανητικό Δικαστήριο της Κοπεγχάγης;] Δεν χρειάζεται ν' αναφερθώ στις κοπεγχαγιές που ειπώθηκαν και στις κοπεγχαψιές που έπεσαν -- ούτε και στις λαβές που έδωσε το ευρηματικό πράγματι "Κοπεγχάγισε", ως παρότρυνση. Ο τίτλος είναι ενεργητικότατος κι εντατικότατος [τρεις μέρες στην πόλη, τόσες ώρες δουλειάς], αντιπροσωπευτικός του Μεγάλου Workshop που 'χει στηθεί ανά την υφήλιο, και συνάδει με τη συνταγή περί του πρακτέου (α λα Gehl) που είναι εξαιρετικά απλή: "Just do it!" [Κάτι μου θυμίζει αυτό, κι είναι ψυχρό και κοφτερό.]

Και το αποκορύφωμα: το καταστάλαγμα της όλης πρότασης του Sim για την πόλη ήταν η πεζοδρόμηση [μαζί με ποδηλατοδρόμηση κι όλο το ΠΕΣ-"πακέτο"], πριν και πάνω απ' όλα, της ...παλιάς παραλιακής! Είναι τελείως αδικαιολόγητη αυτή η αίσθηση ότι κάποιος μας κάνει πλάκα [ω Κώνε!]; Το να μιλήσουμε, τέλος πάντων, για μπουταριές και μουρνταριές, εκτός του ότι είναι ...άκομψο, θα περιόριζε το ενδιαφέρον μας στο (ιψενικό) τρίγωνο Ματζέστικ-Ντεφάκτο-Στρέτο. Τόσος κόπος, όμως, για το τίποτα; Ή μήπως αυτός ο απόστολος του ΠΕΣ κόμισε κάτι άλλο στο επιχειρησιακό κι εκτελεστικό επίπεδο; Όπως, δηλαδή, το δόγμα της ενάρετης δράσης: αφού μπορώ, θα σου το κάνω!

Η όλη υπέρ-παραγωγή κλείνει με τη φωτογραφία του καλεσμένου δίπλα στον οικοδεσπότη του δήμου. [Ποιος είναι το αντίγραφο και ποιο το simulacrum;]

πλατεία Αμίτας  

www.englishrussia.com 

Ας αφήσουμε την πλατεία στο Άριστο Τέλος της, κι ας δούμε μια πλατεία του Ομονοείν στον χάρτη χρήσεων του ΠΕΣ. Σ' αντίστιξη, τώρα, με τη συνθηματοποιημένη πλατεία Ταχρίρ και τις ντεμέκ-Ταχρίρ, παρουσιάζεται στο άλλο μισό των οθονών μας μια πλατεία ..."θετικής ενέργειας", που (κατά σύμπτωση!) είναι η πλατεία Ομονοίας της Αθήνας μεσ' την καλή χαρά της ζωής ενός διαφημιστικού σποτ. Μια εταιρεία χυμών προ-έλαβε (προ-οικονόμησε) και πήρε θέση στο διαφημιστικό/επικοινωνιακό τοπίο, συνώνυμη, σχεδόν, με τη "θετική ενέργεια" [02]. Μια άλλη εταιρεία χυμών τη βγαίνει αλλιώς: «Πιες Θετικά!».

Στο γνωστό διαφημιστικό της εταιρείας χυμών, η κτισμένη ("καλή") αρχιτεκτονική παύει να παίζει τον τετριμμένο-γυαλισμένο ρόλο του σκηνικού σετ κατά προτεραιότητα. Τώρα, η πλατεία Ομονοίας αναπλάθεται ψηφιακά, φωτορεαλιστικά, υποτίθεται για τις ανάγκες της διαφήμισης και της προώθησης του προϊόντος (θετικού χυμού). Να, λοιπόν, και μία (σε εισαγωγικά) πλατεία μηντιογενούς κατασκευής. [Προφανώς, κι εδώ κάπου έχει προ-ληφθεί κάποια "αλλαγή χρήσης", από κάποιον.]

Ωστόσο, κι επιπλέον, στ' όνομα ενός κεκτημένου ...θετικότητας, η εταιρεία [μέσω μιας (θεμιτής) διαφημιστικής καμπάνιας] παρεμβαίνει, θεωρεί αυτονόητο ότι συμβάλλει κι αυτή ενεργά [με τη δικαιοδοσία της "εταιρικής (της) ευθύνης"] στην προ-διαμόρφωση ενός τοπίου -- στη γκρίζα ζώνη -- μεταξύ εικασίας και πραγματικότητας. Σ' αυτήν την κίνηση, οι "θετικοί χυμοί" (της Ομόνοιας) μπορούν να συμπαρασύρουν ώς και τα "καλά κρασιά" (ενός δημάρχου) προς την ενάρετη κατεύθυνση, όπου ακόμα και τα κρασιά θα μπορούσαν ας πούμε να βγαίνουν χωρίς αλκοόλ. [να μην το συνεχίσω]

Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχουμε (εν scripting) τις οπτικοποιημένες προδιαγραφές ενός επικείμενου αρχιτεκτονικού διαγ(κ)ωνισμού, ή το τρέιλερ ενός αρμόζοντος Werkshop σε άπταιστο φωτορεαλισμό [και παραμετρισμό, βεβαίως-βεβαίως, για τους πιο απαιτητικούς]. Δεν αποκλείεται, η εταιρεία, να προκηρύξει κι η ίδια τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό (ή να γίνει χορηγός επικοινωνίας κτλ.) που θα 'κανε τα φινιρίσματα της δικής της φωτογένειας, πριν απ' όλα, και την περαιτέρω επεξεργασία των φωτορεαλιστικών της δια-μεσολαβήσεων για μελλοντικές "αναπλάσεις".

Η μηντιογένεια τέτοιων φωτορεαλισμών κι ο φωτορεαλισμός της μηντιογενούς παραγωγής θεωρούνται από μόνα τους "επιτελεστικόί" παράγοντες -- απ' των οποίων τα παράγωγα, θα πρέπει ν' αναμένουμε ακραία τεταρτοκοσμικά φαινόμενα σ' αυτό που μέχρι τελευταία είχε τη σημασία του να ονομάζεται (μπουρζου)αστικός χώρος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: έχουμε και την προεγγραφή "δικαιώματος στην πόλη", την προαναγγελία (ενάρετης) δράσης, την προ-ληπτική διασφάλιση αποτελεσμάτων.

Από την άλλη, να πάρει η ευχή, δεν κρύβεται η επίμονη, ψυχαναγκαστική πια, απόλαυση στην "Εύφορη Κοιλάδα", όταν τριγύρω έχει επισυμβεί ο κακός χαμός. Κάτι σαν απόσπασμα απ' το Truman Show στη (ραγισμένη) καρδιά της πόλης, όπου αντιστρέφεται όλη η ζωτικότητα κι ενεργητικότητα των πρωταγωνιστών-χρηστών-δραστών σ' ένα "αστικό κενό" τρίτου τύπου -- για ν' αναρροφηθεί προς κάποιον κόσμο ...τέταρτης βαθμίδας.

"Συντάγματος", "Ομονοίας", "Αριστοτέλους", "Ελευθερίας" (στα Σέρρας)... Όπως έχουν έρθει τα πράματα,
τα ονόματα των πλατειών μας (π.χ.) σήμερα ηχούν σαν κραυγαλέοι ευφημισμοί, που στρίβουν στη μακάβρια πλευρά του νομίσματός τους. Γι' αυτό δοκιμάζονται, προβάρονται, προ-δια-μεσολαβούνται, εκτός των άλλων, καινούργιοι όροι σαν "πρόσθετα", από έναν διαφορετικό κόσμο [τον "Τέταρτο"], προκειμένου να σταθεροποιηθεί κάπως η συμβολική τους εικόνα (το "ίματζ") μέσα στο φάσμα της θετικότητας. Πώς θα σας φαίνονταν το "Αμίτα-Ομόνοια" (όπως λέγαμε αθώα "Σκόντα-Ξάνθη"); Γιατί να μην δούμε και "χορηγούς" των ίδιων των ...πλατειών, κι όχι μόνον αυτών, κι όχι μόνο των ειδικών τους χρήσεων;

Και για να 'χουμε, μετά απ' όλ' αυτά, καλό ρώτημα: πού τους πήγαν, σύμφωνα με το ...σκριπτ του διαφημιστικού, όλους αυτούς που, στη θέα τους και μόνο, κατατρόμαξε ακόμα κι ο Άνθιμος, όταν μια φορά πέρασε από κει; Η απορία μάς φέρνει μπροστά σε κάποιους άλλους νεοφανείς-παλαιοτόμους χώρους ειδικής χρήσης, που δικαιώνουν τον Agamben και τους εφιάλτες κάποιων ανθρώπων υπερήλικων πια.

Ζώνη  

www.pripyat.com 

Η πλατεία, ο δημόσιος χώρος, από "γενικής", ας πούμε, χρήσης αποκτά κάποια ειδική, ή κάποιες ειδικές χρήσεις. Η είδηση βρίσκεται στο "ειδικό" -- στο "αποκλειστικό". Η χρήση, εντούτοις, έχει αποδειχτεί παροδική, άστατη, ανυπόληπτη, αδιάφορη, αγοραία. Αυτό που απομένει, κι αποκαλύπτεται με τη συμπτωματικότητα (ακόμα και με την εξαφάνιση) της χρήσης και της αξίας της, είναι το ειδικό νομικό καθεστώς ["θεσμικό" τ' ονόμασε ο δήμαρχος] που διέπει έναν χώρο, ανεξάρτητα πλέον από τη χρήση του. Η "ειδική" χρήση ενός χώρου, δηλαδή, μάλλον παραπλανά και συσκοτίζει τη καθεστωτοποίηση του ίδιου του χώρου -- γυμνού από κάθε χρήση, στο τέλος, κι επιδεχόμενο την όποια δικλείδα χρήσης κατά το δοκούν στο εξής.

Η ειδική κι αποκλειστική χρήση είναι, βέβαια, και χρήση αποκλεισμού. Ιδιαίτερα όσον αφορά τον λεγόμενο ακόμα "δημόσιο" χώρο, η χρήση αποκλεισμού είναι κιόλας ξεσκαρτάρισμα, καθαρισμός, στο ...καινοτομικό (κι έσχατο) σήμερα για τα χρονικά του σχεδιασμού επίπεδο της ηθικής. Η επιλεκτική ιδρυματοποίηση του (μπουρζουαστικού) δημόσιου χώρου μέσω της χρήσης ανήκει στο παρελθόν. Βαθμιαία κι ανεπαίσθητα, έχουμε εισέλθει σε μια γενικευμένη καθεστωτοποίηση του χώρου μέσω της ειδικής χρήσης -- ένα καθεστώς διάκρισης και διαφοροποίησης που, παράλληλα με τα οικονομολογικά, κοινωνιολογικά και πολιτειολογικά συμφραζόμενα, ολοκληρώνεται με όρους ηθικολογικής καταλληλότητας κι επάρκειας.

Αν, ακόμα, η ειδική χρήση συνδέεται με την ειδική ανάγκη, ας αναρωτηθούμε τι θα σήμαινε η κήρυξη (από τη δημόσια αρχή) έκτακτης χρήσης για τον "δημόσιο" χώρο, αν όχι τη μετεξέλιξή του σ' έναν μετα...δημοκρατικό βιο-πολιτικό χώρο, ενός πολιτικού συστήματος που μονότονα πλέον επικαλείται, και θα 'χει όλους τους λόγους να επικαλείται, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αυτή η νέα-παλιά φάση της χρήσης, η κήρυξη έκτακτης χρήσης του χώρου, είναι κι η πεμπτουσία της καθεστωτοποίησής του. Δεν πρόκειται παρά για χώρους εξαίρεσης και για τον χώρο σε καθεστώς εξαίρεσης. Η "εξαίρεση", τόσο στους επιμέρους χώρους όσο και σ' αυτό το εδαφοποιημένο καθολικό στάτους, με τη διπλή της σημασία: από τη μία, ως υπεροχή κι, από την άλλη, -- εναλλάξ και ταυτοχρόνως -- ως αποκλεισμός. [Ποιος/α ελέγχει και ρυθμίζει τη δικλείδα ασφαλείας;]

Από δω ανοίγεται ένας νέος τρόπος συγκρότησης-αποσυγκρότησης του χώρου (και του χρόνου), μια παράξενη "χρονοχωρική ενότητα" που, ευχαρίστως, θα την ονόμαζα Ζώνη. Χρησιμοποιείται ευρύτατα πια ο όρος, παρεμπιπτόντως παραπέμποντας (αθέλητα ή όχι) σ' εκείνη τη συγκλονιστική "Ζώνη" της οποίας τον СТАЛКЕР φιλμάρισε ο Αντρέι Ταρκόφσκι.
[σημ: στη ζώνη να επανέλθω την επόμενη φορά. υπό το πρίσμα της οποίας, η "προσβασιμότητα" -- κι οι παρεπόμενες "επισκεψιμότητα", "δημοφιλία", και πόσες άλλες θα φανούν -- μας φέρνουν στο κρίσιμο ζεύγος "κυκλοφορία" και "ασφάλεια"]

Στον τίτλο του επικείμενου συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη για τον "δημόσιο" χώρο, αυτός μάλλον ακόμα "αναζητείται..." Όταν, όμως, αυτός, από χώρος συμπερίληψης, γίνεται χώρος επιμερισμού κι αποκλεισμού, όταν το "δικαίωμα στην πόλη" διαστρέφεται σε αποκλειστικό δικαίωμα κι αποκλειστική χρήση, τότε το κατεξοχήν σύμβολο του Διαφωτισμού, η (μπουρζουαστικοδημοκρατική) πλατεία (-δρόμος-οικοδομικό τετράγωνο...), δεν είναι πια παρά ειδικός χώρος, κι ένα "θέμα" μέσα στη θεματική ενότητα "Τέλος Εποχής". Αντικρίζουμε τα πρώτα δείγματα γραφής του Προληπτικού κι Ενάρετου Σχεδιασμού -- παρ' όλη τη γκρίνια κι ανυπομονησία -- σ' αυτήν την οιονεί-χώρα που τώρα στ' αλήθεια θα υποστεί τη βάσανο της Σωτηρίας της.

γλωσσάρι του ΠΕΣ

Μπορούμε σιγά-σιγά να συμπληρώνουμε το λεξιλόγιο του Newspeak για τον υπό διαμόρφωση Προ-ληπτικό κι Ενάρετο Σχεδιασμό.

Κοπεγχάγη: Η Πρωτεύουσα του Τέταρτου Κόσμου. Φέρεται ως μοντέλο της "πλανητικής" πόλης: πρότυπο και πρόπλασμα του ΠΕΣ. Η Ουτοπία κι η Εδέμ εδώ κι από τώρα, απαλλοτριωμένες, μεταλλαγμένες σ' ένα ολόγραμμα του οποίου το φυσικό πρωτότυπο, υποτίθεται ότι, βρίσκεται στον χάρτη της Δανιμαρκίας. [Κι η Δανιμαρκία πού βρίσκεται;]
Τέταρτος Κόσμος: Λογοτεχνικός όρος του J. G. Ballard για την Επικράτεια της Εικονικότητας, όπως την περιέγραψε στην τριλογία του "Cocaine Nights"-"Super-Cannes"-"Millennium People" (1996-2003). "Επένδυση, Ελευθερία, Ασφάλεια" είναι το τρίπτυχο που τον επιγράφει, συν κάνα-δυο άλλες ετικέτες περιβαλλοντικού περιεχομένου. Ο παράγωγος κόσμος που ζει από την ...ανακύκλωση κάθε αξίας όλων των προηγούμενων τρόπων παραγωγής. Επίσης, κόσμος των "άυλων" αξιών, που επιδέξια ταυτίζεται με τον ανώτερο κόσμο των "ηθικών" αξιών.
Δανία: Απονέμεται σαν εύσημο, ή σαν υπόσχεση, -- π.χ. "Δανία του Νότου" -- σ' υποψήφιες προς ένταξη χώρες στον τεταρτογενή τομέα παραγωγής (της εικονικής παραγωγής και της παραγωγής εικονικότητας, της "παραγωγής" επί της όποιας παραγωγής, της υπέρ-παραγωγής και της σφαίρας των παραγώγων). Κάθε τόσο, απ' το παρασκήνιο, κάποιο "καλό παιδί" της οικογένειας της Δύσης, ανασύρεται επί σκηνής για να ξεπλύνει τα κρίματά της. Αν το καλοσκεφτείς, βέβαια, σημαίνει ότι δεν γίνεται να γίνει δα κι ολόκληρος (π.χ.) ο Νότος, Δανία...
φαινόμενο Μπουτάρη-Καμίνη: Ένα απ' τα πρόδρομα τεταρτοκοσμικά φαινόμενα-συμπτώματα στην καθ' ημάς ...Δύση, που συνδέονται με τον ΠΕΣ, προοιωνιζόμενα απ' αυτόν. Επιχειρούν την προσαρμογή του ΠΕΣ στις "τοπικές ιδιαιτερότητες", κι επιχειρούνται απ' τον γενικευμένο ΠΕΣ, ως Σύνδρομο ΠΕΣ απ' αρκετόν καιρό και για καιρό. [Αν χρειάζονται τα νούμερα, το 15% των ..."ενεργών" ψηφοφόρων ενός αποψιλωμένου "εκλογικού σώματος" είναι η "κρίσιμη μάζα" για την προώθηση του ΠΕΣ και τη νομιμοποίηση της εντοπικευμένης κυβέρνησης του δια-, από simulacra με ανθρώπινο πρόσωπο.]
κοπεγχαγίστας: Ειδικά σώματα πιστοποιημένων εθελοντών παντός καιρού και σκοπού, με το 'να πόδι στην περιβαλλοντική ευαισθησία και τ' άλλο στην κοινωνική ασφάλεια. Ειδικό κράμα ακτιβίστας κι εθελοντίστας που προκύπτει από τον σφετερισμό εκείνου του παλιού αιτήματος για την "Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής". ["Κυριακή με Δράση"; Γιατί μόνο την Κυριακή;] Προνομιακοί (λόγω "αριστείας") άποικοι του πιο νέου κι απ' το Νέο Κόσμο, του Τέταρτου Κόσμου: στην ουσία αβανταδόροι χωρίς άμεσο υλικό αντίκρισμα, παρά μόνο τη ...σωτηρία της ψυχής τους. [Πετάξτε, λοιπόν, τις "βεβαιώσεις συμμετοχής" σας, είναι πια σαβουρόχαρτα (σαν τα ελληνικά ομόλογα), με τόσες που μαζεύτηκαν στο χρηματιστήριο των αξιών και των βιογραφικών. Όπως μίλησε βαθιά ο Σακά Αλή: «σε λίγο, δεν θα μπορείς να βρεις ούτε ...δουλειά, αν δεν έχεις τα δέοντα πιστοποιητικά εθελοντισμού».]

σημειώσεις
[01]    Βλ. ενδεικτικά στο GreekArchitects και στο Parallaximag. Το απόσπασμα είναι από κάποιον "Απολογισμό" της επίσκεψης του Sim, στο Artfools. Οι υπογραμμίσεις μ' έντονα γράμματα είναι δικές μου.
[02]    Αναφέρθηκα, πριν από καιρό, στην "ημέρα θετικής ενέργειας" που κήρυξε (όσο να 'ναι) η εν λόγω εταιρεία (φυσικών) χυμών, μ' αφορμή την "ενέργεια των αρχιτεκτόνων"(!) και τη μεταφυσική της uia, στο GreekArchitects.