Οι τρεις μάγοι με τα δώρα...

Ο άγιος Βασίλης, σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει να μοιράζει τα δώρα του και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Σε μια τάξη με 30 μαθητές αρχιτεκτονικής , κάπου μακριά , πριν αρκετά πλέον χρόνια , 3 φίλοι , όχι μάγοι ,ούτε κουβαλώντας πολλά δώρα από  προσωπικούς τους αγιοβασίληδες, ξεκίνησαν να αγοράζουν χάρακες , βιβλία και ριζόχαρτα.

Ο ένας Θεσσαλονικιός , ο άλλος Μαροκινός και ο τρίτος ο «μακρύτερος».

Στο πρώτο έτος φοίτησης η αρχιτεκτονική είχε την μορφή κάθε ξανθιάς ή και μελαχρινής κοπέλας , αρκεί να είχε καλές αναλογίες. Ήταν η πρώτη επαφή με την παρατήρηση που κάθε καλός εκπαιδευόμενος θα πρέπει να ασκούσε.

Στο δεύτερο έτος, στην εξάσκηση της παρατήρησης , προστέθηκε και η ανάλυση των λεπτομερειών κάθε επιλαχούσας  στα ατελείωτα βράδια "σκληρής μελέτης".

Στο τρίτο έτος , ήρθε η αγάπη , μια μεγάλη αγάπη που κάθε ξημέρωμα περίμενε υπομονετικά να πάρει μπροστά το  αυτοκινητάκι μας και να πάμε να παρακολουθήσουμε τον δάσκαλο. (εκεί οι δάσκαλοι και το μάθημα ξεκινούν νωρίς το πρωί και κάθε μέρα.)
Ο Θεσσαλονικιός συνήθως έφτανε τελευταίος και χτυπούσε την πόρτα της τάξης , ενώ Μαροκινός ποτέ δεν σταμάτησε (…από το πρώτο κιόλας έτος) να κοιτά τα μάτια μιας πραγματικά «Κορινθιακής μαρμαροκολόνας». Η αγάπη του όμως για την Ελληνική κλασική αρχιτεκτονική δεν ευοδώθηκε ποτέ , αφού αυτή προτιμούσε  τις αιγυπτιακές πυραμίδες ενός μαθητευόμενου γιατρού από το διπλανό σχολείο. (Τελικά… αυτή άνοιξε αρχιτεκτονικό γραφείο στην Κόρινθο και παντρεύτηκε κάποιον έμπορο από την περιοχή… και του κακομοίρη του φίλου μου του έμειναν μόνο τα Ελληνικά που έμαθε, για να την εντυπωσιάζει!!!)

Στο τέταρτο έτος , ξεκινήσαμε σιγά σιγά να βλέπουμε τις πρώτες σοβαρές σκέψεις μας στο χαρτί και τις μακέτες και κάπου κάπου αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αρχιτέκτονες.
Δεν άλλαξαν και πολλά. Το αυτοκινητάκι αργούσε να πάρει μπροστά , ο Θεσσαλονικιός σταθερά αργοπορημένος και ο Μαροκινός εκτός από τα Ελληνικά είχε αρχίσει να μαθαίνει και Γερμανικά. (…ο κερατάς εκτός από το πτυχίο αρχιτεκτονικής πήρε και 5-6 πτυχία ξένων γλωσσών + 3 γλώσσες που μιλάνε στο Μαρόκο (Γαλλικά , Αραβικά , berber) , σύνολο 10 γλώσσες!!!2-3 μάλιστα έμαθε να τις μιλάει άπταιστα!!)

Στο πέμπτο και στο έκτο/2  (master)  έτος,  είχαμε αρχίσει να είμαστε έτοιμοι συνδικαλιστές της αρχιτεκτονικής, με έντονους διαλόγους στους διαδρόμους της σχολής για τάσεις , famous architects και σκληρές κριτικές…. Ο Θεσσαλονικιός ακόμα αργούσε.!!
Το internet δεν είχε ακόμα καλόξεκινήσει και περιμέναμε κάθε μήνα να διαβάσουμε τα αρχιτεκτονικά περιοδικά που κυκλοφορούσαν, ώστε να κατακρίνουμε εκδότη , αρχιτέκτονα , έργο , ακόμα και τον περιπτερά που κάποιο περιοδικό της αρεσκίας μας δεν ήταν σε καλή θέση στην βιτρίνα!!!

Το έβδομο έτος με βρήκε στον στρατό και κάπου σε μια γωνιά της πύλης να με περιμένει η αγάπη του ηλιοβασιλέματος των περασμένων χρόνων. Ο Μαροκινός αγόραζε ακόμα  λεξικά και ο Θεσσαλονικιός αργούσε καμιά εβδομάδα να με πάρει στην γιορτή μου.

Το δέκατοπέμπτο έτος (μέχρι σήμερα δηλαδή…) , ο Μαροκινός άρχισε να ξεχνάει τις γλώσσες που έμαθε και να μεγαλώνει ένα υπέροχο μωράκι που κλαίει συνέχεια . Σταμάτησε να πιστεύει ότι ο νόμος του δίνει το δικαίωμα να παντρευτεί 3 γυναίκες και με την συνάδελφο γυναίκα του (όμορφη Μαροκάνα..πως λέμε Βραζιλιάνα) έχουν ανοίξει ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στις όχθες της Ταγγέρης (Μαρόκο) και ασκούν το επάγγελμα.
Ο τρίτος , εγώ δηλαδή , ζω στην Αθήνα και το αυτοκίνητό μου παίρνει μπροστά αμέσως. Η μορφή της παλιάς αγάπης έχει πια χαθεί από την καθημερινότητά μου αλλά όχι από την ψυχή μου.
Κάπου κάπου, από μακριά, σε βλέπω σε καμιά Biennale νέων αρχιτεκτόνων..

Α… ξέχασα και τον Μάριο τον Σαλονικιό…. με πήρε προχθές τηλέφωνο να μου ευχηθεί για την γιορτή μου , ενώ είναι σε μια εβδομάδα!!!

Αφιερωμένο στους συμφοιτητές  μου  (πλέον αρχιτέκτονες) , που δεν θυμάμαι πια τα ονόματά τους… χρόνια πολλά.

Βασίλης Μιστριώτης - αρχιτέκτων