Χριστουγεννιάτικα και άλλα…

Συνήθως, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κάποιες στιγμές πριν την «έλευση του νέου έτους», αγγίζω τα πλήκτρα μου και γράφω μερικές σκέψεις – αρχιτεκτονικές και μη - που αφήνω να «ακούγονται» δημόσια, κάτι σαν αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση που είναι πολύ της μόδας.

Φέτος, αισθάνομαι ότι είναι πιο συνετό να μη μιλήσω. Τουλάχιστον όχι πολύ.
Τι να πεις, εξάλλου, όταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα οι λέξεις που κυριαρχούν καθημερινά στο λεξιλόγιο του μέσου έλληνα ασφαλώς δεν είναι καθόλου αρχιτεκτονικές, είναι μόνο δύο και αυτές δυσοίωνες: «βία» και «κρίση».

Μόνο, ίσως, να προσθέσεις μπορείς ότι δυστυχώς «βία» δεν είναι μόνο όσα θλιβερά έχουν συμβεί στον τόπο μας τους τελευταίους καιρούς. Αλλά και η συνεχής και μόνιμη ανακύκλωση του άδικου που φτιάχνει άδικο και του περιορισμού κάθε σκέψης και δυνατότητας συμμετοχής στο διάλογο και τη ζωή γενικότερα. Που τη ζούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, νέοι επιστήμονες, μετανάστες και ιθαγενείς, σκεπτόμενοι και μη.

Και ότι η «κρίση» (αυτή η περιβόητη κρίση που περνάμε), δυστυχώς δεν είναι τωρινή και δεν είναι μόνο η  οικονομική. Και ότι ακόμα πιο δυστυχώς κανένας από εμάς δεν είναι άμοιρος ευθυνών γι’ αυτήν.

Γι’ αυτό, αντί να κρυβόμαστε βουλιάζοντας μπροστά στην τηλεόραση που ξεπουλάει καθημερινά κάθε περισσευούμενη ύλη… που κάνει μόδα το απούλητο και εκπορνεύει κάθε ταλέντο και σιωπά για την ψυχή μας… δίνοντας εν λευκώ την συγκατάθεση μας σε αυτά που συντελούνται … ας φτιάξουμε για αρχή ένα μερακλίδικο καφέ, ας δαγκώσουμε ένα μελομακάρονο, όσοι από εμάς επιμένουν βλακωδώς να καπνίζουν ας … ανάψουμε ένα τσιγάρο, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και έτσι όπως ο καφές ζεστός ακόμα αγγίζει τον ουρανίσκο μας παρέα με το καρυδάκι, ας ρίξουμε την πιο μερακλίδικη ροχάλα που ρίξαμε ποτέ … εις την κρίση φυσικά (μα πού αλλού πήγε το μυαλό σας) … όχι βέβαια την οικονομική, αλλά την άλλη, τη σοβαρή, αυτήν της μεθοδευμένης καθοδήγησης και της μίζας, αυτήν της κουμπαριάς και των αποχαρακτηρισμών, αυτήν της λήθης, του λήθαργου και της ιδεολογικής αμηχανίας, αυτήν της χαμένης ψυχής και του εξοστρακισμένου ήθους … Αυτήν δηλαδή που τελικά γεννάει τη βία…

Θέλει αρετή και τόλμη … το ξέρω … αλλά τι διάολο … αξίζει η προσπάθεια μέρες που’ναι.

Γι’ αυτό σου λέω, ευλόγησε Δέσποτα… Είναι δύσκολοι καιροί…
Ευλόγησε… Είναι Χριστούγεννα…
Ευλόγησε γιατί σε λίγο αρχίζει και το ματς…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους όσους μπορούν να χαρούν…

….το άρθρο είναι αφιερωμένο στους υπόλοιπους…

Βασίλης Μιστριώτης

Σχετικά:

Αϊ Βασίλης σε τιμή ευκαιρίας

«Ο πολεοδόμος και ο Υλοτόμος»

Οι τρεις μάγοι με τα δώρα...