Η όμορφη καμηλοπάρδαλη:Παρουσίαση βιβλίου Αλέξανδρου Τομπάζη.

Ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης, ύστερα από 45 χρόνια εξάσκησης, σχεδιασμού, μελέτης, κατασκευής έργων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σταματάει για να θυμηθεί και να γράψει. Να θυμηθεί πως ένα παράξενο ζώο, η καμηλοπάρδαλη, βρίσκεται πίσω από την αρχιτεκτονική του άποψη και έμπνευση, όπως γράφει και στο βιβλίο του «Η όμορφη καμηλοπάρδαλη».

Νίκος Βρατσάνος,
αρχιτέκτονας

greekarchitects.gr © 2009

Δημοσθένης Κοκκινίδης,
ζωγράφος, καθηγητής ΑΣΚΤ

greekarchitects.gr © 2009

Δημήτρης Φιλιππίδης,
αρχιτέκτονας, καθηγητής ΕΜΠ

greekarchitects.gr © 2009

Αλέξανδρος Τομπάζης,
αρχιτέκτονας

greekarchitects.gr © 2009

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΜΠΑΖΗΣ
«Η καμηλοπάρδαλη δίνει αρχιτεκτονικό μέτρο»


Μία καμηλοπάρδαλη βοήθησε τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Τομπάζη να μη χάσει τον δρόμο του στα μονοπάτια του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.
«Έχω φτιάξει στον νου μουσαν ιδανικό που θα ήθελα να αγγίξω- την εικόνα μιας όμορφης καμηλοπάρδαλης. Γιατί έχει τέσσερα πόδια που πατούν στη γη. Δεν πετά, ώστε να μην προλαβαίνει να αφομοιώνει. Καμιά φορά μπορεί να μοιάζει σαν να έχει ακόμα και κάποια αστάθεια. Αλλά πατά σταθερά. Έχει τον χρόνο να απορροφά τις ουσίες της γης, τις ανάγκες και την πραγματικότητα, είτε αυτή είναι η λάσπη είτε το ανθόσπαρτο λιβάδι, χωρίς να το ισοπεδώνει με το βάρος της».

Ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τομπάζης, ύστερα από 45 χρόνια εξάσκησης, σχεδιασμού, μελέτης, κατασκευής έργων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σταματάει για να θυμηθεί και να γράψει. Να θυμηθεί πως ένα παράξενο ζώο, η καμηλοπάρδαλη, βρίσκεται πίσω από την αρχιτεκτονική του άποψη και έμπνευση, όπως γράφει και στο βιβλίο του «Η όμορφη καμηλοπάρδαλη».

«Η καμηλοπάρδαλη έχει το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό. Εκεί βρίσκει την τροφή της, δεν έχει ανάγκη να σκύψει. Βλέπει μακριά, έχει όραμα, όπως πρέπει να έχουμε κι εμείς, και η τροφή μας να είναι πιο πνευματική, πιο άυλη. Τέλος, κάπου στο μεταξύ έχει και μια καρδιά. Γιατί αρχιτεκτονική χωρίς καρδιά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει». Ο Αλέξανδρος Τομπάζης κάνει απολογισμό. Το τρένο της ζωής του ξεκί- νησε από την Ινδία, τον μετέφερε στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Ελλάδα. Στο Καράτσι με τα υγρά ζεστά μεσημέρια, η κουνουπιέρα και ο ανεμιστήρας της οροφής στο παιδικό δωμάτιό του δεν έγινε απλώς μια ανάμνηση, αλλά η πρωταρχική ιδέα του αρχιτεκτονικού ύφους και της άποψής του για τον βιοκλιματικό σχεδιασμό.

«Κοντά εξήντα πέντε χρόνια αργότερα και με αυτά που έχω μάθει στο μεταξύ, καταλαβαίνω την αξία τού να σε δροσίζει έτσι σαν ένα απαλό χάδι, να επεκτείνει τη ζώνη άνεσης στον χώρο σου κατά δύο τρεις βαθμούς λόγω της ελαφριάς εφίδρωσης που δημιουργεί. Σήμερα προτιμάμε να πατάμε το κουμπί του κλιματισμού και δεν μας νοιάζει αν σπαταλάμε ενέργεια και ρυπαίνουμε το περιβάλλον. Είναι πιο "μοντέρνο" και προσθέτει αξία στο ακίνητο» λέει ο αρχιτέκτονας, η αντιπρόταση του οποίου εμφανίστηκε στην εξοχική του κατοικία, στην Αιγιαάλεια, το 1977, στη μελέτη του Ηλιακού Χωριού στην Πεύκη σε 435 κατοικίες του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, αλλά και στον διαγωνισμό για τη βιοκλιματική κατοικία το 1995 στην Τενερίφη.

Ύστερα από 160 συμμετοχές σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, από τους οποίους οι 40 ήταν διεθνείς και 320.000 ώρες δουλειάς, ο Αλέξανδρος Τομπάζης δηλώνει πως ο νέος αρχιτέκτονας χρειάζεται να μετέχει στον διαγωνισμό για να αποκτήσει εμπειρία και να βρει δουλειά, ενώ όσο μεγαλώνει είναι ανάγκη να συμμετέχει για να παραμείνει νέος.

Είναι αρχιτέκτονας που παρατάει τον ραπιντογράφο, το μολύβι και την κλίμακα και βάζει το κράνος των οικοδόμων για να μπει στο γιαπί, έχει την αίσθηση της οργάνωσης και της ισορροπίας. Από τη μια, η χρυσή γυάλα με τις ιδανικές συνθήκες όπου ζούνε τα αρχιτεκτονικά έργα. Από την άλλη, η πραγματικότητα με τα μικρά γεγονότα, τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις αντικειμενικές δυσκολίες.

Αυτό το έλαβε υπόψη του ο Αλέξανδρος Τομπάζης όταν νεαρός πτυχιούχος του Πολυτεχνείου βρέθηκε βοηθός του Κωνσταντίνου Δοξιάδη στο γραφείο του Λυκαβηττού, να εκτίθεται σε όλη τη φούρια της εποχής του 1964-1966 με πολεοδομικά σχέδια και κατασκευές στην Ασία και τη Μέση Ανατολή, διεθνή συμπόσια με προσωπικότητες του πνεύματος στη Δήλο.

«Καμιά φορά εμείς οι αρχιτέκτονες χρειάζεται να ελέγχουμε συχνά αυτό που δημιουργούμε. Αυτό συνδέει την αρχιτεκτονική με τη ζωή και τον πραγματικό άνθρωπο και όχι μόνο με εκείνον τον ιδανικό που πλάθουμε με τον νου μας και που ζωγραφίζουμε στα σχέδιά μας. Συχνά σχεδιάζουμε για τον μέσο όρο ή για το ιδανικό, ενώ μέσος όρος και ιδανικό δεν υπάρχουν».

Έφη Φαλίδα,(tanea.gr)