ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

Δ.Αρεοπαγίτου

Το ταλέντο του αρχιτέκτονα και η ιδιοτέλεια του εντολέα.

26 Ιανουάριος, 2009

Το ταλέντο του αρχιτέκτονα και η ιδιοτέλεια του εντολέα.

Η ενότητα αυτή των δημοσιεύσεων, η σχετική με την αναγκαιότητα ή όχι της κατεδάφισης των διατηρητέων κτιρίων της Δ. Αρεοπαγίτου, συνεχίζεται με την παρουσίαση του άρθρου ενός εικαστικού. Το άρθρο του κ. Δημήτρη Σεβαστάκη.

Ο κ. Δ. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος και επ. Καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Ο αρθογράφος επισημαίνει ότι το Νέο Μουσείο Ακρόπολης δεν ενδιαφέρεται να συμπεριλάβει, να εκθέσει, να αποκαλύψει και καταλήγει  ότι με αυτόν τον τρόπο απαιτεί την εκκαθάριση του μετώπου της Αρεοπαγίτου από κτιριακούς «θορύβους». Η γομολάστιχα, συνεχίζει ο συγγραφέας, αποτελούσε πάντα για την τέχνη μια υπεκφυγή.  Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 19-04-2008.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

«Το ταλέντο του αρχιτέκτονα και η ιδιοτέλεια του εντολέα»

Περπατάς μεσημέρι γύρω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Στρίβεις στις παρόδους και ξαναγυρνάς στην εξημερωμένη Αρεοπαγίτου. Το ιδρωμένο κτίριο περιστρέφεται πάντα ανάποδα, δυσφορεί.Προσπαθεί να τινάξει από πάνω του την πόλη, τις αντιφάσεις και τις ανομίες που την κτίζουν και την εξηγούν. Το βλέπεις και το «χάνεις» μέσα στον γλιστερό σχεδιασμό. Γίνεται επιθετικό, ενώ απλώς είναι επιθεματικό. Μια αρχιτεκτονική εγκατάσταση, που βέβαια μπορεί να ζεσταίνεται στον τόπο που ακούμπησε, μπορεί να διαγκωνίζεται με το κτίριο Weiler, αλλά πιθανόν βοηθάει το τουριστικό μάρκετινγκ.
Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης δεν ενδιαφέρεται να συμπεριλάβει, να εκθέσει, να αποκαλύψει. Προφασίζεται τα εκθέματα για να αυτοδηλωθεί. Η γυάλινη υπερκατασκευή κατοπτρίζει το σύμπλεγμα της Ακρόπολης, το κάνει ένα φιμέ σύμπλεγμα σκιών.
Το Νέο Μουσείο θέλει να είναι το ίδιο η προϋπόθεση του βράχου, όχι η ιστορική παραλαβή του. Γι’ αυτό μετασχηματίζει τον βράχο σε video wall. Ο θαμώνας θα τρώει και από τα μεγάλα υαλοπετάσματα θα βλέπει τον βράχο ως έκθεμα. Απαιτεί την εκκαθάριση του μετώπου Αρεοπαγίτου από κτιριακούς «θορύβους». Θέλει -ανασφαλώς- μια χωροταξική ησυχία. Καταλήγει στην αποσιώπηση.
Ο αρχιτέκτονας δεν επιλύει συνθετικά προβλήματα συνάρθρωσης με τη φαιοκίτρινη άνομη πόλη ή συνομιλίας με τον ιστορικό χρόνο που κυματίζει το τοπίο. Σα να στερείται ηθικού στρατηγήματος ο σχεδιασμός. Μεταχειρίζεται μια πολύ παλαιά τεχνική: την εξάλειψη. Η γομολάστιχα αποτελούσε πάντα για την τέχνη μια υπεκφυγή. Δεν λύνω το πρόβλημα, το σβήνω. Ακριβώς γι’ αυτό, το κτίριο προσπαθεί να συγκεφαλαιώσει όλες τις ερμηνείες, να είναι το ίδιο η ιδρυτική και οριστική υπερερμηνεία. Οχι να το διαβάζεις σαν συστατικό της πόλης, αλλά να διαβάζεις μέσα από αυτό. Κατανοητό. Εχει αναλάβει τη σκληρή εργολαβία να «ανακαινίσει» και να επανεκδώσει. Τη «Νέα Ελλάδα» σε μια διεθνή πολιτιστική κανονικότητα. Με αυτό τον απλοϊκό τρόπο δίνονται εύκολες απαντήσεις και σε ερωτήματα Ιστορίας και σε ερωτήματα Συγχρονίας.
Το μεγάλο ιστορικό φορτίο χρειάζεται τα έτοιμα αρχιτεκτονικά σκευάσματα, ένα αρχείο σχεδιαστικών παραθεμάτων (και ονομάτων) για να πουληθεί. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του αρχιτέκτονα συνδυάζεται με την ταβερνιάρικη πολιτιστική ιδιοτέλεια του εντολέα του.

Δημήτρης Σεβαστάκης

 

Share |

Σχετικές Δημοσιεύσεις:

 

GreekArchitects Athens

Copyright © 2002 - 2024. Οροι Χρήσης. Privacy Policy.

Powered by Intrigue Digital