Περί αρχιτεκτονικού διαλόγου

Και τούτο διότι πάντα υπάρχει ένας αρχιτέκτονας που ξεπέρνα κάθε άλλο αρχιτέκτονα στην ικανότητα να βρίσκει τους τόνους που υπάρχουν στην χώρα εκείνων των ψυχών που υποφέρουν τόσο πολύ από την ανακάλυψη ενός ημιτονίου. Θαυμάζω πολύ τον «αρχιτέκτονα» όταν βάζει τον εαυτό του μέσα στην μουσικότητα της δημιουργίας, της γέννησης μιας κλαίουσας αρχιτεκτονικής μορφής, εκεί μόνο γίνεται απόλυτα καλός, μεγάλος και τέλειος δίχως αρχή μέση και τέλος, αδιαπραγμάτευτος νικητής του πνεύματος. Νικητής των κυνικών εξεγέρσεών του. Αναλαμβάνοντας μόνο ένα μέρος από ολόκληρη τη συμφωνία. Αμοραλιστές και άθρησκοι, κηρύσσοντας το θάνατο του μέγα δόγματος ή προσποιούμενοι τουλάχιστον πίσω από τα περίτεχνα προσωπεία του υψίστου αδιαφιλονίκητου και αληθούς λόγου, του χρισμένου καθηγητά αρχιτεκτονικής φιλολογίας. Ιησουίτες και ανδρείκελα. Άλλα τι να πεις, δουλεύεται χρόνια πάνω σε αυτήν την κακία δίχως σημάδι κούρασης, βέβαια τελειοποιούμεθα και εμείς μαζί σας, παρηγορώντας ο ένας τον άλλον λέγοντας ότι μας έχει απομείνει η τέχνη μας που σκόπιμα δεν γίνεται επιστήμη. Υποκρισία και ηθικός ταρτουφισμός ελλοχεύει στην καινούργια επιστημονικότητα, που κηρύσσεται καλά κρυμμένοι πίσω από τα έδρανα σας.

Μου φαίνεται ότι ρωτώντας (εντελώς τυχαία) «που είναι το μοντέρνο;» και κάνοντας ωσάν φιλόλογοι λυκείου αναλύοντας τα μελή μιας πρότασης (Λόλα να ένα μήλο) και δείχνοντας ότι χειρίζεστε καλά την ελληνική έχετε την ψευδαίσθηση ότι θέτοντας αόριστα και άλογα προβληματισμούς και ερωτηματικά είστε ρήτορες και πυκνωτές σκέψεις. Δεν είστε κριτικοί είστε φιλόλογοι, είστε αρχιτέκτονες με προοπτική. Διότι το «γνωρίζειν» σας είναι δημιουργείν και το δημιουργείν νομοθετείν. Ούτε ερέθισμα ούτε κέντρισμα μήτε και φως ο λόγος σας, μα ακατανόητες φαυλότητες ασυμφιλίωτες με το τώρα. Είστε όμως γεωργοί που καλλιεργείται χρόνια την ένταξη μας στο δυτικό κουστούμι. Με μαεστρία κόλακες, επιδέξιοι αδιανόητων ιδεών, οδηγώντας μας συλλογικά στον εκφυλισμό.

Μα πολυειδής όσο και ενιαίος, ευρύς όσο και πλήρης  ο αρχιτέκτων.
Και σας λέω μακριά από την άυλη των άυλων. Πάψτε πια να χαμογελάτε ο ένας στον  άλλο μην είστε τόσο ψεύτικοι, κανένα αγελαίο ζώο δεν χαμογελάει πριν σκοτώσει, προκαλέστε τον διάλογο που τόσο ποθείται. Και αυτή τη φορά εάν μπορείτε μεταξύ σας και όχι με το «τοπίο». Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας δεν είναι, γίνεται, «αναπτύσσεται». Μεταλλαχτείτε από καθηγητές ηθοποιοί σε δάσκαλους. Μα τι λέω, αυτό έχει κόστος. Δεν έχετε το κίνητρο.

του Νικόλαου Μπατάκη