ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ
Τίτλος Εργασίας: Every/No Body
Υπότιτλος: Προσεγγίζοντας το σύγχρονο παράδειγμα
Επιβλέπoυσα καθηγήτρια : Έβελυν Γαβρήλου
Μελετητής: Άννα Μαρία Μιχαήλ
Φοιτήτρια : Άννα Μαρία Μιχαήλ
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ακ.
Έτος : 2016-2017
Φεβρουάριος 2017
Το σώμα αποτελεί ένα σύνθετο μεσολαβητή μεταξύ των διακυμάνσεων του πολιτισμού και του εαυτού. Η συνεχώς μεταβλητή και αφηρημένη εικόνα του ανθρώπινου σώματος, θέτει το σώμα στο επίκεντρο από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, μελετώντας την επίδραση της κοινωνίας, των αισθητικών παραγόντων, και την εξέλιξη της τεχνολογίας. Πρόκειται για το αποτέλεσμα μίας σύνθετης διαδικασίας μεταμόρφωσης που διακρίνεται συγχρόνως για την άμεση σχέση του με τις επιστημονικές, πνευματικές και πολιτικές εξελίξεις της εποχής του. Το σώμα αποτελεί βασικό σημείο ενδιαφέροντος της αρχιτεκτονικής, και η σχέση του με το χώρο έχει δεχθεί διάφορες θεωρήσεις και διαφοροποιήσεις. Η αλλαγή του παραδείγματος ανά περιόδους, συνοδεύεται από αντίστοιχες κοινωνικές και πνευματικές ιδέες, και όλα συναντώνται και προβάλλονται μέσω διαφορετικών εκφάνσεων επιστημονικών και καλλιτεχνικών εκφράσεων. Στην παρούσα περίοδο, βρισκόμαστε σε μία στιγμή αναζήτησης του παραδείγματος, καθώς έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητες των προηγούμενων παραδειγμάτων, τα επεξεργαζόμαστε και τα ανακυκλώνουμε εκ νέου, ψάχνοντας τη σύγχρονη ερμηνεία για το σώμα.
Σε μία προσπάθεια προσέγγισης του σύγχρονου παραδείγματος και εντοπισμού της σχέσης του με την αρχιτεκτονική, γίνεται μία ιστορική ανάλυση στους τρόπους αναπαράστασης του σώματος, στην τέχνη αλλά και ιδιαίτερα την αρχιτεκτονική, κι επιχειρείται μία επανατοποθέτηση των θεωρητικών ιδεών γύρω από το θέμα. Μέσω των τεχνικών αναπαράστασης του σώματος προβάλλεται η σχέση των εκάστοτε αρχιτεκτονικών ιδεών με το παράδειγμα του σώματος που συνόδευε την κάθε εποχή.
Η αναφορά σε πρότυπα σώματα-σταθμούς ανά κάποιες περιόδους, εκφράζοντας τη σχέση τους με τις εκάστοτε αισθητικές και θεωρητικές ιδέες, κάνοντας μία ομαλή μετάβαση από το κλασικό σώμα της ομορφιάς στο μοντέρνο της αναλογίας και καταλήγοντας σε ένα κατά-παρέκκλιση σώμα, σε ένα σώμα «ίχνος» ή τελικά ένα μη-σώμα, τονίζει την αναπαραστατική πρακτική ως μέσο ερμηνείας κι έκφρασης του κάθε νέου παραδείγματος, θέτοντας παράλληλα ερωτήματα για τη σχέση του με την αρχιτεκτονική. Εισάγεται η έννοια του σώματος «passe-partout», ένα σώμα το οποίο «κολλάει» παντού, ως μία ερμηνεία της σύγχρονης τεχνικής αναπαράστασης. Αναλύοντας τη πρακτική του σώματος «passe-partout» αναδύονται ερωτήματα ως προς το πόσο ουσιαστική και βαθιά είναι η σχέση του με την αρχιτεκτονική, και ως προς το ποιο σώμα είναι τελικά το σώμα που αναπαρίσταται στα σχέδια και τις τρισδιάστατες εικόνες. Εντοπίζοντας το σώμα «passe-partout» σε διάφορες εκφάνσεις του μέσα στο χρόνο, και κατανοώντας τον τρόπο εμφάνισης του και την πορεία εξέλιξης του, γίνονται αντιληπτές και οι ιδεολογίες που συνοδεύουν την αναπαραστατική του ιδιότητα.
