SENSO-WALL: ΑΝΑΛΥΣΗ

Σήμερα που ακόμα και τα ίδια τα όρια του αντικειμένου της είναι υπό αμφισβήτηση καθώς η “ρευστοποίηση” (1) όχι μόνο της αρχιτεκτονικής αλλά και των τεχνών / επιστημών  γενικότερα προωθείται από το υπάρχον κοινωνικο - οικονομικό σύστημα, μια συζήτηση με επίκεντρο τα όρια και τη σημασία τους είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.

Αρχικά η τοποθέτηση του συγκροτήματος των δυο κατοικιών και της βιοτεχνίας ξύλου στο όριο οικισμού μιας περιοχής με χαρακτηριστικά ελαιώνα αποτέλεσε ένα πρώτο πρόβλημα όσον αφορά την παλιά σχέση ανάμεσα στην “τεχνητή” αρχιτεκτονική και το “φυσικό” τοπίο.

Στο πλαίσιο αυτό εντείνεται συνεχώς ο προβληματισμός και η ανησυχία για την οικολογική μας επιβίωση και αναζητούνται διαρκώς νέοι τρόποι επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ αρχιτεκτονικής και φυσικού περιβάλλοντος.

Η οργανική λύση που επιλέξαμε διέσπασε τους όγκους και συμμορφώθηκε με τις  βασικές αρχές του παθητικού βιοκλιματικού σχεδιασμού με τη χρήση υαλοπετασμάτων μεγάλων ανοιγμάτων στον νότο και φεγγίτες εξαερισμού στις στέγες που έχουν σχεδιαστεί ώστε να διευκολύνουν τη ροή του ανέμου και φέρουν επικάλυψη αλουμινίου για μεγαλύτερη ανακλαστικότητα. Οι δοκοί στήριξής τους είναι από αντικολλητή ξυλεία.

Στον βορρά η όψη έκλεισε με μικρά ανοίγματα στα πλήρη του εμφανούς σκυροδέματος και χρησιμοποιήθηκε το στοιχείο του τοίχου σαν συνδετήριο μέσο διαμόρφωσης ενός πλατώματος που ενώνει στην στάθμη εισόδου συγκεντρώνοντας “κοινές” δραστηριότητες, αποτελώντας την ίδια στιγμή και το αρχιτεκτονικό “πρόσωπο” του συγκροτήματος. Στον όροφο  οι κτηριακοί όγκοι συνδέθηκαν με μια “pasarella” που εδράζεται σε μεταλλικά υποστυλώματα  και  φιλοξενεί τους πιο ιδιωτικούς χώρους της μιας κατοικίας.

Επαναφέροντας τον αρχικό προβληματισμό σχετικά με τα όρια μεταξύ φυσικού και τεχνητού (οικισμός - ελαιώνας) στον σχεδιασμό του τοίχου (Senso-Wall) που σηματοδοτεί την είσοδό μας, εισάγουμε την έννοια του φίλτρου / δέρματος ενός νέου οργανισμού  στο φυσικό του περιβάλλον. O τοίχος, σχεδιασμένος σαν μια φιλόξενη αγκαλιά υποβάλλει το οπτικό πεδίο του επισκέπτη σε μια séquence καθώς εκείνος πλησιάζει, μέχρι που “ανοίγει” σε περάσματα, επιτρέποντας την είσοδο αμαξητού δρόμου, για να “χωνευτεί” τέλος στο φυσικό έδαφος μεταλλασόμενος στα ακρότατα όρια του σε πάγκο και υπαίθρια καθιστικά.

Σε αυτή του την ανάγνωση κι ενώ δεν παύει να καταγράφεται / υποδηλώνεται μέσω της ισχυρής παρουσίας του σαν όριο, ο τοίχος γίνεται διαπερατός παραμένοντας συμπαγής, ώσπου αυτο-αναιρείται διατηρώντας πάντα την αμφισημία του.

Κι όπως το δέρμα ενός ζωντανού σώματος αναπνέει, ιδρώνει, γερνάει, έτσι κι ο τοίχος αντιμετωπίζοντας τον ορμητικό βορρά αλλάζει με τον χρόνο.  Γύρω του το φυσικό περιβάλλον αλλάζει κι αυτό από εποχή σε εποχή.

Διαλέξαμε να τονίσουμε τον χαρακτήρα αυτής της αλλαγής αναπτύσσοντας το στοιχείο του τοίχου κοντά σε μια μικρή πηγή σε μια συστάδα από καλαμιές στο οικόπεδο. Το νερό της περνά στη νότια πλευρά του συγκροτήματος γεμίζοντας μια ρηχή επιφάνεια που αγκαλιάζει μέρος του καθιστικού της μιας κατοικίας.

Ιδανικά η αδιάκοπη τριβή των φυσικών φαινομένων πάνω στον τοίχο αντιστοιχεί στην ευελιξία με την οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίζει το ίδιο το συγκρότημα τις αλλαγές του κτηριολογικού του προγράμματος.

Στο τωρινό σενάριο μια διευρυμένη οικογένεια (πενταμελής οικογένεια, παπούς, γιαγιά) απολαμβάνει την εμπειρία ενός τοίχου-παιχνιδιού που εξελίσσεται με τον καιρό σε ένα περίπλοκο και γοητευτικό οικοσύστημα.

Τα ανοίγματά του προκαλούν, υποδέχονται, φιλοξενούν. Σφυρίζει ο αέρας, αυτοσχέδιες ή μη κατασκευές με τη βοήθειά του παράγουν τη δική τους μουσική,  πουλιά βρίσκουν καταφύγιο, κάποιο αναρριχώμενο φυτό καλύπτει ένα κομμάτι του τοίχου φέρνοντας μαζί του χρώματα και / ή αρώματα, ίσως διακοσμείται από χαρούμενα graffiti και αντιμετωπίζεται σαν παιδική ευκαιρία αναρρίχησης.

Σε κάποιο άλλο σενάριο σένσορες εγκαταστημένοι στις υποδοχές του αντιδρούν καταγράφοντας στοιχεία “ζωτικής” σημασίας: θερμοκρασία, υγρασία, άνεμος, ακόμα και τους σεισμούς που γίνονται στην περιοχή. Ο τοίχος γίνεται ο ίδιος εργαστήριο παρατήρησης της φύσης.

Και επειδή δεν έχει νόημα η στείρα συσσώρευση δεδομένων χωρίς τη δυνατότητα της διάθεσής τους σε κοινή χρήση, ο τοίχος μέσω των νέων τεχνολογιών συνδέεται στο Internet και επικοινωνεί με άλλα φυσικά και ψηφιακά περιβάλλοντα.

Το Pachube (www.pachube.com/) είναι μια open-source εφαρμογή που καταγράφει και ανταλλάσει σε πραγματικό χρόνο στοιχεία ανάμεσα σε απομακρυσμένα κτίρια και συσκευές καθώς και άλλες εφαρμογές.

Ανάμεσα στους στόχους όπως περιγράφονται στο website του είναι η διατήρηση ιστορικού αρχείου στοιχείων, η δημιουργία on-line γραφημάτων για χρήση σε web pages και η αυτόματη ενημέρωσή τους καθώς και η ανταπόκριση ψηφιακών “κόσμων” (όπως η Second Life) σε φυσικά / πραγματικά ερεθίσματα.

Φωτεινή Γεωργακοπούλου , Στέλιος Μινωτάκης

Ο Στέλιος Μινωτάκης  είναι αρχιτέκτονας μηχανικός της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας (1986) και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Έχει ειδικευθεί στην αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων και συνόλων (UDSF, Restauro Urbano).
Μελέτες σχετικές με το αντικείμενο της αποκατάστασης έχουν παρουσιαστεί σε συνέδρια και περιοδικά.
Μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Πόλεων (CIVVIH) του ICOMOS, από το 1995 διατηρεί στου Ψυρρή αρχιτεκτονικό γραφείο μελετών που εξειδικεύεται στις αποκαταστάσεις ιστορικών κτιρίων.

H Φωτεινή Γεωργακοπούλου  είναι αρχιτέκτονας μηχανικός του ΕΜΠ (1988) και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής (Έδρα Αστικού και Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού) της Εθνικής Σχολής Καλών Τεχνών του Τόκιο (1994-97) με υποτροφία της γιαπωνέζικης κυβέρνησης.
Κείμενά της για την αρχιτεκτονική παρουσιάστηκαν σε συνέδρια, περιοδικά και βιβλίο, καθώς και στο portal greekarchitects.gr
Από το 2004 έως το 2008 μαζί με την σκηνοθέτη και multimedia artist Λήδα Τσουκιά διατηρούσε την εταιρία ολοκληρωμένων εικαστικών λύσεων eLFdesign.
Από το καλοκαίρι του 2008 μαζί με τον Στέλιο Μινωτάκη ξεκίνησαν μια συνεργασία ως PG4A (Playground4architecture: http://www.playground4architecture.blogspot.com/) στη νέα τους έδρα: Αισχύλου 36, Ψυρρή.

(1) “Ρευστή” Νεωτερικότητα είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Zygmunt  Bauman για να περιγράψει την κατάσταση του κόσμου σήμερα σε αντίθεση με την “Συμπαγή” Νεωτερικότητα που προηγήθηκε. Σύμφωνα με τον Bauman η αλλαγή αυτή έχει δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο σκηνικό για τις ατομικές επιδιώξεις αναγκάζοντας τις δυτικές κοινωνίες να αντιμετωπίσουν μια σειρά από προκλήσεις που δεν έχουν προηγούμενο.
(από το Contro la fine dell’ architettura, Vittorio Gregotti, G. Einaudi ed., Torino 2008)