27 Σεπτεμβρίου, Παρίσι χωρίς αυτοκίνητα

Ο Σάμουελ Τζόνσον, Άγγλος λόγιος του 18ου αιώνα, έλεγε ότι όποιος βαριέται το Λονδίνο βαριέται τη ζωή, γιατί το Λονδίνο μπορεί να δώσει ό,τι η ζωή διαθέτει...
Ο Τζόνσον υπερέβαλε βέβαια κι ακόμη δεν έπαιρνε υπόψη τους φτωχοδιάβολους της εποχής του , που κάθε άλλο παρά είχαν χρόνο για να απολαύσουν ή να πλήξουν : Όμως αν ζούσε σήμερα θα επιφύλασσε τη συγκεκριμένη κουβέντα για το Παρίσι, δηλαδή όχι για το σύνολό του αλλά για το κέντρο, και όχι για οποιονδήποτε χρόνο αλλά για την 27η Σεπτεμβρίου : Αυτήν που θα είναι μια χειροπιαστή car free day(Ημέρα χωρίς αυτοκίνητα), xωρίς την άσφαιρη αοριστία και τα μπλα-μπλα της «Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας» .

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μιζέριαζαν στο Παρίσι χωρίς να απολαμβάνουν το ο,τιδήποτε προσφερόταν στους πολίτες ως δημόσιο αγαθό - Πεζοδρόμια με Π κεφαλαίο, οδοποιία που λειτουργούσε ταυτόχρονα ως αγωγός αποπομπής της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, θύλακες πρασίνου πολλαπλών χρήσεων κλπ. Όμως γνώρισα κι άλλους που μίλαγαν για την πρωτεύουσα της Γαλλίας με συγκίνηση και με το χαϊδευτικό της («Παρισάκι»!), έχοντας αίσθηση των μεγεθών και των δικών μας μειονεξιών.

Αυτό το πολεοδομικό μέγεθος με αυτό τον καταιγισμό αισθητικής, περίσσειας ζωτικού χώρου, ανοικτότητας και ελκυστικότητας του αστικού τοπίου, πρόκειται στις 27 Σεπτεμβρίου να περάσει από ένα τεστ ήπιας κινητικότητας.....
Ήδη, μια περιοχή της πόλης ( Ντεφάνς) αποτελεί δείγμα μιας πολυεπίπεδης κυκλοφορίας («στέρεο»), διαχωρισμένης πλήρως από την κίνηση των πεζών : Μιας κυκλοφορίας που πραγματώνει σε μικρή έκταση τις προβλέψεις ενός πολεοδομικού μανιφέστου του μεσοπολέμου (Χάρτα των Αθηνών») για τον διαχωρισμό των περιοχών «μικρών» από τις περιοχές υψηλών ταχυτήτων.
Τώρα η πειραματική δομή της "χειραφέτησης των πεζών" από την οχλούσα κινητικότητα γενικεύεται και στις 27 Σεπτεμβρίου κάτοικοι και επισκέπτες της «Πόλης του Φωτός» ( που πρώτη φωταγωγήθηκε με ηλεκτρισμό τον 19οαιώνα!) θα απολαύσουν τους κεντρικότερους δρόμους χωρίς τροχοφόρα.

Η ακώλυτη παρατήρηση του αστικού τοπίου αποβαίνει προς όφελος της ποιότητας ζωής, αλλά και του ίδιου του αστικού τοπίου ....Ουσιαστικά η κυκλοφορία των οχημάτων «τρολάρει» τον παρατηρητή και υπονομεύει εκείνες τις αμφίδρομες επιδράσεις που πραγματώνονται στον αστικό χώρο : Γιατί είναι η ακώλυτη παρατήρηση αυτή που οδηγεί τον πολίτη να σημειώσει θετικές ποιότητες ή δυσμορφίες, διαμορφώνοντας το αστικό γούστο αλλά και τον πολίτη ως παρεμβατικό ον....

Οι διαπιστώσεις αυτές μπορούν να δικαιωθούν και να τεκμηριωθούν σε ένα σκηνικό, όπως αυτό της 27ης Σεπτεμβρίου. Οι δημοτικές αρχές μιλάνε για ένα στοίχημα τρελό αλλά εφικτό, ενώ η Δήμαρχος Αν Ινταλγκό φαίνεται να έχει συνείδηση της καταλυτικής εμπειρίας που παρέχει ένα ιδιόρρυθμο αστικό σκηνικό, εξοικειώνοντας ιθαγενείς και απλούς χρήστες με μια πόλη γενικώς επιρρεπή στο μεγαλειώδες. «Είναι μια ευκαιρία για Παριζιάνους και τουρίστες να χαρούν την πόλη χωρίς θόρυβο, ρύπανση, άρα και χωρίς στρες», λέει η δήμαρχος.

Φυσικά από το Μάρτη δε λείπει η Σαρακοστή - μια και πέρα από τις δημοτικές αρχές εμπλέκεται το κίνημα «Παρίσι χωρίς Αυτοκίνητο» : Το οποίο και καλεί τους κατοίκους να μάθουν στα παιδιά ποδήλατο και να τα αφήσουν ελεύθερα να ζωγραφίσουν στο πλακόστρωτο ένα μεγάλο «κουτσό»! Τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς γι αυτή την προτροπή ; Μα φυσικά το ότι «Μια άλλη χρήση του χώρου είναι εφικτή» - χαιρετίζοντας βλέποντας αυτή τη δοσολογία οικειότητας , που προωθεί τη ζεύξη παιδιού και χώρου εις σάρκα μία...

του Γιάννη Σχίζα
Μετεξέλιξη κειμένου που δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 26.9.15