ARIVISTAS

Μιλώ για την κρίση και τα αποτελέσματα αυτής. Για τα μεγάλα τα "παχιά λόγια" που ακούω καθημερινά περί καταστροφής από πολλούς. Και εννοώ τις ψεύτικες αρετές σας που ακόμη και τώρα τάσσονται υπέρ της αδικίας και όχι υπέρ του δικαίου. Διότι αν το δίκαιο σας οδηγούσε, δεν θα αναγάγατε το άδικο ως τη μόνη λύση. Γιατί σας βολεύει να συντηρείτε τα υλικά σας κεκτημένα ως μοναδική παρακαταθήκη από τους προγόνους σας για τους επιγόνους σας, αγνοώντας ότι οι μόνες παρακαταθήκες που μεταβιβάζονται είναι εκείνες της ψυχής και όχι τα διαμερίσματα.

Το σύστημα είναι υπέρ των υλικών σας ματαιοδοξιών, οπότε "σωστά" πορεύεστε. Και δίπλα σας, πολύ κοντά σας, οι "συγχρηματοδοτούμενοι φορείς" και όλοι αυτοί οι σωτήρες που ενώ στο παρελθόν "έπνιξαν" με τα σαπιοκάραβά τους κόσμο και κοσμάκη, τώρα σας σώζουν. Αυτοί που σας "κανακεύουν" και πολλούς σας μισθώνουν ώστε να μεταφέρετε στο "κοινό" σας τη λογική της υποταγής.

Και πως θα πείσεις άραγε μια μάνα που το παιδί της σώθηκε από αυτούς και τις δωρεές τους...

Στη πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα αγώνα αντίστασης κατά του άδικου. Διότι σε ένα αγώνα υπάρχει η  ελπίδα. Εδώ δεν υπάρχει  ελπίδα, άρα κάθε μορφή αντίστασης αποτελεί κουταμάρα. Και δεν υπάρχει ελπίδα διότι οι είστε δίκαιοι διότι δεν μπορείτε να είστε άδικοι. Όταν μπορείτε το κάνετε χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ένας αγώνας ατομικής επιβίωσης χωρίς όρους. Για αυτό άλλωστε αναμένετε τις εξελίξεις και δεν αντιδράτε... μήπως και αρπάξετε κανένα κοκαλάκι. Τόσο πολύ περιφρονείτε τον εαυτό σας.

Σε όλα αυτά - κρίμα - και εσείς οι ενοχικοί αριστεροί, οι επαγγελματίες αριστεροί, ακόμη και οι θεσμικοί αριστεροί, καλό θα ήταν να μην κοροϊδεύετε τους αγνούς ανθρώπους που ελπίζουν στην αντίσταση. Και αντίσταση δεν αποτελεί το να φύγουν αυτοί και να έρθουμε εμείς, αλλά αντίσταση σημαίνει πλήρης ανατροπή του άδικου και εφαρμογή του δικαίου. Και είστε πολύ μικρά ανθρωπάκια για να κάνετε αυτό. Και αυτοί που δεν είναι τους πετάτε έξω με συνοπτικές διαδικασίες.

Και εσείς οι "πουθενάδες" που βρήκατε ποτάμια και βουτήξατε, να θυμάστε ότι η ροή του νερού θα σας ξεβράσει όταν έρθει η ώρα. Το ίδιο και για τα άλλα ποτάμια της εποχής.

Ίσως σε μια άλλη ζωή, ίσως σε ένα άλλο ζωικό βασίλειο, να μην έχουμε καμιά ανάγκη από όλες αυτές τις ανθρώπινες αδυναμίες και να πορευόμαστε με την αγάπη. Αυτή μόνο χρειαζόμαστε. Αυτή που ο Ναζωραίος έκανε πράξη με τις υπερβάσεις του.

Ίσως κάποτε υπερβούμε και εμείς τις αδυναμίες μας. Αυτές που ενώ με υποκρισία αρνούμαστε ενδόμυχα τις αναζητάμε.

Βασίλης Μιστριώτης, αρχιτέκτων
Διευθυντής Σύνταξης GreekArchitects.gr

Φωτογραφία: Πίνακας Γιώργου Μιστριώτη. Ματωμένη καρδιά