Οδυσσέας Χατζόπουλος. "Βάδιζε μόνος, αξιοπρεπής και αγέρωχος"

Γεννήθηκε στην Αθήνα και είχε ρίζες από τη Μικρά Ασία. Έχασε πολύ μικρός τον πατέρα του και τον μεγάλωσε μια σπουδαία μητέρα,  η οποία ήταν καθηγήτρια πιάνου. Ο ίδιος έκανε μουσικές σπουδές (& πολιτικές επιστήμες), αλλά πνεύμα ανήσυχο και ανυπόταχτο καθώς ήταν, αναζήτησε και άλλους δρόμους. Πολύ νέος ξεκίνησε να εκδίδει βιβλία και δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο "ΚΑΚΤΟΣ".

Από τον "ΚΑΚΤΟ" της οδού Πανεπιστημίου πέρασαν  - ιδιαίτερα τη δεκαετία του 80 και του 90 - άνθρωποι των γραμμάτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έκανε πολλές εκδόσεις κυρίως φιλοσοφικού περιεχόμενου, επιστημονικής έρευνας , μυθιστορήματα, βιογραφίες  και πολύ επιλεκτικά ποιητικές συλλογές ελλήνων αλλά και ξένων ποιητών.

Η κορυφαία όμως πολιτιστική προσφορά του Οδυσσέα Χατζόπουλου είναι η έκδοση όλων των αρχαίων λυρικών ποιητών και φιλοσόφων, μεταφρασμένα στη νέα ελληνική γλώσσα, η οποία  βραβεύτηκε τον Απρίλιο του 2000 από το πανεπιστήμιο της Aix-en-Provence, στη Γαλλία, ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της εποχής μας.

Ο  Οδυσσέας Χατζόπουλος με την Μαρία Μιστριώτη

Γνώρισα τον Οδυσσέα Χατζόπουλο , στο σπίτι του Γιάννη Σκαρίμπα τον Ιανουάριο του 1984. Ήταν λίγες ημέρες πριν ο Χαλκιδέος «συν κιόλας απαράσημος» φύγει από τη ζωή.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας μίλησε στον Οδυσσέα για εμένα και για την ανέκδοτη ως τότε εργασία μου με πολύ θερμά λόγια. Με τον ίδιο τρόπο μίλησε και η Μάχη, η κόρη του Σκαρίμπα. Όταν ο Σκαρίμπας έφυγε, ήπιαμε μετά την κηδεία ένα κρασί στην μνήμη του, ο Οδυσσέας, η σύντροφος της ζωής του Αθηνά, ο τραγουδιστής Κώστας Κάραλης και ο Γιώργης Μιστριώτης, ο «μπογιατζής» γιατρός του Σκαρίμπα που του είχε μάλιστα προλογίσει την πρώτη έκθεση ζωγραφική του.

Από τον "ΚΑΚΤΟ" ταξίδεψαν τέσσερις από τις ποιητικές συλλογές μου: "Προσεγγίσεις"  1985, "Στις φλέβες του Χρόνου 1991", "Ανεμός τε κυβερνήτης 1995", "Ενθα Καταπλέομεν" 2003. Το επόμενο Φθινόπωρο, επρόκειτο να κυκλοφορήσει από τον "ΚΑΚΤΟ", μετά από αρκετά χρόνια, η νέα εργασία μου.

Ο Οδυσσέας Χατζόπουλος ήταν από τους τελευταίους των ρομαντικών, σε ένα χώρο όπου έχουν ξεθωριάσει τα χρώματα και «ψάχνεις αδιάκοπα σε μιαν έρημο για ένα δέντρο, ένα ρίγος νερών, μιας βεβαιότητας αντίκρισμα ...»

Αντισυμβατικός και ιδιαίτερος. Φύση καλλιτεχνική  με έντονη στους τρόπους που εκφραζόταν και λειτουργούσε την θέση και την αντίθεση, με την έννοια της διαλεκτικής.

Έντονα καυστικός, αλλά ταυτόχρονα ακραία ευαίσθητος «Δρασκελώντας από τη μιαν άκρη στην άλλη αναστατώνοντας τις στερεές παρατάξεις»

Εκείνο όμως που ανελέητα τον έκαιγε ήταν η φωτιά που κουβαλούσε μέσα του. Ήταν το πάθος του για ότι έκανε, αλλά και για ότι αρνιόταν να κάνει.

Αυτό το πάθος, οδήγησε τον Οδυσσέα Χατζόπουλο στο κορυφαίο τόλμημα, με την έκδοση των αρχαίων λυρικών ποιητών και φιλοσόφων στην, στην νεοελληνική γλώσσα. Μέγιστη προσφορά του στην ελληνική γραμματεία, κληρονομιά πολύτιμη για τις επόμενες γενιές. Όλα αυτά, χωρίς την βοήθεια που θα έπρεπε να έχει λάβει από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς.

Βάδιζε μόνος, αξιοπρεπής και αγέρωχος. Είχε όμως μια πικρία μέσα του, όχι επειδή ο ίδιος δεν βοηθήθηκε στο τεράστιο αυτό έργο του, αλλά κυρίως επειδή ως λαός οι νεοέλληνες έχουμε φτάσει σε θλιβερή υποταγή στους «Λαιστρυγόνες».

Έχω την αίσθηση, ότι δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξος για την πορεία της ανθρωπότητας. «Έχουμε συνηθίσει πλέον σε όλα αυτά που μας αφαιρούν την ποιότητα από τη ζωή μας. Αν π.χ. μας καθαρίσουν την ατμόσφαιρα από τη ρύπανση που αναπνέουμε, θα πάθουμε σύνδρομο στέρησης», μου είχε πει σε κάποια από τις συζητήσεις μας.

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη απέναντι στο σύμπαν που τον συνάντησα και τον γνώρισα. Τον Οδυσσέα της ποίησης και των ωκεανών.

Μαρία Μιστριώτη,
Χαλκίδα, Ιούλιος 2014