Περί εκλογών ΤΕΕ 2013..

Επειδή η κοινή λογική έχει εκλείψει παντελώς στη χώρα αυτή ας αρχίσουμε περιγράφοντας τα αυτονόητα.
Ο μόνος λόγος που μερικοί από τη γενιά μας είμαστε ακόμα και θα παραμείνουμε εντός των συνόρων είναι επειδή πιστεύουμε καταρχήν ότι κάποιος πρέπει να δώσει τη μάχη και επειδή θεωρούμε πως η Ελλάδα μετά κρίσης θα είναι τουλάχιστον πιο αξιοκρατική και ισόνομη.

• Πως μπορεί όμως κάποιος να δώσει τη μάχη του και με ποιους όρους?
Στη <κοινή;> λογική του ότι (απο)δεχόμαστε τη δημοκρατία ως το βέλτιστο τρόπο (συν)λειτουργίας της κοινωνίας στον 21ο αιώνα, όλες οι κινήσεις πρέπει να γίνονται εντός των θεσπισμένων δημοκρατικών θεσμών.
Η εκλογική διαδικασία λοιπόν αποτελεί το βασικό εργαλείο αυτού του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος.

• Γιατί λοιπόν να συμμετέχει κανείς σε μία εκλογική διαδικασία, έστω και ως απλός ψηφοφόρος;
Διότι είναι ο μόνος τρόπος ενεργής αλληλεπίδρασης και συμμετοχής, ώστε να υπάρξει η πιθανότητα να αλλάξει κάτι.

• Τι κοινό έχουμε όλοι στο ΤΕΕ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας);
Την ιδιότητα του μηχανικού και πως (μέσες άκρες) διατρέχουμε κοινή οικονομική κρίση, για σχεδόν ίδιο χρονικό διάστημα (το μεγαλύτερο από όλους τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας), μας πλήττουν τα ίδια πολιτικά-φορολογικά μέτρα και έχουμε κοινές (κακές) προοπτικές.

Μέσα σε όλα αυτά όμως έχουμε και έναν κοινό φορέα (επιστημονικό, υπερ-κλαδικό, συντεχνιακό με την καλή έννοια) που ονομάζεται ΤΕΕ, ο οποίος θα έπρεπε να είναι υπεράνω κομμάτων, ιδεολογιών και μικροσυντεχνιών (η κάθε συντεχνία εξάλλου έχει το δικό της βιλαέτι, οι δημόσιοι υπάλληλοι την ΕΜΔΥΔΑΣ, οι εργολάβοι δημοσίων έργων την ΠΕΣΕΔΕ κ.ο.κ... για να υπερασπίζεται τα εκάστοτε συμφέροντα και δικαιώματα), ακριβώς λόγω των προαναφερθέντων κοινών προβλημάτων.

Έχω συμμετέχει για καιρό και στα φοιτητικά συλλογικά όργανα και στη συνέχεια στα συλλογικά (σύλλογοι αρχιτεκτόνων, βλ. κείμενο «Η μακριά νύχτα της Αρχιτεκτονικής» > http://bit.ly/i7Gzms) και σταμάτησα πριν μερικά χρόνια με μία δημόσια δήλωση - παραίτηση όπου κατονόμαζε <κάτι που στην γενναία (sic) αυτή χώρα δε συνηθίζεται> καταστάσεις και δρώμενα.

Πάντοτε όμως εξασκώ το εκλογικό δικαίωμα (βλ. κείμενο «Περί εκλογών ΤΕΕ 2010» > http://bit.ly/1cbSqKs) διότι όλη μας η ζωή είναι μία κατεξοχήν πολιτική πράξη και δε γίνεται να μην είμαστε συν-υπεύθυνοι στο κομμάτι αυτό με κάποια από τις επιλογές μας.

Η μαζικότητα μπορεί να δώσει δύναμη και να τιμωρήσει αυτούς που έχουν στήσει τα «μαγαζάκια» τους (κομματικές παρατάξεις που με διορισμούς βολεύουν τα μέλη τους και έχουν δημιουργήσει μία στρατιά επαγγελματιών συνδικαλιστών, αρθρογράφων και ψηφοσυλλεκτών) και οι οποίοι βασίζονται για χρόνια στην αποχή της υγιούς μάζας και στην πειθαρχία του δικού τους βιλαετιού.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες μηχανικών που ασχολούνται µε τα κ οινά. Αυτοί που έχουν ιδέες, όραμα, παράγουν έργο - είτε βρίσκονται σε κάποια επιτροπή, θέση ή καρέκλα είτε όχι - και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, ψηφοκουβαλητές και καρεκλοκένταυροι.
(βλ. κείμενο «Στραβά αρμενίζουμε» > http://bit.ly/1fNFexP)

Στο ευρύτερο άθλιο και παθογενές σύστημα, η εκλογική διαδικασία στο μεγαλύτερο κλαδικό φορέα της χώρας είναι μία ευκαιρία να αρχίσει μία αλλαγή που θα δείξει το δρόμο..
Ελπίζοντας πάντα να μην εκφυλιστεί και εδώ σε μία ψήφο διαμαρτυρίας, διότι είναι η πλειοψηφία πρέπει να καταλάβει ότι τελείως διαφορετικό το να τιμωρήσει κάποιους με το να εκθρέψει κάποιους χειρότερους....

Μαζική συμμετοχή λοιπόν και στήριξη σε ανθρώπους σε σχήματα και ανθρώπους που έχουν το θάρρος να μην υπόκεινται σε κομματικές και παραταξιακές ομπρέλες και θα λειτουργήσουν με πρακτικό τρόπο και όχι μεγάλα λόγια προς μία κατεύθυνση διαφύλαξης των ελάχιστα αποδεκτών δικαιωμάτων των μηχανικών και της εύρεσης των θεσμικών εκείνων εργαλείων ώστε να αρχίσει υγιώς και σταδιακά η ευρύτερη ανάπτυξη του κλάδου.

Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε λοιπόν.. (http://bit.ly/xBW47P)

Αλέξιος Βανδώρος,
Αρχιτέκτων Μηχανικός