170.15 Προς μονή Ραϊδιώτισσας

Φοιτήτριες: Ποτουρίδου Χρυσούλα, Λάντου Παρασκευή
Επιβλέποντες: Λεφάκη Στυλιανή, Τσουκαλάς Ιωάννης
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης_ Πολυτεχνική σχολή_ Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
Ημερομηνία παρουσίασης : Φεβρουάριος 2015

Ο άνθρωπος, το μνημείο, ο τόπος και το πνεύμα του, η κλίμακα του ανθρώπου αποτελούν κυρίαρχες έννοιες της πρότασης αυτής. Η πορεία προς τη Μονή Ραιδιώτισσας με το δραματικό τοπίο της αποτελεί το υπόβαθρο μελέτης των εννοιών αυτών. Στόχος, η δημιουργία ενός αφηγήματος, για τη γεφύρωση του χάσματος που χαρακτηρίζει την αρχή και το τέλος του προορισμού, παρελθόν-παρόν, αστικό-παρθένο, κοινωνικό-μοναχικό, μέσα από τη διαχείριση του τοπίου.

Το αφήγημα κινείται σε δύο άξονες, την αντίληψη του χωροχρόνου και την αντίληψη της ανθρώπινης παρουσίας και χειρίζεται στοιχεία διαχρονικά, τα οποία συναντώνται στο τοπίο: βραχώδες, νερό, νεφέλωμα, βλάστηση, ανησυχία, φόβος, απόλαυση. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό  το γεγονός ότι το αφήγημα δεν έρχεται να εφαρμοστεί στο τοπίο, αλλά πρόκειται για καταστάσεις που προϋπάρχουν σε αυτό, οι οποίες φανερώνονται και υπογραμμίζονται.

Πρόθεση του σχεδιασμού είναι να βρίσκεται στο μεταίχμιο, του χθες και του σήμερα, της τάξης και της αταξίας, της αυστηρής χάραξης και του ελεύθερου σχεδιασμού, με στόχο η επέμβαση να μιμείται τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει η Μονή στον τόπο, η οποία φαίνεται να έχει γεννηθεί σε αυτόν.

Αυτό πετυχαίνεται μέσα από τον χειρισμό και την επεξεργασία των οργανωτικών στοιχείων στην κλίμακα του ανθρώπου, από την επιμονή σε φυσικούς τρόπους δόμησης και από την ευαισθησία στο υπάρχον περιβάλλον. Η διαχείριση του νερού (ως ρείθρο και ως σημείο στάσης), η ξερολιθιά, η βλάστηση, και κυρίως η επιλογή , το μέγεθος και η τάξη της πέτρας στην κλίμακα της παλάμης του ανθρώπου δίνουν νόημα σε διαφορετικές συνθήκες και ζωντανεύουν το αφήγημα.