Η Δήμητρα Θεοχάρη ζει και εργάζεται στο Ueberlingen της Νότιας Γερμανίας, σαν αρχιτέκτων μηχανικός και αρχιτέκτων τοπίου στο διάσημο γραφείο αρχιτεκτονικής τοπίου και αστικής υδρολογίας Atelier Dreiseitl (Ramboll New Markets).

Αποφοιτήσασα δεύτερη μεταξύ των αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ για το έτος 2010, η Δήμητρα συνέχισε της σπουδές της στην Αμερική, ως υπότροφος Fulbright, αποκομίζοντας ένα Master of Landscape Architecture από το The University of Texas at Austin, ενώ ταυτόχρονα αποφοίτησε και από το Sustainable Design Portfolio Program που προσφέρει το πανεπιστήμιο του Ώστιν και αποτελεί μοναδικό του είδους του στην Αμερική. Στο ενεργητικό της έχει ακαδημαϊκές βραβεύσεις, υποτροφίες, βραβεία σε διαγωνισμούς και δημοσιεύσεις του συνθετικού της έργου συμπεριλαμβανομένου της Texas Association of Landscape Architects (ASLA) και το τρία ετήσια βραβεία του περιοδικού Faith&Form για τις χρονιές 2013, 2015 και 2016. Τρία από τα έργα της έχουν παρουσιαστεί στην μετακινούμενη έκθεση American Institute of Architects (ΑΙΑ) και στην ετήσια διάσκεψη του ΑΙΑ για τα έτη 2013, 2015 και 2016.

Η Δήμητρα έχει έργαστει για δύο χρόνια στην εταιρεία Turenscape στο Πεκίνο, δουλεύοντας μεταξύ άλλων με την ομάδα Turenscape+Lake|Flato για τον Waller Creek Competition, στον οποίο είχε συντονιστικό, διαμεσολαβητικό και ηγετικό ρόλο σε ότι αφορά τα παραδοτέα σχέδια αυτού του πολύ μεγάλου διαγωνισμού (πληροφορίες: wallercreek.org). Αργότερα, στα πλαίσια της έρευνας για την αστική γεωργία Food Urbanism εργάστηκε στην εταιρεία VWA σχεδιάζοντας το διαγωνισμό για το Agro-Park Bernex (ένα πάρκο 9 εκταρίων και με αναμενόμενο κατασκευαστικό κόστος 7 εκατ. CHF). Στο Atelier Dreiseitl έχει εργαστεί στο πολεοδομικό σχέδιο ανοιχτών χώρων της διάσημης πόλης Masdar (Άμπου Ντάμπι, Ηνωμένα Εμιράτα), στο νέο ζωολογικό κήπο της Σιγκαπούρης και σε διάφορα έργα ποικίλης κλίμακας στη Δανία, Κίνα, Ινδονησία, Μπαχρέιν, Σιγκαπούρη, Τουρκία, Σκωτία, Ινδία, Βοστόνη και το Σαν Φρανσίσκο.

Ταυτόχρονα, η Δήμητρα παραμένει ένα ανήσυχο πνεύμα που ταξιδεύει με κάθε ευκαιρία ανά τον κόσμο συλλέγοντας εμπειρίες από διαφορετικές κουλτούρες και ιδιοσυγκρασίες ανθρώπων με στόχο το φαινομενολογικό σχεδιασμό χώρου που εξυπηρετεί πολύ περισσότερες λειτουργίες από μόνη την αισθητική του σχεδιαστή, μιας και πιστεύει πως η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στην ανθρώπινη κοινωνικοποίηση μέσα στην πόλη, όταν η φύση αποτελεί κομμάτι της.