Γεννήθηκα το 1937 στη Χαλκίδα και ήδη απ’ το Γυμνάσιο ονειρευόμουν  την αρχιτεκτονική. Και εν τέλει σπούδασα αυτό που ήθελα στο πολυτεχνικό πανεπιστήμιο του Βερολίνου μετά την Βιέννη. Τελείωσα στο Άαχεν της Δυτικής Γερμανίας.

Στις διακοπές μου ακόμη και όταν ήμουν στρατιώτης είχα γίνει μαθητής του Πικιώνη. Μάλιστα τον βοήθησα να ολοκληρώσει ένα έργο στη Κύμη. Εκεί εγώ είχα γίνει λίγο υπερβολικός και ο Πικιώνης με μάλωσε: «Πρόσεχε», μου είπε, «τι κάνεις εκεί; Μέκκα;»

Από τα λάθη μου προσπάθησα να μάθω. Ο Καλατζόπουλος ήταν καλύτερος από μένα – μεγαλύτερός μου. Και από αυτόν έμαθα. Μείναμε και οι τρεις στην Κύμη όσο εγίνοντο τα έργα.

Αργότερα έμαθα πολλά απ’ τον Kuhn στο Άαχεν και από τον Steinbach, αλλά και από το υπουργείο πολιτισμού, όπου γύριζα όλη την Ελλάδα.

Την άλλη Ελλάδα της Μικρασίας την λατρεύω και θαυμάζω μόνο από μακριά – και αυτήν της Ιταλίας.
Αρχιτεκτονική σημαίνει να αγαπάς Αυτόν ο οποίος μας αδηγεί στα βήματά Του, εννοώ τον πραγματικό αρχιτέκτονα.

Η Αγία φωτεινή έγινε αργότερα η ζωή μου και την διέκοψα μόνο για λίγο για να κάνω οικογένεια. Τα παιδιά μου έκανα κάτι άλλο, αλλά παιδιά είναι και τα κτίσματα, όταν αυτά κατατίνουν προς τον αιωνίως θέοντα, που ό,τι κάνει για μας είναι από αγάπη. Εμείς δεν ξέρω αν τον αγαπούμε αρκετά. Μετά από δυσμέτρητες μετακινήσεις τώρα διαμένω στο Ναύπλιο, ευγνωμονώντας τους Βενετούς για τα δώρα που μας άφησαν.