Η αιρετικότητα της αρχιτεκτονικής

Ειδικά όταν ο λόγος γίνεται για ζητήματα που ορίζουν την αρχιτεκτονική, ο σχηματισμός επαναδιατυπώσεων και εξακριβώσεων μοιάζει να είναι αναπόφευκτος, ώστε να προκύψει η διαπίστωση. Μέσα από αυτή την «κατασκευαστική» διαδικασία επιχειρείται η προσέγγιση και η ανάδειξη ενός οντολογικού και εγγενούς χαρακτηριστικού του αρχιτεκτονείν, το οποίο αναφέρεται ως η «αιρετικότητα» της αρχιτεκτονικής.

Η ιδιότητα αυτή της τελευταίας φαίνεται να αναδεικνύεται ή να αναδύεται μέσα από την επιμονή της να προβάλλει μια δυναμική, η οποία είναι σε θέση να προτείνει λύσεις, μορφώματα και αισθητικές συγκινήσεις, ακόμα και όταν η επικρατούσα δογματική πραγματικότητα, όχι μόνο δεν υποστηρίζει τέτοιου είδους νόρμες, αλλά τις αποποιείται, τις καταστρατηγεί και τις απαγορεύει να υπάρξουν.

Την ίδια στιγμή η αρχιτεκτονική στέκεται σκεπτική απέναντι στη συμβατική λειτουργική αντιμετώπιση των προβλημάτων, και ενώ αναγνωρίζει την πρόθεση σε αυτήν για ένα πρώτο χρήσιμο επίπεδο ποιότητας, αντιδρά, χαρακτηρίζοντάς την ως ανεπαρκή. Σε συμπλήρωση του παραπάνω, προτάσσει την ενέργεια της ευγενούς μεταμορφωτικής εμπειρίας, εκείνης της αρχιτεκτονικής που είναι μέσα από μια κριτική στάση απέναντι στα πράγματα.

Ως εκ τούτου, η δυναμική αναδιάταξη ορισμένων εδραιωμένων συνθηκών συμβάλει στη δημιουργία τέτοιων χωρικών και διανοητικών τοπίων, όπου η ποιότητα τους είναι ικανή να διαμορφώσει μια στάση ζωής. Άλλωστε, ως δομικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής θεωρείται η αφοσίωση ενός μέρους της, στην εκ νέου απόδοση του κόσμου, στην αγωνιώδη ανάσυρση και υποβολή ερωτημάτων και στην παράθεση παραδειγμάτων.

Η πιο πάνω προσέγγιση δε δηλώνει μια αρχιτεκτονική που εξαντλείται σε ένα ίστασθαι απλώς οπτικό, γεωμετρικό, χρωματικό ή συνδυαστικό. Η αιρετικότητα της αρχιτεκτονικής υπόσχεται τη διαμόρφωση και ανάδειξη τρόπου σκέψης, δράσης και τελικώς στάσης ζωής.

Φωτογραφία : κτίριο του Bassam El Okeily στο βελγιο.