ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΝ "ΑΛΓΟΡΙΘΜΙΚΗ" ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Μέχρι τώρα, το κοινώς αποδεκτό και ζητούμενο είναι η δημιουργία μιας αρχιτεκτονικής, η οποία προϋποθέτει τον άνθρωπο ως ολότητα. Διευκρινιστικά, το συνθέτειν στην πιο πάνω αρχιτεκτονική, είναι μια διαδικασία η οποία για να επιτελεσθεί προϋποθέτει την ισχυρή αντίληψη και των επτά αισθήσεων (οσμή, γεύση, ακοή, αφή, χρόνος, λόγος, όραση), ρυθμιστικό κέντρο των οποίων παραμένει ο εγκέφαλος.

Μπορούμε να ισχυριστούμε επομένως, ότι το ενέργημα είναι «συνθέτω», η μορφοποιητική του ενεργήματος στο ανθρώπινο τοπίο ανάγεται στην εικόνα του κεφαλιού - χεριού, ενώ το ιδεόγραμμα της αρχιτεκτονικής σκέψης αποτυπώνεται στο χαρτί. Το αξιοσημείωτο είναι ο ταυτοχρονισμός της παραγωγής και της αποτύπωσης της καθολικής ιδέας.

Στην «αλγοριθμική» αρχιτεκτονική (ή γενικότερα «ψηφιακή» περί της οποίας ο παρών προβληματισμός) σε ένα πρώτο επίπεδο θα μπορούσε να δει κανείς την προέκταση της «αρχιτεκτονικής ύλης» στον προγραμματισμό. Για την ακρίβεια, περνώντας στο δεύτερο επίπεδο ερμηνείας, προτείνεται μια αρχιτεκτονική η οποία μαζί με τον άνθρωπο προϋποθέτει (αν όχι τα αυτονόητα: ηλεκτρικό ρεύμα, ικανή τεχνολογία για την παραγωγή ηλεκτρονικού υπολογιστή κλπ.) και την γνώση μιας γλώσσας κωδικοποίησης. Διευκρινιστικά, το συνθέτειν στην πιο πάνω αρχιτεκτονική, είναι μια διαδικασία η οποία για να επιτελεσθεί προϋποθέτει την ισχυρή γνώση προγραμματισμού, απαραίτητου για την κωδικοποίηση και αποκωδικοποίηση των επτά αισθήσεων (οσμή, γεύση, ακοή, αφή, χρόνος, λόγος, όραση) σε αριθμητικές σχέσεις και σύμβολα, ρυθμιστικό κέντρο των οποίων ενεργειών παραμένει ο εγκέφαλος.

Μπορούμε να ισχυριστούμε επομένως, ότι το ενέργημα και εδώ είναι «συνθέτω», η μορφοποιητική του ενεργήματος προεκτείνεται από το ανθρώπινο τοπίο στο ανθρωπογενές περιβάλλον και ανάγεται στην εικόνα κεφάλι - χέρια - υπολογιστής, ενώ το ιδεόγραμμα της αρχιτεκτονικής - κωδικοποιημένης σκέψης αποτυπώνεται στην οθόνη και κατόπιν επιλογής στο χαρτί. Το αξιοσημείωτο είναι ο ετεροχρονισμός της παραγωγής και αποτύπωσης της καθολικής ιδέας που προκύπτει από τη μετεγγραφή της αρχιτεκτονικής σκέψης σε αριθμητικές σχέσεις (γλώσσα του υπολογιστή), έπειτα την αναγωγή της γλώσσας σε γραμμικό σύστημα σχεδίασης, εκ μέρους του υπολογιστή, και κατόπιν στην επιλογή της «ιδανικότερης» από τις πιθανές λύσεις.

Στην παρατήρηση αυτή έγκειται το ενδιαφέρον, καθώς γεννά το θεμελιώδες «γιατί;».

Γιατί είναι επιθυμητή (αν όχι απαραίτητη) αυτή η, ομολογουμένως, γοητευτική επιμήκυνση της διαδικασίας;

Για να αποφευχθεί μια αναμενόμενη απάντηση, η οποία ενδεχομένως θα σχετίζεται με την  ταχύτατη υπολογιστική δεινότητα του PC ή την αντικειμενικά λειτουργική επίλυση κατόψεων με βάση τους περιορισμούς που θέτει ο αρχιτέκτονας (με τη μορφή ψηφίων πάντα), επισημαίνεται ότι το ερώτημα συνδέεται περισσότερο με την πιθανότητα λάθους και  δυσκολίας να μετεγγραφούν σωστά σε προγραμματική μορφή, χαρακτηριστικά του χώρου τα οποία δεν σχετίζονται με την αίσθηση της όρασης ή την χωρική κίνηση.

Π.χ., εάν επιθυμούσαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο, κύριο προσδιοριστικό χαρακτηριστικό του οποίου ορίζεται η αίσθηση της μυρωδιάς του ξύλου όταν πέφτει επάνω του καυτός ήλιος και το τρίξιμο των ξύλινων σανιδιών ή έναν χώρο που θα προσβλέπει  στην «αγωνία του χρόνου, ο οποίος δεν πρέπει να προσβάλλει την ακεραιότητα του κτιρίου, από τη στιγμή που το ίδιο είναι φορέας μιας ηθικής στάσης και αξιών που θα πρέπει να επιβιώσουν έστω και σε ένα μικρό τμήμα του μέλλοντος ερειπίου» (Κ. Κρόκος), ποιά θα ήταν εκείνη η αλληλουχία ψηφίων και συμβόλων που θα μπορούσε να περιγράψει όλα αυτά;

Κλείνοντας, ακόμα και αν ήταν δυνατόν με συστηματική δουλειά να καταφέρναμε να μετεγγράψουμε σωστά τις πιο πάνω επιθυμητές συμβάσεις σε επίπεδο προγραμματισμού, το ψηφιακά οπτικό αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να εκτιμηθεί για να εγκριθεί (όπως έκανε ο Herzog στο project Beijing National Stadium)ή να απορριφτεί από τον υποψήφιο πελάτη, λάτρη, κατά τα άλλα, της «αλγοριθμικής» αρχιτεκτονικής, που όμως, παρεμπιπτόντως, τυγχάνει να έχει προβλήματα όρασης…

Στέλιος Τσαπάρας