Ημιυπαίθριοι, πάρκινγκ και στατικές μελέτες, τα «αγκάθια» του ΥΠΕΧΩΔΕ

H άρνηση των μηχανικών να αποδεχθούν μείωση των ημιυπαίθριων χώρων και προσμέτρηση των κλειστών χώρων στάθμευσης στον συντελεστή δόμησης είναι τα δύο βασικά «αγκάθια» που καλείται να αντιμετωπίσει ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, μιας και αποτελούν την κύρια αιτία των τεράστιων καθυστερήσεων που έχουν σημειωθεί στην προώθηση του νομοσχεδίου το οποίο θα επανακαθορίσει τον τρόπο έκδοσης των οικοδομικών αδειών.

Δύο εξίσου σημαντικά θέματα που θέτουν οι μηχανικοί είναι αυτό της πιστοποίησης των προγραμμάτων που αφορούν στον υπολογισμό των στατικών των κτιρίων και αυτό του σαφούς προσδιορισμού των ποινικών και αστικών ευθυνών τους σε περιπτώσεις ζημιών στο κτίριο που έχουν μελετήσει. Κι όλα αυτά, πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σε ένα μάλλον «βαρύ» κλίμα, εξαιτίας μιας ευρύτερης ακήρυχτης αντιπαράθεσης των μηχανικών με τον κ. Γιώργο Σουφλιά, για τον οποίο υποστηρίζουν ότι έχει ρίξει όλο το βάρος δραστηριοποίησής του στην Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εργων (στον τομέα, δηλαδή, των δημοσίων έργων), θέτοντας σε δεύτερη (όπως, στην καλύτερη των περιπτώσεων λένε) μοίρα τα θέματα που αφορούν την πολεοδομία - χωροταξία.

Ας επανέλθουμε, όμως, στις επίμαχες διατάξεις του νομοσχεδίου (ημιυπαίθριους χώρους και κλειστούς χώρους στάθμευσης), στις οποίες αντιτίθενται οι μηχανικοί.

Αυτή την στιγμή, παρέχεται η δυνατότητα δημιουργίας ημιυπαίθριων χώρων, σε ποσοστό 20%, επί της επιφανείας του κτιρίου (ελάχιστο πρόσωπο 2,5 μ. και βάθος μέχρι το πρόσωπο), που το ΥΠΕΧΩΔΕ θέλει να μειώσει στο 15%. Κάτι που βρίσκει αντίθετους τους μηχανικούς, αφού, όπως δήλωσε στο «R.E.», αρχιτέκτων μηχανικός και μέλος της μόνιμης επιτροπής του ΤΕΕ για τον ΓΟΚ, κ. Αθανάσιος Γρηγορόπουλος, με τους προωθούμενους περιορισμούς (ελάχιστο πρόσωπο 3,60 μ. και μέγιστο βάθος 1,80 μ.), ουσιαστικώς, καθίσταται αδύνατη η δημιουργία ημιυπαίθριων χώρων.

Αντίθετοι είναι οι μηχανικοί και στη ρύθμιση, με την οποία θα προσμετρούνται στον συντελεστή δόμησης οι κλειστοί χώροι στάθμευσης. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον κ. Αθ. Γρηγορόπουλο, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, αφού οι περισσότεροι θα αποφεύγουν τη δημιουργία κλειστών χώρων στάθμευσης, μια και θα τους «τρώνε» τετραγωνικά από τον συντελεστή δόμησης, δηλαδή, από την επιφάνεια του κτίσματος - κατοικίας που θα κατασκευάζουν.

Πιστοποίηση και ευθύνη

Ενα εξίσου σημαντικό θέμα το οποίο θέτουν οι πολιτικοί μηχανικοί είναι της πιστοποίησης των προγραμμάτων που «βγάζουν» στατικές και εδαφολογικές μελέτες των έργων (κτιρίων, σηράγγων κ.λπ.), αφού κανένα από τα προγράμματα που κυκλοφορούν δεν είναι πιστοποιημένο και δυνητικά, τα αποτελέσματα που δίνουν, θα μπορούσαν να μην είναι και τα πλέον σωστά.

Προς επιβεβαίωση, μάλιστα, της αναγκαιότητας αυτής, ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας, κ. Δημήτρης Παπαγιαννίδης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, επεσήμανε ότι έβαλε τα ίδια δεδομένα (παραδοχές) σε διαφορετικού τύπου προγράμματα και τα αποτελέσματα που πήρε παρουσίαζαν αποκλίσεις. Διευκρίνισε, ωστόσο, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για τις αντοχές των οικοδομικών και λοιπών έργων, κατέστησε, όμως, σαφή την αναγκαιότητα πιστοποίησης, από την Πολιτεία, προγραμμάτων που πληρούν τις προϋποθέσεις και κανονισμούς, ώστε να είναι βέβαιοι για την ορθότητα των αποτελεσμάτων. Ερωτώμενος, στο σημείο αυτό, ο πρόεδρος του ΣΠΜΕ, ποιος έχει την ευθύνη για τυχόν λάθος αποτέλεσμα (ο κατασκευαστής του προγράμματος ή ο μηχανικός), δήλωσε ότι αποκλειστικός υπεύθυνος - ανεξαρτήτως της ορθότητας ή όχι των δεδομένων και λοιπών παραδοχών που δόθηκαν στο πρόγραμμα είναι ο μηχανικός, ο οποίος οφείλει εκ της εμπειρίας του (γιατί οι υπολογισμοί είναι πολύπλοκοι και δεν μπορούν να γίνουν με χαρτί και μολύβι) να ελέγχει την ορθότητα του αποτελέσματος που του βγάζει το πρόγραμμα.

Οι μηχανικοί ζητούν, επίσης, συγκεκριμένες διαδικασίες ελέγχου των εργασιών κατά τα στάδια της κατασκευής του έργου, καθώς και τελικό έλεγχό του με την περαίωση των εργασιών είτε από εντεταλμένα όργανα (μηχανικούς) των Πολεοδομικών Γραφείων είτε από μικτές επιτροπές (με τη συμμετοχή και εκπροσώπων του ΤΕΕ).

Γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο, επισημαίνει ο κ. Αθ. Γρηγορόπουλος, θα σταματήσει το καθεστώς ομηρίας των μηχανικών, οι οποίοι είναι εφ' όρου ζωής υπεύθυνοι για το κτίριο που έχουν κατασκευάσει (ανεξαρτήτως τυχόν μετέπειτα παρεμβάσεων και αλλαγών, σε αυτό), ενώ σε ό,τι αφορά την αστική ευθύνη, αυτή (η αστική ευθύνη), ουσιαστικώς, μεταβιβάζεται και στους κληρονόμους του μηχανικού (όταν αυτός μεταπηδήσει εις Κύριον).

Με όλα αυτά, καταλήγει, ο κ. Αθ. Γρηγορόπουλος, δεν αποποιούμεθα των ευθυνών μας. Ζητάμε, απλώς, να μας αποδίδονται μόνον οι ευθύνες που μας αναλογούν και όχι να επωμιζόμαστε και τις ευθύνες τρίτων ή και της Πολιτείας που, για παράδειγμα, δεν επιβάλλει τη χρήση πιστοποιημένων υλικών ή δεν θεσμοθετεί τα Μητρώα Κατασκευαστών, ώστε όλοι όσοι εμπλέκονται στην οικοδομή (και αναφέρομαι στα εργατοτεχνικά συνεργεία) να έχουν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, όπως, π.χ., γίνεται με τους ηλεκτρολόγους.

Γιατί, το ζητούμενο δεν είναι οι εκάστοτε υπουργοί να συναγωνίζονται ποιος θα εξαγγείλει τις «πλέον εξπρές άδειες», αλλά ποιος θα επιβάλει όρους και προδιαγραφές στην οικοδομή, που θα εγγυώνται το πλέον άρτιο αποτέλεσμα.