Ο κατασκευαστικός κλάδος βρίσκεται σε δεινή θέση

Σε δεινή θέση βρίσκεται ο κατασκευαστικός κλάδος εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης και όχι μόνον. Ο περιορισμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για έργα υποδομών, αλλά και οι οφειλές του Δημοσίου προς τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις έχουν οδηγήσει πολλές εταιρείες σε κατάρρευση, ενώ η προσφυγή σε αυξημένο δανεισμό με πολύ μεγάλο κόστος- λόγω συγκυρίας- δημιουργεί άμεσο σοβαρό κίνδυνο για πολύ μεγάλο αριθμό εταιρειών, εκτιμά ο πρόεδρος του Συνδέσμου Τεχνικών Εταιρειών Ανωτέρων Τάξεων (ΣΤΕΑΤ) κ. Γ.Συριανός (φωτό). Και υποστηρίζει ότι η κρίση θα ξεπεραστεί με δημόσιες επενδύσεις και όχι μόνο για την ολοκλήρωση των υποδομών της χώρας.

- Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στον κατασκευαστικό κλάδο από τη διεθνή οικονομική κρίση;

«Θα επιδεινωθεί η ήδη πολύ κακή κατάσταση του κλάδου. Στον συγκεκριμένο τομέα η κρίση είναι ήδη έντονη, συναρτημένη και με την απουσία μέτρων για την αντιμετώπιση προβλημάτων που χρονίζουν (μη πληρωμές από το Δημόσιο, μείωση ΠΔΕ, θεσμικών κτλ.). Οταν οι προβλέψεις του ΠΔΕ για το 2009, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, έχουν μειωθεί κατά 37,2% σε σχέση με το 2004 και είναι οι χαμηλότερες της τελευταίας δωδεκαετίας (3,24%) με αποτέλεσμα την απώλεια και κοινοτικών πόρων, η ήδη σοβούσα βαθιά κρίση ενισχυόμενη από τη διεθνή παίρνει διαστάσεις καταστροφικές».

- Ζητάτε ως κατασκευαστές κρατική ενίσχυση ανάλογη με αυτήν των τραπεζών και με ποια μορφή;

«Ενίσχυση από μόνη της είναι η πληρωμή από το ασυνεπές Δημόσιο των χρημάτων που συστηματικά χρωστάει, ενώ συγχρόνως απαιτεί συνέπεια στην εκπλήρωση υποχρεώσεων προς το ίδιο. Είναι επίσης η λήψη ανακουφιστικών μέτρων όπως η άμεση αποκατάσταση της μεγάλης ανακολουθίας τιμών αναθεώρησης, αντιμετώπιση της κλοπής χρημάτων μέσω του παράλογου καθορισμού τιμών πετρελαιοειδών σε τυχαία ημερομηνία, κατάργηση απαιτούμενων πρόσθετων εγγυητικών, που λειτουργούν πλέον ως «στήριξη» στις τράπεζες από τις αιμορραγούσες τεχνικές εταιρείες στις οποίες κατά τα άλλα κόπηκαν τα δάνεια. Είναι αυτονόητο ότι η ενίσχυση των τραπεζών πρέπει να διοχετευτεί και για την ικανοποίηση των αναγκών της οικονομίας και ειδικότερα των τεχνικών εταιρειών.

Συγχρόνως η ενεργοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού που η συγκυρία επιβάλλει σε παγκόσμια κλίμακα, έχει κύρια έκφραση την προώθηση ενισχυμένου ΠΔΕ που λειτουργεί αποφασιστικά σαν τονωτική ένεση στην πραγματική οικονομία. Δεν είναι δυνατόν να εξαντλείται το ενδιαφέρον της κυβέρνησης στη στήριξη των τραπεζών. Απαιτείται στροφή της οικονομικής πολιτικής από τον ήδη ξεπερασμένο και αμφιλεγόμενο αυτοσκοπό του περιορισμού των ελλειμμάτων, στην επιθετική αναπτυξιακή πολιτική προώθησης των υποδομών, όπου τα χρήματα πιάνουν τόπο, στόχος για την επίτευξη του οποίου η ύπαρξη του κατασκευαστικού κλάδου αποτελεί προϋπόθεση. Τα ΣΔΙΤ δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ΠΔΕ».

ΒΑΣΩ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ