Πράσινη ανάπτυξη.

Ενδεικτικά, στον κατασκευαστικό τομέα, «οι προδιαγραφές των δημόσιων έργων δεν απαιτούν εξορθολογισμό στην ενεργειακή κατανάλωση και φιλικά προς το περιβάλλον υλικά, ούτε προβλέπεται ειδικευμένος επιστήμονας», επισημαίνει στην «Κ» η αρχιτέκτων με μεταπτυχιακό στον Περιβαλλοντικό Σχεδιασμό Πόλεων και Κτιρίων από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), κ. Αννα Κεφαλά.

Στην εκπαίδευση οι «πράσινες» αρχές έχουν εισαχθεί εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, σημείωσε ο κοσμήτωρ της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, κ. Ν. Μουσιόπουλος, φέρνοντας ως παράδειγμα την κατεύθυνση Ενέργειας και Περιβάλλοντος στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ. Εντούτοις, παρατήρησε, πρόκειται για πρωτοβουλίες μεμονωμένων προσώπων και όχι για κεντρική στρατηγική επιλογή.

Ετσι, στο τμήμα Αρχιτεκτόνων, όπως εξήγησε στην «Κ» ο πρόεδρος του τμήματος, κ. Ν. Καλογήρου και επικεφαλής του σχετικού μεταπτυχιακού του ΕΑΠ, ψηφίστηκε και οργανώνεται το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στον Περιβαλλοντικό Σχεδιασμό, αλλά στο προπτυχιακό επίπεδο το αντικείμενο καλύπτεται από ελάχιστα μαθήματα.

«Η πράσινη ανάπτυξη πρέπει να αποτελέσει συντεταγμένο στόχο της πολιτείας. Υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό και η τεχνογνωσία. Μένει η πολιτεία να δείξει ότι εγκαθιδρύει κάτι συγκροτημένο και μακροπρόθεσμο», ανέφερε ο κ. Μουσιόπουλος.

Στον ιδιωτικό τομέα των κατασκευών, πάλι, το βάρος πέφτει στον αρχιτέκτονα. «Ο κόσμος δεν γνωρίζει ώστε να το ζητήσει. Επιπλέον, σήμερα κινείται κυρίως η εργολαβική κατασκευή, με τα “τρένα” από μεζονέτες, όπου δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί η βιοκλιματική αρχιτεκτονική. Πάντως, όταν το προτείνω, εξηγώντας πως το κατασκευαστικό κόστος δεν αυξάνεται, αντίθετα το λειτουργικό κόστος μειώνεται, η αντίδραση είναι θετική», είπε στην «Κ» η αρχιτέκτων Στέλλα Αφεντοπούλου.